By Aparador Prince
http://aparadorprince.blogspot.com/
DATI – Part 4
Pagdating nila
Arran at kanyang ina sa kanilang bahay ay sinimulan nang mag-empake ni Arran ng
mga damit. Ang kanang kamay lang niya ang ginamit niya upang maitiklop ang
ilang t-shirts at shorts. Naglagay na rin siya ng isang libro sa bag kung
sakaling wala siyang gawin sa paglagi niya sa Laguna.
Si Rina naman ay
tumawag sa kanyang mga kakilala sa Laguna at nakahanap naman siya ng paupahang
bahay na maaaring tuluyan ng anak habang nagbabakasyon ito. Siya na rin ang
nag-ayos ng bayad sa renta, at binilinan ang caretaker na mamili ng grocery na
makakain ni Arran. Alam niyang hindi marunong magluto ang anak kaya puro
de-lata at noodles ang pinabili niya, at maraming pakete ng kape.
Habang nag-eempake
si Arran ay dahan-dahang lumapit ang kanyang kapatid. Umupo si Ashley sa gilid
ng kama. “Kuya…” tawag niya, ngunit nanatiling tahimik si Arran at patuloy na
nag-ayos ng mga damit.
Nakatingin lang si
Ashley kay Arran, sobrang apologetic ng mukha. “Kuya, sorry…”
“Huwag ngayon.
Ayokong makipag-usap.”
“Hanggang kalian ka
‘dun?” tanong ng kapatid.
Tiningnan ni Arran
ang kapatid, ang mga mata ay tila nangungusap na lubayan siya. “Bakit, magiging
masaya ka kapag sinabi kong hindi na ako babalik?” Agad na inilayo ng binata
ang tingin sa kapatid, at itinuloy ang pag-eempake.
Lalo naman
na-guilty ang dalaga sa tinuran ng kapatid. Ashley knows she crossed the
border, and her brother is really angry about what happened. “Hindi naman sa
ganun. Gusto mo ipagdrive kita?”
“Just leave me
alone.”
Dahan-dahang tumayo
si Ashley mula sa kama. Tiningnan lamang niya ang kanyang kuya habang tinatapos
ang pag-aayos ng mga gamit. Handa na itong umalis ilang saglit mula noon.
“Sorry ulit.”
“Whatever.”
Nagbihis si Arran
pagkaalis ng kapatid. Medyo hirap pa siyang magsuot ng damit dahil medyo
namamaga at may mga galos pa ang kanyang kaliwang kamay mula sa impact ng
pagbunggo niya. Nagsuot siya ng white t-shirt, faded jeans at rubber shoes.
Binitbit na niya ang travelling bag at tinungo ang sala.
Nakaupo sa sofa at naghihintay
si Rina sa pagbaba ng anak. “Ihahatid pa ba kita?” tanong nito.
Umiling lamang si
Arran at umupo saglit sa tabi ng kanyang ina. “Sasakay na lang po ako sa bus.
Okay lang po, I just need instructions kung paano pumunta sa sinasabi mong rest
house.”
Ibinigay naman ni
Rina ang address at itinuro kung paano pumunta sa naupahan niyang rest house.
She told Arran that the house was just being maintained by the son of the
owners. So hindi dapat siya masyadong mag-expect na magandang-maganda ang
bahay. Tumango lamang si Arran habang nagpapaliwanag ang ina.
“That’s fine, mom.
Mas okay din sigurong magbakasyon sa bahay lang kaysa sa hotel. At least may
time ako para makapag-unwind.”
“I hope you’ll be
fine after your vacation, anak. Mag-iingat ka.” Ang nag-aalalang sagot naman ni
Rina. Napilit niya ang anak na ihatid ito sa terminal ng bus, upang hindi na
mahirapan masyado sa pagco-commute.
Niyakap ni Arran
ang ina bago sumakay ng bus, ilang minuto lamang ang hinintay ni Arran bago
umandar ang bus na sinasakyan. Nakatingin lang siya sa bintana, minamasdan ang
mga ilaw at mabilis na pagbabago ng tanawin habang binabagtas nila ang SLEX.
Nakatulugan niya ang biyahe na umabot sa apat na oras dahil na rin sa pagod.
Alas nuebe na siya
ng gabi nakarating sa harap ng rest house. Two-storey ito, may maliit na
veranda at may ilang halaman at bulaklak na nakatanim sa garden sa gilid ng
bakuran. Ang mga bintana ay yari pa sa capis, ngunit ang mga bintana naman sa
taas ay jalousie na.
Kumatok siya sa gate
ng bahay. “Tao po…”
Agad namang
binuksan ng isang matandang babae ang pinto ng bahay, at sinalubong siya.
“Naku, ikaw ba si Arran, yung anak ni Manang Rina? Ako si Nanay Luisa,
caretaker ng bahay na to. Pasok ka.” Sabi nito sa kanya.
Medyo may kaliitan
ang babae, siguro’y nasa 60s na ito. May katabaan, bilugan ang mata at may
biloy sa kanang pisngi kapag ngumingiti. Inalok ng babae na siya ang magdala ng
bag ni Arran ngunit tumanggi ito, sinabi niyang kaya naman niyang bitbitin ang
bag.
“Ang laki-laki mo
na! Samantalang noon, para kang bonsai sa liit! Naku matutuwa si Robert nito.”
Ang masayang banggit ng babae.
Napakunot ng noo si
Arran. “Robert?”, tanong niya ngunit nakalayo na ang matanda at nagsimulang
magtimpla ng gatas. Hindi na rin inusisa masyado ni Arran kung sino ang
tinutukoy ni Nanay Luisa.
“Nay, kape po
iniinom ko.” Ang putol ni Arran nang makitang maglalagay din ito sa pangalawang
tasa.
Tumawa ang matanda.
“Naku, oo nga pala hijo, malaki ka na. Hala, kape na ang ititimpla ko. Siya nga
pala, doon ka sa kwarto sa kaliwa tutuloy. Ayaw ipagalaw ni Sir Robert ang
kwarto dati ng magulang niya. Pwede ka nang umakyat, pagbaba mo’y handa na
itong kape mo.” Dugtong pa ni Nanay Luisa.
Dinampot na ni
Arran ang kanyang bag at dumirecho sa sinasabing kwarto ng matanda. Wala itong
laman, maliban na lang sa isang kama, cabinet at isang study table. Ibinaba ni
Arran ang bag sa kama at sinipat ang lugar. Kulay light blue ang kabuuan ng
kwarto, na tila hindi na pininturahan ng bago nang matagal na panahon. Lumapit
siya sa study table at nakitang may mga bakas pa ito ng sticker at mga tattoo –
yung madalas na makuhang libre sa bubble gum noong araw.
Napansin ni Arran
ang mga guhit na nasa gilid ng tukador. Mayroon itong apat na linya na halos
magkakadikit. May mga malabong sulat din ng B at R sa bawat guhit. Mukhang
hindi na nga ito ni-renovate upang tirhan pa ng ibang tao.
Hindi na muna niya
inayos ang mga gamit sa loob ng bag niya at nagpasyang bumaba na. Nakita niyang
nakaupo na si Nanay Luisa at iniinom ang gatas na tinimpla niya. Naghihintay na
rin ang kape para sa kanya. Umupo na si Arran sa katapat na upuan ng matanda.
“Sana kasya ka pa
‘dun sa kama. Hindi na kasi napalitan yun mula nang magpunta sila Robert sa
Amerika.” Agad na sinabi ni Nanay Luisa sa binata. Hindi naman na-check ni
Arran kung kasya siya, pero dahil hindi naman siya katangkaran ay pwedeng kasya
pa siya sa kama.
“Dito
din pala tutuloy si Robert, bukas siya darating. Siya na ang namahala sa
printing press ng magulang niya sa kapitolyo pagkatapos niyang makagraduate sa
Amerika.” Dugtong pa ng matanda. Napaisip tuloy lalo si Arran at luminga-linga.
May ilang cross stitch lang na nakaframe ngunit maliban doon ay wala siyang
nakikitang kahit anong litratong nakasabit sa dingding ng bahay.
“Sino
po ba si… Robert?” tanong ng patuloy na naguguluhang si Arran.
Tumawa
ulit si Nanay Luisa. “Nako, mga batang ‘ire, lumaki lang eh nakalimutan na.
Kalaro mo dati ‘yun, ito ang bahay nila. Noong nagpunta na sila sa Maynila ay
ako ang kinuhang caretaker dahil ayaw naman nilang ibenta ‘tong bahay. Nagsabi
pa nga ako sa nanay ni Robert nung tumawag si Kang Rina sa akin, buti at
pumayag naman.”
Tahimik
lang pinakinggan ni Arran ang matanda habang iniinom ang kanyang mainit na
kape. Bukas ay malalaman na din niya kung sino nga ba itong Robert na ito.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Nakahiga
si Biboy sa sofa nila habang naglalaro ng Tetris
sa Brick Game niya nang makarinig
siya ng mahinang tawag sa kanya. Nakita niya sa bintana si Ran-ran na
nakangiti. Tumayo si Biboy para pagbuksan ng pinto ang kalaro. “Huwag kang
tumapak dyan sa mga paso, baka mabasag. Mapapagalitan tayo ni mama.”
Agad
namang bumaba si Ran-ran sa pagkakatungtong sa mga paso. “Sorry. Excited lang
ako kasi may ipapakita ako sa’yo.” Tuwang-tuwa naman si Ran-ran habang hawak sa
kamay ang nais niyang ipakita.
“WOW!”, bulalas ni
Biboy nang ipakita ni Ran-ran ang kanyang bagong laruan. Isang kulay berdeng Tamagochi. Binilhan siya ng kanyang
mommy dahil mataas naman ang nakuha niyang grades noong nakaraang school year.
“Kaso bakit hindi gumagalaw?” tanong ni Biboy.
“Kasi,
itlog pa lang siya. Pag napisa na yung itlog, lalabas na yung pet mo.”
Paliwanag naman ni Ran-ran. Kahit hindi pa niya talaga nalalaro ang Tamagochi niya ay ipinaliwanag na sa
kanya ng kanyang ina ang dapat niyang gawin. Kailangang ituring na alaga ang Tamagochi. Papakainin, papaliguan at
papatulugin.
“Aaaah. Edi
hihintayin natin na mapisa yung itlog?” usisa ulit ni Biboy. Gusto din niyang
magkaroon nito ngunit nasanay na silang naghihiraman ni Ran-ran ng mga laruan,
alam niyang papahiramin din siya nito minsan.
“Hindi ah, matagal
bago mapisa ang itlog. Tara laro muna tayo ng Family Computer nyo! Laro tayo ng Super Mario!” yaya ni Ran-ran sa kaibigan, hinawakan ang kamay ni
Biboy at niyakag na pumunta sa bahay ng huli.
“Sige tara, basta
ako si Mario.” Sagot naman ni Biboy.
Madalas din silang maglaro ng Family
Computer kapag walang ibang bata na nasa labas. Masaya naman sila kasi
two-player ito, hindi katulad ng mga brick
game nila.
“Okay lang, gusto
ko naman si Luigi kasi kulay green
ang suot niya.” Pagsang-ayon naman ni Ran-ran.
Ilang minute pa ay
nagsimula na silang maglaro ng Family
Computer. Mas magaling maglaro si Biboy kaysa sa kaibigan dahil naglalaro
siya nito kahit wala si Ran-ran. Nakatingin lamang ang anim na taong bata sa
pagtalon ni Mario sa mga kalaban.
Maya-maya ay tila naiinip na si Ran-ran sa simpleng panunuod sa paglalaro ni Biboy.
Matagal kasi bago ma-dead si Mario
kaya hindi pa niya malaro ang character niyang si Luigi.
“Ayoko na maglaro
n’yan. Ang galing mo eh, hindi na ako makakalaro.” Nakangusong sambit ni
Ran-ran, binitawan ang control stick ng Family
Computer.
Tiningnan lamang
siya ni Biboy. “Ang daya mo naman Ran-ran, naglalaro pa ako eh. Pero sige, iba
na lang laruin natin. Hanap ka na lang ng bala d’yan sa kahon.” Sagot ni Biboy
habang hinuhugot ang cartridge mula sa Family
Computer.
Nagsimula namang
maghalungkat si Ran-ran ng pwedeng malaro, nakita niya ang bala ng Twin Bee. “Eto! Eto! Sabay tayo
maglalaro nito diba?” Eto yung may baril-barilan ng spaceship!” masayang sambit
niya habang iwinawagayway ang balang napili niya.
Ngumiti lang si
Biboy at isinalang ang bala sa Family Computer. Nagsimula na silang maglaro
nang may mapansin si Ran-ran sa kanyang spaceship.
“Biboy, ayoko na
nitong nilalaro natin. Kasi kulay pink yung spaceship ko, yung sa’yo blue.
Pambabae yung pink di’ba?” tanong ni Arran pagkatapos i-pause ang laro nilang
dalawa.
Tumawa naman si
Biboy sa tinuran ni Ran-ran. “Mas madami lang ang may gusto ng kulay na pink,
kaya iniisip ng lahat na pambabae yun. May mga babae naman na nakapantalon ah.
E nagsusuot din naman ang mga lalaki ‘nun.”
Tumatango-tango
naman si Ran-ran at pilit inuunawa ang paliwanag ng kalaro.
“Kaya ikaw Ran-ran,
hindi dahil sinabi ng maraming tao ang isang bagay ay ‘yun na ang tama.“
Nakaisip din si Biboy ng solusyon sa problema nilang dalawa. “Oh sige, palit
muna tayo ng controller.”
Si Biboy na ang
naglaro ng Player 2, at kay Ran-ran naman ang Player 1. Minsan ay nagpapalit
ulit sila ng controller kapag pareho silang natatalo sa level.
Nang magsawa sila
sa paglalaro ng Twin Bee, naisip agad ni Biboy kung ano ang nangyari sa
Tamagochi ni Ran-ran.
“Ran-ran, tingnan
na natin yung Tamagochi, baka na-hatch na yung itlog.” Suhestiyon niya na agad
namang sinang-ayunan ng kalaro.
“Ay, itlog pa rin.
Kaso malapit na akong umuwi sa bahay mamaya. Baka di mo na makita kapag
na-hatch na.” malungkot na sabi naman ni Ran-ran nang tingnan nila ang screen
ng laruan.
“Ayos lang ‘yun.
Basta lagi mo na din dadalhin ‘yan para maalagaan nating dalawa.”
Agad na ngumiti si
Ran-ran. “Oo naman! Biboy, pwede pa ba tayong maglaro ng Family Computer? Sabi kasi ni mommy hindi na daw siya bibili n’yan
kasi meron ka na.”
Ginulo ni Biboy ang
buhok ng kalaro. “Sige, ayos lang sa akin. Maglaro tayo ng Contra!”
Muling naglaro ang
dalawang bata, walang humpay ang sigawan at tawanan ng dalawa lalo na kung
nalalaglag sa ilog ang mga character nila. Sa isang level, ay tila nahihirapang
italon ni Ran-ran ang character niya upang makasabay sa paglalakad ng character
ni Biboy. Pilit na itinataas ng bata ang controller kasabay ng pagpindot dito,
umaasang makakaabot ang talon ng character sa ginagawa niya.
“Biboy, di ako
makaalis dito sa baba.”
Lumipat ng pwesto
si Biboy sa likod ni Ran-ran at inalalayan ang kalaro sa paggamit ng
controller. “Huwag mo kasing didiinan ang pagpindot, dapat sakto ang talon para
hindi ka malaglag. Habang hawak ni Ran-ran ang controller niya ay nakahawak din
si Biboy sa kamay ni Ran-ran, upang ma-guide ang kalaro. Si Ran-ran naman ay
nakatitig at nakanganga habang nakatingin sa TV, tila iniisip kung paano
gagawin ‘yun sa susunod.
“Oh ayan, nakaalis
ka na. Lakad na tayo!” ang masayang saad ni Biboy. Kumalas na siya sa
pagkakahawak sa kamay ni Ran-ran at dinampot ang sariling controller.
“Ang galing mo
talaga, Biboy!” ang namamanghang sigaw ni Ran-ran. Itinuloy na nila ang
paglalaro ng Contra sa loob ng halos labinlimang minute.
Ngumiti at
nag-thumbs up pa si Biboy sa kalaro. “Syempre naman , ako si Shaider eh.”
dalawang kwento na nmn, hehe. daapt kasi pinaghiwalay nlang ang kwento ni arran at nung dalawang bata.. thanks sa update.
ReplyDelete0309
ayos lang yan 0309. mas ayos kasi kung dalawang kwento ang susubaybayan for the meantime :)
DeleteCHILDHOOD MEMORIES.:))
ReplyDeleteGrabe ang ganda ng stories. 2 in one. Hahah binabalik ako sa kabataan ko!
Nice work, Author
-brown temptation
salamat brown temptation :) naku pag nagsusulat ako madalas trip to memory lane din ang nangyayari. hahaha. naiinis ako kasi palaging gamit ko si Luigi nung bata pa ko. PSH
Deletelove ko tong kuwento mo Prince. bitin lang sa chapter na to pero ok na. excited na ako sa susunod na post. ano na ba ngayon si Biboy? please next chapter na....
ReplyDeletethanks jasper. ako din excited na. wee :)
Deleteso, Biboy ay si Robert nung bata pa sila?
ReplyDeleteat si Ran-ran ay si Arran ngayon?
childhood sweetheart!
ang sweet! ^^,
si biboy ay si... hirap sabihin eh. haha. thanks sa pagbabasa ferds! ikaw ba, may childhood sweetheart? haha
DeleteSarap talaga ng chilhood memories :)
ReplyDeleteNakaka relate ako
salamat raffy sa pagbabasa. weee
DeleteSarap talaga ng chilhood memories :)
ReplyDeleteNakaka relate ako
haha ako din nakakarelate raffy. toinks
Deletei think tama c ferdinand d ba prince?cla ung magkakababata na nagkahiwalay, kaya nga DATI ang title eh. he he he
ReplyDeletehmmm mahirap pa magbitaw ng susunod na kwento. lol :)
Deleteuy robert din name mo! hehe