The Tree, The Leaf And The Wind 1: The Leaf And The Tree

The Tree, The Leaf, and The Wind

Chapter – 1

“The Leaf and The Tree”

By: Jace Knight

Author’s Note:

Hello po! I’m a newbie here, but an avid reader of MSOB, so be patient with me and my work. Ako nga pala si Jace, and you guys can reach me at jaceanime@gmail.com. Any comments and or violent reactions are all welcome here, so comment lang kayo or send me an email. Sana po suportahan niyo tong gawa ko, and I hope magustuhan niyo. Arigatou Gozaimasu! Enjoy the story..

======================================

“I am the TREE. I was standing in the middle of nowhere, alone, and cold. I could feel the loneliness from this side of the woods. All day, I spent my time swaying in the harsh reality of my existence; I am ALONE. But things have started changing, when a small LEAF grew up on one of my trunks. And this is my story…”

== Tree ==

“Haay. Amputek. Kakapagod!”

Pasalampak akong nahiga sa kama ko pagkarating ko ng bahay. Napagalitan pa ako ng professor ko sa isang major subject ko kanina. For the nth time, I ditched his class. May practice kasi ang Varsity ng school, at dahil Team Captain ako ng Basketball team ng school, I need to be there.

Pagod na nga sa kakadribble at kakashoot ng bola, hinarang pa ako ng prof ko pagkalabas ko ng gym. Alas 4 ng hapon kasi ang klase ko in that subject, kaso tumawag si coach ng bandang 3:30PM to remind me of our practice game with my team. Mas priority ko ang BASKETBALL kesa ARAL eh, so do I have to think twice?

Nga pala, im Alfer Samonte by the way. “Al” nalang for short. 19 years old, gwapo, matangkad at bulakbol sa pag-aaral. Number 5, at Team Captain ng varsity team ng school namin. Kilalang chickboy at super gangster sa school, parang Jun Pio lang ng Boys Over Flowers ba. Ba’t di ko naman pwedeng makuha ang anumang gustuhin ko sa school ko? Ang school na mismong pagmamay-ari ng family namin.

Maya-maya, di ko namalayang nakaidlip pala ako. Nagising ako sa katok ni Mommy sa pinto. Hindi ko siya pinapansin pero mapilit talaga sa pagkatok.” Ano na naman kaya ang kelangan neto?” tanong ko sa isip ko. She was on my door for the last 5 minutes. Pilit akong pinapalabas. Alam niyang nandun ako sa loob.

“Yes, mom?” tanong ko sa kanya pagkabukas ko ng pinto. Gusto ko pang matulog pero ayaw tumigil ni Mom. Kala mo naman sisirain na ang pinto ng kwarto ko. Tss.

“Your professor, Mister Delgado, just called me. He told me that you didn’t show up in your Midterm exam. Anak, basketball na naman ba? Ano ba gusto mong gawin---“

“Wait, wait mom. How did you know?”

“Ayan o! Kitang-kita ang ebidensya, naka basketball outfit ka pa. Anak, di mo ba talaga maiwan, kahit sandali, ang basketball na iyan? Anak, 3rd year college ka na pero you’re not doing your responsibilities.” Ang mahaba niyang sermon. Patay! Di pa pala ako nakapagbihis. Tsk.

“Mom, nag-usap na tayo about this.” Pagtangka kong tapusin ang usapan bago pa ito mauwi sa kung saan. “I’m tired Mom. Just let me rest for a bit.”

“Anak, di ka na bata. Grow up din pag may time no? Your dad will hear about this. Sobra ka na Alfer. Pinagtatakpan na kita eversince you started college. Humanda ka sa daddy mo.” Sabay alis. Patay! Di na ako makakatakas kay Dad nito mamaya. Bahala na si Batman. Nagbihis muna ako ng pambahay at bumalik sa aking kama, nakikipagtitigan sa kisame.

Si Dad? Well, am I really his son? Are we really a family? Ewan. Para sa akin, hindi. Kasi naman naglalagi lang sya ditto sa bahay kung may “time” sya. And when I say “time”, hindi naman madalas. Mga one day every week lang. Hindi kami close ng dad ko. And everytime na nagkakausap kami, he’s so cold na para bang nakakatakot na. Siguro strikto yun, di ko alam. Hindi ko naman kasi sya binibigyan ng panahon, hindi rin nya naman ako binibigyan ng atensyon eversince bata ako. Actually kami lahat dito sa bahay, except mom, hindi masyadong close sa kanya.

I woke up around 7pm for dinner. Nakatulog pala ulit ako. Naligo muna ako at tsaka bumaba para kumain. Pagkababa ko, my parents were obviously waiting for me.” Tsk!” asik ko sa sarili ko.

“Alfer, we need to talk.” Sabi ni Dad. Halatang seryoso siya. Hindi naman sya tumitingin sa akin. Parang blangko lang naman ang expression ng mukha nya.

“Dad, can we talk about it over dinner? Gutom na po ako.” Pag-iwas ko sana sa usapan.

“No. Sit down.” There goes his coldness. Umupo naman ako sa sofang katapat ng inuupuan nila. “Your Mom told me about his conversation with Professor Delgado this afternoon. You always prioritize basketball over your studies. This has got to stop Alfer, at ubos na pasensya ko sayo.” Iritadong asik ni dad. May konting inis na sa mukha nya, which is good kasi blangko lang talaga kadalasan ang mukha nya.

Di naman ako makatingin sa kanila ng diretso. I admit that I’m guilty, pero ayoko talaga tumungaga nalang ng isang buong araw at makinig nalang sa klase. Mas gusto ko ang maglakwatsa o di kaya’y maglarto ng basketball. Classes are just not my cup of tea.

“Your Dad and I decided to get you a tutor na kaklase mo rin, to get you back on track. Kung tututol ka sa desisyon naming ito, we always have Plan B” sabi ni Mom.

“What’s the Plan B?” kunot-noo ko’ng tanong kay Mom.

“ Simple.” Sarkastikong sabi ni dad. “Grounded ka until di tumataas ang grades mo.”

“What?!” galit na sabi ko.

“And by grounded, we mean no cellphones, no gadgets, no computer, no car, and minimal allowance. You don’t want that to anger me Alfer. Sobra na. You need to stop this foolishness!” Sabi ni dad. Medyo lumalabas na ang kanyang tinatagong galit.

Napatayo ako bigla. How dare them threaten me? “What the heck dad. Hindi mo nga ako, kami, pinapansin since noon pa tapos ngayon ganyan ka kung magsalita. You are just here isang araw sa buong linggo, di mo man lang kami tinatanong kung kumusta kami. And now you’re acting all mushy and like a father-figure to us? Tatay ba talaga kita?! Himala nga at nandito ka ---”

Hindi ko na natapos ang iba ko pang sasabihin, naramdaman ko na ang kamao ni Dad sa kaliwang side ng mukha ko. “Don’t you dare question me Alfer! Ako pa rin ang padre de pamilya sa bahay na to!” Tiim-bagang sabi niya at lumabas sa may veranda. Inalalayan naman ako ni Mom na makatayo mula sa pagkakatumba ko ng sinuntok ako ni Dad.

“You shouldn’t have argued with your Dad anak.” Sabi ni mom.

“Sige lang Mom! Kampihan nyo yang lintek na asawa mo. Busit sya!” Sabay walk-out at labas ng bahay. This is it. Galit na talaga ako sa kanya.” Hindi na nga nya kami mabigyan ng atensyon pero ngayon, manununtok na sya?! What the FUCK!” galit na sabi ng utak ko.

The next morning, wala na akong magawa kundi bumangon ng maaga at umattend ng Financial Management class ko. Medyo namamaga pa rin ang parte ng mukha ko’ng tinamaan ni Dad. At alam ko’ng desido na sya sa sinabi nya sa akin kagabi.

Umiinit na ang pwet ko sa kaka-upo. Bored na bored na ako sa pakikinig ng discussions sa klase. Gusto ko ng lumabas at gumala sa mall. Haay. Ang lupit ng buhay. “Why do I have to go through all this?”

After an hour of waiting, sa wakas, natapos na din ang klase. Wala na naman akong natutunan. Pag-ring ng bell, dali-dali akong lumabas ng classroom. Naglalakad ako sa hallway ng college namin nang makita ko si Mom na papasok sa Dean’s Office. Hindi ko nalang siya pinansin. Instead, dumiretso ako sa Cafeteria to grab something. I forgot, di ako nakapag dinner kagabi at breakfast kanina.

Kumakain ako ngayon sa Cafeteria. Badtrip pa rin ako sa nangyari sa akin kagabi. Maya-maya tumunog ang phone ko. Ayoko ma’ng sagutin kasi ayokong marinig ang sasabihin ni Mom, pero makulit talaga eh. “Anak ng kwek kwek naman Mom oh. Kumakain pa ako eh.” Sabi ko pagkasagot ko sa phone.

“Oh sorry anak, di ko alam. Punta ka dito sa Dean’s Office, dali. I found your newest buddy.” Sarkastikong sabi ni mom. Halatang pinagtatawanan nya ako sa kabilang linya.

“Fine. Give me 10 minutes to finish my breakfast Mom.” Walang ganang sagot ko sa kanya, at pinatay agad ang phone. Napabuntong-hininga nalang ako. “Siguro mas mabuti kung mag-iisip ako ng paraan para lumuhod sa akin yang bago kong tutor. Susuhulan ko nalang sya para wag akong isumbong kay Mom. Bahala na.” at sabay ngisi sa naisip kong paraan.

===============================

“I am called the LEAF. I liked to travel the world and see the beauty of it. But sometimes I wonder, where did I came from? Oh yes. I used to hang on to this TREE, but now, everything has changed. And this is my story..”

== The Leaf ==

“Nay, pasok na po ako.” Sabi ko sa matandang babae na simula pagkabata sya na ang nakasama at nag-aruga sa akin, si Nanay Nimfa. Actually yaya ko lang sya, pero nang mamatay si Mama, siya na ang itinuring ko’ng mama.

Agad naman siyang pumasok ng bahay, galing siguro sa garden sa likod kasi nakita ko syang may gloves at parang may hinukay. “Anak, teka lang. Pasensya ka na, di ko namalayan ang oras. Gising ka na pala. Teka, upo ka muna jan, ipaghahanda na kita ng breakfast.” Sabay kuha ng plato at mga utensils at lagay sa mesa.

“Nay, okay lang po ako. Dun nalang ako sa school kakain. Sorry po sa istorbo, baka po kasi may ginagawa kayo.” Ako.

“Hindi. Dito ka na mag-breakfast. Nagluto pa naman ako ng paborito mo’ng sunny side-up na egg.” Sabay ngiti at pilit akong pinapaupo sa komedor. “Hindi maganda sa isang estudyanteng pumapasok na walang kain sa umaga. Nuon ko pa yan sinasabi sayo.” Umupo nalang ako at sinimulang kainin ang prinepare ni Nanay. Baka kasi magtampo.

Maya-maya, pagkatapo ko kumain, nagpaalam na ako kay Nanay Nimfa at lumabas na ng bahay. Walking distance lang ang bahay namin from school, siguro mga 10 minutes na lakaran lang. Ayokong sumasakay ng pedicab tuwing umaga kung hindi naman ako late at naghahabol ng oras. Gusto ko’ng maglakad at makinig ng music sa ipod ko.

Ako si Jay Denzel Gonzales, pero mas gusto kong tinatawag akong Jayden. 18 years old, at certified Emo. Ulila na ako sa ina, kasi 10 years ago, namatay sa Ovary Cancer si Mama. Si Mama nalang ang umaruga sa akin noon simula ng iwan kami ni Papa para sumama sa kabit niya. Si Nanay Nimfa, ay malayong tiyahin ni Mama, at kinuha nalang ni Mama upang may katulong sa bahay at sa akin.

Hindi naman ako EMO nuon, at hindi naman talaga ako kasing EMO tulad ng mga nakikita nyo sa iba. Before, I was just a normal kid. Pero simula ng mamatay si Mama, bumaliktad na ang mundo ko. Naging malungkutin na ako, palaging nakikinig ng mga depressing songs, at takot magtiwala sa iba. Ganun ko i-define ang salitang EMO.

Naglalakad ako papasok ng gate ng school ng biglang may bumangga sa akin. “Oops. Sorry, sorry. Kasalanan ko.” Sabi ng lalaking nakabangga sa akin. Pinulot nya naman ang mga librong nabitawan ko. “Sorry, nagmamadali kasi ako eh. Pasensya na talaga.” Humarap naman ito sa akin at yumuko na para’ng isang Hapon na humihingi ng pasensya. Bumalik naman sya mula sa pagkakayuko.

“Wait. Japanese nga sya, sa itsura nya. Pero bakit marunong magtagalog?” natanong ko sa isip ko. Nanatili lang akong tulala at nakatitig lang sa kanya.

“Hey, ok ka lang ba? Pasensya na talaga dude.” Sabi nung lalaki. Natauhan naman ako.

“Y-yeah. O-okay lang.” Nasabi ko nalang sabay pilit na ngumiti.

Pinulot naman nya ang nahulog na headphones ko. “Sorry talaga ah? Sayo ba to?” tanong nya sabay abot ng headphones sa akin.

“Malamang. Wala ka naman sigurong headphones ng binangga mo ako, diba?” Wala sa sariling nasabi ko.

“Funny ka pala no? Anyways im Yukito Ramirez. Yui nalang for short.” Ngumiti at inabot lang nya ang kamay nya para makipag-handshake.

“Nice meeting you. Bye, late ka na.” At nilampasan ko lang sya without taking his hand for a handshake. Di talaga ako mahilig sa pakikipagkaibigan e. Meron akong sariling mundo. Naglalakad na ako papunta sa College namin habang nakikinig pa rin ng music sa ipod, nang maramdaman kong may kumuha ng headphones mula sa tenga ko.

“Peram nga.” At sinuot yung headphones. Siya yung lalaking Japanese na bumangga sa akin kanina. “Ano naman to? Ang lakas-lakas ng volume, baka mabingi ka. Tas “Let Me Be The One” by Jimmy Bondoc? Ang aga-aga mo naman mag-emote.” Sabay balik sa leeg ko ng headphones. Napatingin naman ako sa kanya.

“Sorry ha? Pero di kasi tayo close eh. And most of all, hindi kita kilala. So wag mo kong papakialaman.” Sabi ko lang sa kanya. Nakakairita kasi sya eh. Nagbibigay ng comments na hindi ko naman hinihingi, at hindi ko naman sya kaibigan.

“Sungit mo naman dude. Kanina pa kaya ako dito putak ng putak. It turns out hindi ka naman pala nakakarinig sa mga sinasabi ko kasi ang lakas ng volume ng headphones mo.” Tatawa-tawang sabi nya. “Hindi naman siguro masamang makipag-kaibigan diba?”

“Hindi nga. Pero wag sa ‘kin. Im not interested.” Lampas ko lang sa kanya at nagtuloy-tuloy na papunta sa klase ko.

Humabol lang sya at naglakad kasama ko. “Sungit mo kasi. Tas sa Japan, hindi maganda yung hindi mo pinapansin ang pakikipag-kamay ng ibang tao.” Ngingiti-ngiting sabi nya.

“Wala ka naman sa Japan. Nasa Pilipinas ka.” Irap ko sa kanya.

“Magkapit-bahay lang naman ang Pilipinas at Japan diba?” sabay tawa niya.

Huminto naman ako sa paglalakad at hinarap siya. “Brad, kung wala kang magawang mabuti sa sarili mo, wag kang mandadamay ng ibang tao.” Sabay walk-out at direcho sa klase.

Pagkatapos ng isang oras, natapos na din ang first subject ko nung araw na iyon. Pumunta ako ng library para isauli ang mga librong hiniram ko last week. Pagkagaling ko ng library, nakita ko si Erin na kasama kong Student Assistant rin. Sinabi nitong hinahanap ako ni Sir Miro, ang dean ng College of Business and Accountancy ng school namin.

Pagpasok ko ng Dean’s Office, bigla naming tumayo si Sir Miro at sa tingin ko ay ang asawa ng nagmamay-ari ng skwelahan, si Mrs. Samonte. “Good morning Sir, Maam. Pinatawag nyo daw po ako?” Bungad na tanong ko kay Sir Miro.

“Yes, Mr. Gonzales. Upo ka muna.” Sabi ni Sir Miro, naupo naman ako sa silyang katabi ng inuupuan ni Mrs. Samonte. “So, this is Mr. Jay Denzel Gonzales, a second-year  Accountancy student. Siya yung sinasabi ko sa inyo Maam Diana.” Napakunot-noo naman akong tumingin kay Mrs. Samonte. Nakangiti naman ito sa akin.

“Naku hijo. Wag kang mag-alala, wala ka naming kasalanan kaya ka pinatawag dito.” Sabi ni Mrs. Samonte. “Hijo, naparito ako upang i-inform ka sa offer ko.”

“Ahh Maam, ano pong offer?” Maang na tanong ko.

“Well, basically, sabi ni Mr. Miro, Student Assistant ka dito, and you’re one of my scholars dito sa school diba? I was thinking of letting you go as a Student Assistant kung papayag ka.”

“What?” Maang na tanong ko. Nalungkot naman ako sa sinabi nito. Kung mawawala ako sa pagiging SA ko, ibig sabihin mawawala na rin ang scholarship grant ko. Nanlumo ako sa isiping iyon.

“Wait hijo, let me finish. Kung papaya ka lang naman, hindi ka na magiging SA, pero kukunin kitang tutor ng anak ko. Your scholarship will still be yours, at tataasan ko pa ang allowance mo bilang SA. So ibig sabihin, SA ka pero sa akin ka magrereport. Yun ay kung okay lang sa iyo.” Ngiting sabi ni Mrs. Samonte.

“Mr. Gonzales, Maam Diana here is offering you with a raise in your SA Allowance. Gagawin niyang 5 thousand ang 2 thousand na magiging allowance mo bilang SA. Please consider this offer hijo.” Si Sir Miro.

Kung tatanggapin ko ang offer na to, malaking tulong na ito sa pag-aaral ko. Hindi na ako magdadalawang-isip kundi tanggapin to. “Sige Sir, Maam Samonte. Tatanggapin ko po ang inooffer nyo.” Magalang na sabi ko sa dalawa.

“Great! Thank you hijo. Naku, siguradong matutuwa ang anak ko dito.” Masayang nasabi ni Mrs. Samonte. Bigla naming bumukas ang pinto at iniluwa nito ang isang lalaking kinatatakutan sa buong campus, si Alfer Samonte.

“Wait. Siya? Oh my Goodness, what the pax?!” tili ng utak ko. “Bakit siya pa? Akala ko yung kambal na anak ng mga Samonte na nasa High School pa. Tengene naman to!” dagdag ko pa sa sarili ko.

Nagising lang ako mula sa pag-iisip ko ng magsalita si Alfer. “Wait Mom, siya? Eh di ba nga second year lang sya? Pano nya matuturuan ang isang third year na gaya ko?” iritadong sabi ni Alfer.

“Mr. Samonte, sinisigurado kop o sa inyo na may capacity at potential tong si Mr. Gonzales. Since first year ay Dean’s Lister at matataas ang grado niya.” Si Sir Miro.

“Yes anak. I have read all of his records and credentials. We already talked about this, so sucked it up. Si Denzel na ang bago mong tutor.” Sarkastikong pahayag ni Mrs. Samonte sa anak.

Nanatili lang naman akong nakatingin lang sa mag-ina at nanahimik. Tae. Hindi ko pa naman gusto tong kumag nato. Pano ba naman? Kilalang bully at super typhoon ang taong to. Porke ba’t sila ang may-ari ng school, nagagawa na lahat ng gustuhin nito. Maya-maya pa’y lumabas na ito ng office at pabagsak na sinara ang pinto.

“Pasensya na sa inasal ng anak ko. Anyways, mauuna na po ako Mr. Miro and Mr. Gonzales. At Denzel, tatawagan nalang kita mamaya para pag-usapan ang pagsisimula mo ha?”

“S-sige po Maam.” Pilit na ngiti ko.

- Itutuloy -