'Unexpected' Chapters 5-6

Hello po ulit sa lahat!

Muli akong nagpapasalamat sa lahat ng mga nagcomment, at sa mga silent readers! :) Maraming salamat sa suporta.

Kagabi habang nagpproofread ako ay napansin kong medyo cheesy nga ang mga naunang chapters. Nakalimutan ko na rin ang mga nangyayari sa buhay ko nang isulat ko ang mga unang chapters nitong series na ito; kung bakit ganito ang kinalabasan. Malamang ay depressed, or bored ako noon. I forgot. 

But I assure you na hindi siya ganito all throughout. May mga mabibigat na chapters after all of these. In fact, this week, I've written around 5 heavy chapters in a row kasi malapit ng matapos ang story. Sana matapos ko ito before my classes start on Thursday. Fingers crossed!

I hope magustuhan niyo ang chapters 5-6! :) Dito ay magkakaroon tayo ng pagkakataong makita ang story from another person's point of view. Marami pang ganito sa mga susunod na chapters.

Lastly, ay muli akong nagpapasalamat kay Kuya Mike sa pagbibigay sa akin ng pagkakataong mai-publish ang aking akda sa kanyang site.

Happy Reading!

--

Chapter 5

“Romeo and Juliet! Aminin niyo, relevant siya kasi sa Renaissance period kabilang si Shakespeare!” proud na sabi ni Janine. “Cool. I like your idea. Pero suggest ko lang that we integrate some Renaissance facts in the script. We should also be careful in choosing the scene kung saan natin i-insert ang mga facts na ‘to para magmukhang natural and relevant sa scene.” Suhestyon ni Matt. Napanganga naman ako dahil nakita ko ang point niya. Ang galing ng idea niya. Matalino rin pala ang isang ito. Hindi lang looks, kumbaga. Para siyang si... Hay, naalala ko na naman si Gab. Lumipad na naman ang utak ko.

“Earth calling Josh! Tulala ka na naman!” pagtawag-pansin sa akin ni Janine. “Huh? Anong meron?” taka kong tanong. “Jusme. Enebeyen! Ang sabi ko, sang-ayon ka ba dun sa suggestion ni papa Matt?” diin niyang sabi. Napaubo naman si Matt sa tinuran sa kanya ni Janine. Hindi niya siguro akalaing tatawagin siyang ganon ni Janine. Natawa ako sa loob-loob ko. Cute, sabi ng isip ko. “I agree. Uhm, dagdag ko lang. Dapat siguro pagplanuhan natin kung anong scene, or kung inspired lang ba ng Romeo and Juliet ang gagawin nating presentation. Kasi nga dapat nga din natin iconsider yung facts, ‘di ba? So dapat magstrategize tayo kung paano natin mapapakita lahat which includes the facts, and the idea na “Romeo and Juliet” nga yung presentation natin in representation of the topic Renaissance in 20 minutes.” Dagdag ko.

Tumango naman si Janine. “Tol, yan din sasabihin ko sana kaso naunahan mo ako hehe. Galing naman. At least we’re on the same page.” Ngiting sabi sa akin ni Matt. Nagulat naman ako dahil hindi ko inaasahan na pareho pala kami ng iniisip na suggestion. Actually, biglaan ko lang naisip iyon, habang nagsasalita lang ako. “Sabi na nga ba eh. Nako simula na ‘yan. Mag-ingat ang isa diyan.” natatawang patama ni Janine. Namula naman ako sa pahayag niya. “Huh? Ano ‘yun, Janine?” takang tanong ni Matt. “Ahh, wala. Sabi ko buti na lang may nasimulan na tayo. Dapat pag-ingatan kako natin ‘yung pag-execute ng presentation.” Palusot ni Janine. Tumango naman si Matt. Kahit kailan talaga, ang galing gumawa ng palusot ni Janine. “Sino magiging Romeo mo sa amin ni Matt, Janine? Since given na ikaw na si Juliet?” tanong ko. Ngunit parang wala siyang narinig, at tumawa na lamang bigla.

Baliw talaga.

--

Natapos na ang una naming dalawang subject at oras na para magrecess. “Josh, pwede ba sa inyo na lang ako sumabay? Wala kasi akong kasabay. Isa pa wala pa ako gaanong kaclose dito hehe. Kung pwede lang naman.” Medyo nahihiyang pahayag sa amin ni Matt. Cute talaga, sabi ng malandi kong utak. Ewan ko ba, nahahawa na ata ako kay Janine, eh. “NAKO OO NAMAN, PWEDENG-PWEDE. Gusto namin ni JOSH ‘yan! ‘Di ba?” biglang entrada ni Janine. “Ahh oo sige. Walang problema.” Sagot ko na lang.

Nakarating na kami sa canteen at bumili ako ng paborito kong oatmeal cookies. Masaya kasi ngayon hindi na lang kami ni Janine ang magksama sa table. Nadagdagan na kami ng isa pang kasama. Akala nga mga kaklase namin may something kami ni Janine dahil nga sa closeness namin. Dahil nga lalaking-lalaki ako kumilos (straight naman talaga ako until Gab came) at magsalita ay naging tampulan din kami ng tukso for quite some time. Parang kapatid na rin ang turing ko kay Janine. Only child lang kasi ako. Natatawa na lang kami sa ideya na maging kami dahil alam naming imposible iyon. Mahal namin ang isa’t-isa bilang magkaibigan. Isa pa, alam niya ang sikreto ko.

Habang kumakain ay naramdaman ko na lang ang isang presenya na tumabi sa akin. “Hoy!” masiglang bati ni Gab. Sandali akong natigilan. “Uy,” medyo ilang kong tugon. “Galit ka pa ba?” mahinahon niyang tanong. Nakita ko sa mukha niya ang matinding pagkabagabag at pag-aalala sa sitwasyon namin. Umiling lang ako. Hindi ko pa rin kasi alam kung paano siya pakikitunguhan dahil sa mga natuklasan ko kahapon. “Eh, galit ka pa ata, eh.” Guilty niyang pilit. ‘Di ko na lamang siya pinansin. Napabuntong-hininga siya. “Sorry na. Namiss lang kasi kita. Noon lang ulit kasi ako nakitulog sa inyo. Sorry.” Sinsero niyang pahayag.

Bingo! Natuwa ako kahit papaano dahil siya na mismo ang gumawa ng initiative para makipagbati sa akin. Tiningnan naman ako ng mapang-asar na si Janine. “Bati na tayo, please.” Sabi niya habang nilagay ang noo niya sa balikat ko. Tipong nakayuko siya at nakapatong ang ulo niya sa balikat ko. “Oo na. Oo na. Para kang timang diyan sa pwesto mo.” Nakangiti kong sabi. “Talaga? Yes! Sorry, ‘di na mauulit.” Nakita kong nagbalik ang sigla sa mga mata niya sa pagkakasabi niya noon.

“HOY! Papa Gab, tampo na ako sa’yo! Parang ‘di ako nage-exist ah! Nandito ako! Wala man lang good morning?” malanding singit ni Janine sa usapan. “Hehe, sorry. Ito kasing kaibigan mo, pinahirapan ako kahapon. Good morning, babes!” nakangiting pagpapaliwanag ni Gab. ‘Babes’ kasi ang gustong itawag ni Janine sa kanya ni Gab. Alam niyo na, kalandian na naman niya. Buti na lang mabait si Gab. Medyo close na rin naman kasi sila ni Janine kaya siguro okay lang sa kanya.

“Hihi, oks lang ‘yon, basta ikaw! Ay, Papa Gab, si Matt nga pala. Bago namin siyang classmate. Groupmates din kaming tatlo. Matt, si Gab boy... uhmm... bestfriend ni Josh.” Sabi ni Janine. Gaga talaga siya. Kahit sa anong paraan ay hahanap at hahanap pa rin siya ng daan para asarin ako. Buti na lang parang walang narinig si Gab. “Hi, Matt nga pala.” casual na bati ni Matt kay Gab. Nginitian na lang ni bes si Matt. “Gab, pare.” Casual din niyang tugon. “Oh paano, punta muna ako sa classmates ko. See you later. Punta ako sa inyo.” Nakangising paalam ni Gab sa akin.

“Yiee, bati na sila!” pang-aalaska ni Janine nang makalayo na si Gab sa table namin. “Nakakapagod rin pala.” Sagot ko sa kanya. “Oh, Matt, parang tahimik ka ata.” Pagpansin ko sa kanya. Kanina pa kasi siya tahimik. “Ah, eh... wala. May naalala lang ako hehe.” Sagot niya. “Okay.” Sabi ko naman. “Share ka naman!” wiling-wiling sabi ni Janine. “Oo nga! Para makilala ka pa namin.” Dagdag ko. Interesting kasi talaga siya para sa akin. Hindi ko rin alam kung bakit. Siguro ay dahil hindi ko pa siya gaanong kakilala. “Ahh... wala. Nakalimutan ko na rin.” Medyo ilang niyang sabi. “Weird mo ‘tol!” gatong ko, dahil napansin kong medyo uneasy siya sa ‘di malamang dahilan. Nagtawanan na lang kami.

--

Matt.

Nakakatuwa talaga itong dalawa kong bagong kaibigan. Si Janine, kasi sobrang ingay at tila hindi nahihiya, pero hindi nakakaasar. At si Josh naman na cool at laging may sense na kausap. Noong una ay malungkot ako dahil inilipat ako ni papa ng school. Dahil ito sa nature ng work ni papa. Isa kasi siyang businessman. Marami siyang transactions sa kung saan-saan sa bansa kaya naman palipat-lipat kami ng tirahan. Eversince namatay si mama ay ganito na ang nakagisnan ko. Masasabi ko sa sarili ko na wala siguro akong matatawag na tahanan dahil nga papalit-palit ako nito sa buong buhay ko. Pero iba na ngayon. Sabi ni papa ay gusto na niyang magfocus dito sa probinsyang ito. Malaki daw kasi ang potential ng Bulacan, being close to Manila. Kaya bumili na siya ng bahay at lupa at dito na niya ako pinag-aral.

Laking pasalamat ko na sa grupo ako ni Janine at Josh napunta. Nakikita ko kasi ang potential nila bilang groupmates. Dahil nga magkaibigan na sila ay wala ng problema ang cooperation sa kanilang dalawa sa project. I want things to run smoothly, that’s why. Naamuse naman ako sa mga kwento ni Janine na nagpapahagalpak sa amin ni Josh sa kakatawa. Ngunit sa mga pagtawang iyon ni Josh ay tila may mali. Talent ko na kasi ang basahin ang emosyon ng mga mata ng tao. Naramdaman kong may dinadala si Josh. May nagtutulak sa akin na tulungan siya. Siguro dahil ito sa pagnanais kong makilala siyang higit pa dahil alam kong magiging magkaibigan naman kami.

Ang ganda talaga ng mga mata ni Josh.

“Hoy!” biglang sulpot ng isang lalaki sa table namin. Nagulat naman ako, kasi bigla siyang umakbay kay Josh, tila close na silang dalawa. Kung ‘di ako magkakamali ay siya yung isa sa mga Seniors na nakasabay ko sa ikalawang round ng Flag Ceremony para sa mga late comers. Medyo natulala si Josh. “Uy,” mahina niyang bati. Ano kayang meron dito?, tanong ko sa sarili ko. “Galit ka pa ba?” malungkot na tanong nung lalaki sa kanya. Parang masyado naman ata silang sweet? Hindi kaya...?, tanong ng utak ko. Mali ito, dapat hindi ko siya husgahan. Ayoko namang maging judgmental lalo na sa isang taong alam kong magiging kaibigan ko.

Umiling lang si Josh. Kitang-kita ang mga pagkabagabag sa mata niya. Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay tila nakisimpatya ako sa nararamdaman ni Josh. Tila may isang parte ng pagkatao ko na gusto siyang aluhin at pasayahin. “Eh galit ka pa ata, eh.” Malungkot na giit ng lalaking katabi ni Josh. Hindi kaya...? udyok na naman ng utak ko. Parang masyado ata silang malapit sa isa’t-isa. Hindi iyon normal sa dalawang magkaibigan, lalo na sa lalaki, but who am I to judge them, right?

“Sorry na. Namiss lang kasi kita. Noon lang ulit kasi ako nakitulog sa inyo. Sorry.” Sabi ng lalaki na lubos kong ikinagulat. Parang tama nga ang hinala ko. Sorry. Namiss. Nakitulog kila Josh. Easy lang. Don’t jump to conclusions on your own, pilit na sabi ng utak ko. Sa hindi ko alam na dahilan ay parang nagselos ako. Ano? Selos? Hindi siguro. Siguro nga dahil sa ayaw ko ngang nakikitang malungkot si Josh dahil nga kaibigan ako. Oo, ‘yun lang ‘yun, tila pagkumbinsi ko sa sarili.

“Bati na tayo, please.” Paghingi ng tawad ng lalaki. Nagtaka naman ako nang ipatong ng lalaking iyon ang noo niya sa balikat ni Josh. Natawa naman si Josh. “Oo na. Oo na. Para kang timang diyan sa pwesto mo.” Nakangiti niyang sabi. At doon ay bigla kong nakita bumalik ang kaunting sigla sa mga mata niya. “Talaga? Yes! Sorry, ‘di na mauulit.” Masiglang sabi nung lalaki. Ang close naman nila ng sobra para magsuyuan ng ganoon, taka kong pag-iisip.

“HOY! Papa Gab, tampo na ako sa’yo! Parang ‘di ako nage-exist ah! Nandito ako! Wala man lang good morning?” singit ni Janine sa usapan na nagpabalik sa ulirat ko. “Hehe, sorry. Ito kasing kaibigan mo, pinahirapan ako kahapon. Good morning, babes!” nakangiting bati niya kay Janine. “Hihi, oks lang ‘yon, basta ikaw! Ay, Papa Gab, si Matt nga pala. Bago namin siyang classmate. Groupmates din kaming tatlo. Matt, si Gab boy... uhmm... bestfriend ni Josh.” Tila kilig na sagot ni Janine. Hindi namang maikakaila na may itsura ‘yung lalaki kaya siguro kinilig si Janine. Pero lamang pa rin ako ng maraming paligo hehe. Adik ko talaga, natatawa kong pakikipag-usap sa sarili. Pero teka... bestfriend? Parang, ayoko namang isipin, pero parang boyfriend ang una kong dinig sa sinabi ni Janine. Hindi naman siguro. “Hi, Matt nga pala.” Casual kong bati doon sa lalaking nagngangalang Gab. Ngumiti naman siya. “Gab, pare” sagot naman niya.

Talagang napaisip ako. Posible ba talaga ang iniisip kong iba si Josh? I mean, wala namang kakaiba sa mga kilos niya. Kung tutuusin matikas siya. May itsura siya, cute to be honest. Singkit ang mata na labis kong ikinatutuwa. Ang mga ngiti niya ay mga ngiting nakakapagtanggal ng pagod. Masyado naman ata akong nadala, sabi ko sa sarili ko. Napailing na lang ako. Pinagmamasdan ko siya habang nag-uusap sila ni Janine. Haay, Josh. Bakit ganito ang epekto mo sa akin?

Natauhan na lamang ako nang tingnan ako ni Josh. Nagkatitigan kami sandali. Kinabahan ako. Tila nabasa niya ang mga nasa isip ko. “Oh, Matt, parang tahimik ka ata.” si Josh. “Ah, eh... wala. May naalala lang ako hehe.” Taranta kong sagot. Ano ba ‘yan?!, asar kong pahayag sa sarili. “Okay.” Sabi niya. Nakahinga naman ako ng maluwag dahil parang balewala lang iyon sa kanya. “Share ka naman!” masiglang sabat ni Janine. “Oo nga! Para makilala ka pa namin.” Dagdag ni Josh. Ngayon, nasa akin na ang atensyon ng dalawa. Kung pwede ko lang tampalin ang noo ko sa harap nila ay gagawin ko, kaso baka magtaka sila. “Ahh... wala. Nakalimutan ko na rin.” pagsuko ko. Hindi ko naman kasi pwedeng sabihin na si Josh ang nasa isipan ko. “Weird mo ‘tol!” asar niya. Hala, nakakahiya naman... pero teka?! Ano naman pakialam ko? Arrrrggh! Ano bang nangyayari sa akin? Oo, Josh, weird talaga ako! Kahit ako ay hindi ko na rin alam kung bakit ako nagkakanito sa iyo! sigaw ng isipan ko.

Come what may. Kung may patutunguhan man itong kahibangan ko ay bahala na si Batman. Alam kong may dahilan kung bakit ko ito nararamdaman.

--

Chapter 6

Janine.

Tila napansin kong balisa si Matt pagkaalis ni Gab. Hmmm, I sense something fishy. Kaya naman dapat kong malaman kung bakit siya biglang natahimik. “Friend, dahil maganda ako at friend kita, pwedeng pakikuha naman ‘yung tubig ko sa bag? Nasa classroom kasi. Nakalimutan ko. Tinatamad ako, eh.” Sabi ko kay Josh with paawa effect. “Huh? Ang layo eh, bili ka na lang. Libre kita, gusto mo?” sabi niya. Nako, dapat mapaalis ko siya para makausap ko ng masinsinan si Matt. Dapat now na. “Sige na. Kundi baka may mangyaring... nevermind” sabi ko, habang pinandilatan siya. Alam ko namang nagets niya ang gusto kong iparating. Lagi ko na itong ginagawa sa kanya, ‘yung kunwariang blackmail. Pero hindi ko naman gagawin iyon. Mahal ko si Josh bilang kaibigan at malaki ang tiwala namin sa isa’t-isa.

“Sabi ko nga, eh. Kukunin na.” Tila naalarma naman si Josh sa sinabi ko at dali-daling umalis ng canteen paakyat ng room. Now’s my chance. “Oh, Matt, ishare mo naman ang bumabagabag sa iyo.” Seryoso kong sabi para naman magshare siya. “Huh? Wala. Ano bang meron?” sagot niya. Sus, nagkunyari pa ang mama! Pareho talaga kayo ni Josh. OMG hihi, I really think my prediction’s coming true. “Matt, alam ko ngayon pa lang tayo nagkakilala, pero sinasabi ko sa’yo, mapagkakatiwalaan mo ako. I treasure the people I have, and that includes friends... and you’re one of them. You can tell me. Trust me. Sa ating dalawa lang ito.” I did my best to sound natural. Baka kasi ‘di siya maniwala kahit sincere ang mga sinabi ko sa kanya.

Umiling lamang siya. Sigh. “Okay, may hinala kasi ako. Kaya ko nga pinaalis si Josh ay sa tingin ko ay siya ang dahilan ng kung anuman ang iniisip mo ngayon.” Sabi ko sa kanya. Nanlaki naman ang mata niya. Huli ka, boy! Sabi na eh, haha! Patay ka, Josh. Simula na ito. “You can tell me.” Pagpilit ko. He hesitated for a while. “Uhm, nakakahiya kasi eh...” pahayag niya na tila matatae. Hiyang-hiya nga talaga siya. Ang cute naman nito kung sakaling magkabromance sila. “Don’t worry. I keep my word. This is going to stay just between the two of us.” Sabi ko.

He sighed. “Uhmm, promise Janine sa atin lang ‘to ha?” Tumango na lang ako bilang pagtugon. “Yung... ‘yung... Gab... uhm, sila ba ni Josh?” halatang nahirapan siyang sabihin ang mga salitang iyon. Natuwa ako sa loob-loob ko. Sabi na nga ba at tama ang mga predictions ko Hihi, bingo! Selos si pogi. “Paano kung sabihin kong oo?” paghamon ko sa kanya. Gusto ko kasing maconfirm kung gaano katindi ang nararamdaman niya para sa kaibigan ko. Oo, nagsisimula pa lang siguro siya, pero I want to test the waters. Nakita ko naman na sandaling nawalan ng sigla ang mukha niya. OMG! Nakakaloka. Hindi ko kinakaya ‘to!

“Ahh, wala lang. Just wondering.” Matamlay niyang sabi. HAHA malakas na ang tama nito. Nako, Josh! You already! Ang ganda mo lang! “Halika, I’ll let you into a little secret.” Sabi ko sa kanya. Inilapit naman niya ang ulo niya sa may bibig ko... at hinalikan ko siya! Haha, joke! Bumulong lang naman ako sa kanya. “Wala, bestfriends lang sila. Kaya may pag-asa ka pa. Boto ako sa’yo, don’t worry.” Pag-amin ko sa kanya. Tila gusto kong palakasin ang loob niya. Ginagawa ko rin naman ito para kay Josh dahil gusto ko siya makitang happy. Parang wala kasi siyang balak na buksan ang puso niya, kahit sa babae man dahil nga umiikot ang mundo niya kay Gab. Sigh.

Dahil na rin siguro ito sa mga nakita namin kahapon. Nakita ko kung gaano kalungkot si Josh nang makita niya si Gab at Therese, lalo na nang marealize niya na nagsinungaling sa kanya si Gab. Oo, nainis ako dun sa gwapong monster na iyon dahil sinaktan niya si friend. Kaya siguro ginawa kong panibagong manok si Matt. Oh, ‘di ba? Ang bait kong kaibigan! Napansin ko naman ang reaksyon ni Matt. Bahagya itong napangiti kaya pinalakas ko pa ang loob niya. “Alam mo, si Josh, isa ‘yan sa mga taong pinakaimportante sa akin dahil ang dami na niyang nagawa para sa akin. Napakabait niyan at ayokong nakikita siyang nasasaktan. Kaya mo bang pawiin ang lungkot niya?” sinsero kong sabi. “Huwag kang mag-alala hindi kita huhusgahan, at sana huwag mo rin husgahan si bebe Josh. Ikkwento ko na lang sa’yo once we have more time privately.” I cut my statement short dahil nakita kong papalapit na si Josh dala-dala ang tumbler ko. Pink, syempre! “Sana huwag kang maghesitate. Kung ano man ang nandiyan, panindigan mo. Huwag kang matakot. I’ll be with you through this. Maasahan ko ba ‘yon?” madiin kong tanong kay Matt. Nangiti siya, “Fuck this. Oo naman. Thank you, ha.” Sabi niya, natatawa at napapailing.

“Oh, anong meron? Oh, eto na, babes!” biglang entra ni Josh sa usapan namin ni Matt. “Wala, kinkwento ko lang sa kanya ‘yung bago naming aso sa bahay.” Palusot ko. Mukha namang bumenta kay Josh dahil napatango na lang siya. Nadako ang pansin ko kay Matt. Masuyo ang tingin niya kay Josh... malagkit. Oops, joke lang ‘yung pangalawa. Kitang-kita ko ang ningning sa mga mata ni Matt. Siguro dahil nga sa convincing and friendship powers ko ay nagawa ko na rin tanggalin ang lahat ng doubts kay Matt. Ang galing ko talaga. Ang lakas na siguro ng tama niya kay Josh. Hindi ko rin naman siya masisisi dahil gwapo talaga si Josh, mabait, magaling kumanta, at napaka-friendly. Kung hindi nga lang kami ganitong kaclose eh baka naging crush ko na rin siya.

Basta ang alam ko ay gagawin ko ang lahat ng makakaya ko para mapasaya si Josh. And if si Matt ang sagot doon, then be it. Gusto ko everybody happy, especially ang friends ko.

--

Gab.

Flashback

“Babe, mall tayo later.” Text ni Therese sa akin.

“Okay, see you.” Ang reply ko.

Girlfriend ko si Therese. Dalawang linggo na rin kami ngunit kaming dalawa lang ang nakakaalam ng relasyon namin. Kahit si Josh na bestfriend ko ay walang alam. Gusto kasi ni Therese na itago muna ang relasyon namin. Naiintindihan ko naman siya. Masaya ako dahil napasagot ko na ang babaeng matagal ko ng pinapangarap. Mahal ko ba siya? Oo naman. Akala ko nga rin perfect na eh. Kung masaya lang sana ang pamilya ko at hindi galit si Josh sa akin ay malamang ako na ang pinakamasayang tao sa mundo.

Haay, kamusta na kaya si Josh? Kung alam lang niya ang mga bagay na gusto kong ikwento sa kanya. Sigurado naman kasi akong matutuwa siya dahil matagal na rin niya akong sinusuportahan sa panliligaw ko kay Therese. Masaya ako dahil mayroon akong isang tulad niya sa buhay ko. Siya kasi ang tiga-salo ko tuwing may problema ako. Sa kanya lang ako nakakapag-open up dahil nga sa wala naman akong pamilyang maituturing. Anak kasi ako sa labas ni papa. Although hindi naman siya nagkulang sa sustento sa amin ay hinahanap ko pa rin ang kalinga ng isang ama. Wala naman akong galit sa kanya. Siguro dahil hindi ko naman siya gaanong binibigyang-pansin na dahil si mama lang ang kasama ko lagi sa buhay.

Hay, ang tanga mo talaga, Gab. Magsorry ka na kasi. Oo, duwag ako. Nahihiya akong magsorry sa kanya at aminin ang pagkakamali ko. Ang baba tuloy ng tingin ko sa sarili ko, dahil parang namaltrato ko ang isang taong napakahalaga sa akin. Alam ko kasi na kahit simpleng biro lamang iyon ay nagkaroon na rin ng impact iyon kay Josh dahil madalas kong gawin sa kanya iyon tuwing natutulog siya. Iba-iba nga lang ng paraan, pero it’s the thought that counts. Mali pa rin. Isa pang rason kung bakit ako sobrang frustrated ay sa imbes na tulungan ko siya sa problemang dinadala niya ay nakadagdag pa ako. Whereas siya ay nandiyan lamang at handang tumulong sa akin tuwing may problema ako. Nakakahiya talaga. Ang gago ko talaga.

At nagkita na nga kami ni Therese at nagtungo sa SM. Walang patid ang ngiti niya buong araw, na nakapagpalubag ng loob ko kahit papaano. “Babe, parang may iniisip ka. May problema ba?” alalang tanong ni Therese sa akin. Tila napansin niya na medyo tahimik ako habang nagma-mall kami. “Ah, wala, medyo masama lang gising ko.” Ang sabi ko sa kanya. Nginitian na lamang niya ako at hinawakan ang kamay ko. Tila iyon na ang paraan niya para icomfort ako. Josh naman kasi, eh. Bakit ba hindi ako mapakali? Naiinis tuloy ako sa sarili ko.

Nabasag ang pamumuni-muni ko nang biglang may nagtext. Hindi ko inaasahang pangalan ni Josh ang mababasa ko sa screen ng cellphone ko. Hindi niya kasi gawain ang magtext tuwing pikon siya sa akin.

“Bes, san ka? Pwede ba tau magkita? :-)” ang text ni Josh.

Sayang naman. Kasama ko si Therese ngayon. Sayang ang pagkakataong makipagbati sa kanya. Hindi ko naman pwedeng biglang iwanan si Therese. Ngayon ay napilitan akong gawin ang isang bagay na labag sa kalooban ko.

“D2 na ako bahay. Bukas na lang.”tipid kong reply. Ang sakit, pero alam ko namang maiintindihan niya ako. Ikukwento ko rin naman sa kanya ang relasyon namin when the time comes. It’s just that Therese doesn’t want to go public yet. Come to think of it, bakit nga kaya? “Babe, Starbucks tayo.” Nakangiting yaya ni Therese na siyang gumising sa kamalayan ko. Tumango na lang ako sinabayan siyang maglakad patungong Starbucks.

Ano nga kaya ang problema ni Josh? Sino kaya ‘yung taong sinasabi niyang iniibig niya? Wala rin kasi siyang nababanggit tungkol doon sa akin. Hindi kasi ang tipo niya ang nagoopen-up, kahit sa akin. Kung sinuman ang tanong iyon ay napakaswerte niya dahil isang katulad ni Josh ang nagmahal sa kanya. Na kay Josh na kasi ang lahat ng hahanapin mo sa isang tao: talino, magandang ugali, karisma, at ‘yung quality niya na masarap siyang alagaan. Kaya siguro ako napalapit sa kanya.

“Babe, uwi na tayo. Parang pagod ka na, eh.” concerned na sabi sa akin ng girlfriend ko. Hindi na ako tumutol pa at tumayo na lang at sinabayan siyang lumabas ng coffee shop. Hinatid ko siya sa bahay nila dahil nagdidilim na rin at gusto kong makarating siya sa bahay nila ng ligtas. Nang nasa gate na kami ng bahay nila ay bigla siyang nagsalita. “Gab, thank you nga pala for today. Basta tatandaan mo lang na may tao kang masasandalan kung may problema ka. Nandito lang ako, ha. Oh sige, papasok na ako, ha. Thank you ulit.” Mahaba niyang pahayag. Pagkatapos ay binigyan niya ako ng isang halik sa pisngi at tuluyan na siyang pumasok ng bahay.

Tulala pa rin akong nasa harap ng bahay ni Therese. Iniisip ko pa rin ang kasalanan ko kay Josh. Basta ang alam ko lang ay kailangan kong bumawi sa kanya. Dapat isipin ko kung paano ko siya matutulungan sa problema niya. Ako ang tagapagtanggol niya eh. Hindi dapat ako ang nakakasakit sa kanya. Ako dapat ang nag-aalaga kay Josh. Kaya naman sisikapin kong pasayahin siya lagi. Nakapagdesisyon na ako. Bihira ko mang gawin dahil nga nahihiya ako ay kailangan ko ng magsorry sa kanya. Ayoko siyang mawala sa akin. Hindi ko kakayanin kapag nangyari iyon.

--

Masaya ako dahil nagkabati na rin kami sa wakas ni Josh. Kahit nahirapan akong magsorry sa kanya ay worth it din pala ito dahil sa nabalik ko ulit ang bestfriend ko sa akin. Pinakilala rin nila sa akin ang bago nilang kaibigan na si Matt. Okay naman siya, pero medyo ilang ako sa kanya sa ‘di malamang dahilan. Sana ay maging mabuti siya kay Josh gaya ni Janine, dahil kung hindi ay ako ang unang-unang gugulpi sa kanya. Ang lakas ko kaya hehe.

Ngayong ayos na ang gusot namin ni Josh ay ang kailangan ko na lang gawin ay alamin kung sino ang taong nagpatibok ng puso niya. Tutulungan ko siya. Gagawin ko ang lahat para sa bestfriend ko gaya ng ginagawa niya para sa akin.

Gagawin ko ang lahat.

Dahil siya ang bestfriend ko.

--

Itutuloy...