318 (Ang textmate ko) Chapter 11

318 (Ang textmate ko) 


By: Imyours 18

Email and FB Account: nielisyours@yahoo.com.ph           

Wattpad Username: Nyeniel

Authors Note:


Guys! :’( Sorry guys pero depressed si author. Baka matagalan po ang 12 and Finale. Pasensya na guys. Eto na po pala ang Chapter 11 ng aking akda. Hopia Like it ;)

Warning: Some words used in the story are foul words. Also, there are scenes which are seductive and not appropriate to the minor readers. This story is a work of fiction only and any parallel scenes, places and names to the reality are absolutely unintentional.


Any reaction, praise, violent reaction, complains and comments regarding to my story, please contact me:


Email and facebook account: nielisyours@yahoo.com.ph



About the cover photo:


I do not own this image. Any complaint arising out of its use, please contact (nielisyours@yahoo.com) and the image will be immediately removed.



ENJOY READING 

Chapter 11

Xander’s Point of View:

Sa totoo lang ay nayayamot at naiinis ako kanina kay bes. Paano ba naman kasi, bakit siya pa ang kailangan pumunta sa boyfriend niya? E di ba siya ang may birthday? Tristan? Bakit ba ang pa-chicks mo?! Grrrrr! Kung hindi lang sana magagalit si bes ay makakatikim na ng suntok yang lalaking yan! Sobra na siya!!

Dumeretso agad ako sa bahay nila Colby pagkatapos namin ihatid sila Nerrisse at pagkatapos niya sumakay ng bus papunta kila Tristan. Bakit hindi pa kasi ako sinama e?! Asar!

 Nagtanong si Tita kung nasaan si Colby, gustong gusto ko sanang sabihin kung saan siya pumunta kaso nasabi pala sa akin dati ni Colby na hindi pa alam ni Tita ang tungkol sa kanila ni Tristan kaya naman ang nasabi ko na lang. “Ah, sumama po sandali kila Nerrisse Tita, may bibilhin lang daw po siya. Sasamahan ko nga po sana kaso sabi niya saglit lang daw siya at babalik din agad siya agad..” Pagdadahilan ko. Um-ok na lang si Tita.

Alas-8 na ng gabi ngunit hindi pa dumadating si Colby, kahit man lang text ay wala. Nasa salas ako ng bahay nila habang binabasa ang librong niregalo niya sa akin noong high school pa kami.

Maya maya ay biglang nag-ring ang telepono nila Colby..

“Tita, nag-riring po yung phone..” Sabi ko kay Tita habang nililigpit ang mga pinagkainan namin kanina sa birthday party ni Colby.

“Sagutin mo muna Xander, tatapusin ko lang tong ginagawa ko. Paki-tanong na lang kung sino..” Pakiusap ni Tita. Wala kasi si Manang kaya si Tita ang nagliligpit ng mga ginamit naming utensils at gamit kanina sa birthday ni Colby.

“Okay po.” Simpleng sagot ko.

“Thanks dear..” Malambing na sagot ni Tita.

Ewan, ngunit nakakaramdam ako ng matinding kaba bago ko inaangat ang phone. Hindi ko mawari kung bakit ako nararamdaman ang ibayong kaba na iyon e, iyon bang pakiramdam mo na masamang balita ang bubungad sayo sa phone? Ganun ang nararamdaman ko.

Inilapat ko sa tenga ko ang telepono at pinakingan kung sino ang nagsasalita sa kabilang linya.

“Hello? Is this Rivera’s resident?” Pagtatanong ng isang babae,  sa aking palagay ay parang isang call center agent or receptionist ng isang restaurant, hotel o hospital.

“Ah.. Eh.. Opo, eto nga po. Bakit po?” Magalang kong sagot.

“This is RMI Hospital, nakita po kasi ng lalaking nakasagasa kay Mr. Jake Colby Rivera yung calling card niya, nandito po sila ngayon sa hospital.. Naaksidente po si Mr. Rivera.” Mistula naman nanlaki at tila gumuho ang mundo ko sa narinig. Hanggang sa ang kabang naramdaman ko kanina ay napalitan ng mas matinding kaba at pagkataranta! Shit!! Anong.. anong nangyari kay Colby?!!!

“Po??!!” Pagkukumpirma ko sa kausap at tumaas ang boses ko. Hindi ko namalayan na may luha na palang dumadaloy sa aking mga pisngi.

“Opo, nasa emergency room po ngayon si Mr. Rivera, hanggat maari po sana ay puntahan na po ninyo si Mr. Rivera dito sa hospital..”

Hindi ko na nakuha pang patapusin ang nurse sa pagsasalita. Agad kong binaba ang telepono at tumakbo kay Tita sa kusina.

“Tita?! Si Colby na-na-naak-naksidente daw po..” Naluluha kong sambit at tila natataranta.

“Ha?!!!” Gulat na reaksyon ni Tita at tila nanlaki ang mata nito sa sinabi ko. “Paa-pa-paanong nasagasaan?!” Nauutal na tanong ni Tita. Napansin kong may tumulong luha din sa kanyang mga mata at tila tarantang taranta ito.

“Opo Tita, yan po ang sabi ng nurse na tumawag dito! Nasa RMI Hospital po ngayon si Colby at nasa emergency roon daw po ang room niya..” Sabi ko kay Tita.

Agad agad kaming tumakbo papunta parking lot ng bahay nila Colby upang sumakay at mapuntahan agad si Colby. Laking gulat ko naman nang bumaba si Grace ng kwarto niya kasama ang bunsong kapatid at tila natataranta at may kausap ito sa phone.

“Mom, si Colby.. Na-naaksidente daw po..” Natataranta niyang sabi.

“Alam na namin, tumawag ang nurse ng hospital dito.” Sabi ni Tita. “Grace, iready mo ang sasakyan mo, ako na ang magmamaneho..” Utos ni Tita at hindi pa rin nawawala ang pagkataranta nito.

“No mom, ako na lang po ang magmamaneho,doon na lang po kayo sa likod ni Karen, kami na po ni Xander dito sa harap.” Kalmadong sabi ni Grace. Halata sa mukha niya ang pagaalala pero mas pinipilit niyang pakalmahin ang sarili.

Sobrang bilis ng pagharurot ni Grace ng sasakyan. Lahat kami ay tila wala sa sarili at gulat na gulat sa nangayari kay Colby. Napansin ko din si Tita na panay ang hawak sa rosary na dala dala niya. Diyos ko po, hinihiling ko po sana na walang masamang nangyari sa bestfriend ko, sana po ay hindi malala ang nangyari sa kanya, sana po ay patunabayan niyo po siya. Natatakot po ako panginoon. Sana po walang nangyaring hindi maganda kay Colby, sana po..

Habang nagdadasal ako ay hindi ko mapigilang hindi dumaloy ang luha ko sa aking pisngi. Sinasabi ko na nga ba e! Sana sinamahan ko na lang si bes! E di sana walang nangyaring masama sa kanya! Taena! Kasalanan ko din to! Kapag may nangyaring masama sa bestfriend ko, hinding hindi ko mapapatawad ang sarili ko!

Marahil ay napansin ni Grace walang tigil kong  pagiyak simula kanina, hinawakan niya ang kamay ko at sinabing. “Okay lang Der, gagaling ang bestfriend mo.. Gagaling ang kapatid ko.. Ipagdasal lang natin..” Kalmadong sabi sa akin ni Grace, napapansin ko ding naluluha siya at parang may kung anong iniisip at dinanadamdam. Parang galit? Kanino naman? At bakit kaya?

Pagkarating na pagkarating namin ng hospital ay tinanong agad namin ang receptionist ng hospital kung saan ang emergency room. Simbilis naman ng kidlat ang pagmamadali naming tumakbo papunta sa emergency room. Buti na lang ay malapit lang ito sa reception ng hospital kaya madali na namin itong natunton.

Laking gulat ko ng nakita ko si Tristan at ang isang lalaki na parang pamilyar sa akin. Sa palagay ko ay nakita ko na ang lalaking iyon.. hmmm? Tama! Nakita ko na siya sa tuwing bumibisita ako kila Colby! Sa subdivision nila Colby minsa’y nakikita ko siya.  Ano naman ang ginagawa niya dito? At bakit kasama niya si Tristan? Bakit? Bakit? Bakit parang ang sweet nila?

Napansin kong umiiyak si Tristan at ang lalaki naman ay walang tigil sa pagpupunas ng kanyang tumutulong luha.

Habang nasa ganun akong pagoobserba sa dalawang iyon ay napansin kong si kumaripas ng lakad si Grace palapit sa dalawang iyon.

Pagkalapit na pagkalapit ni Grace sa dalawa ay laking gulat ko dahil biglang nagbitaw ng isang malakas at malutong na sampal si Grace sa lalaking kasama ni Tristan.

Bakit?

Bakit kaya yun ginawa ni Grace?

Taena.

Don’t tell me?!

Grace’s Point of View:

I was in the middle of sleeping with my little sister when I heard a very annoying ring tone. ARRRGGHH! Phone ko lang pala. Bago ko kinuha ang phone ko ay tinignan ko muna ang wall clock ko. 8:00 pa lang pala. Nakakapagod kasi kanina e, pero masaya kasi nakabonding ko rin ang barkada ng little brother ko kaya naman nakatulog ako agad.

Tinignan ko ang screen ng phone ko at laking gulat ko ng name ni Tristan ang nag-pop-up sa screen ko. At oo nga pala, bakit kaya wala ang mokong na iyon kanina sa birthday ng kapatid ko? Boyfriend niya ito kaya dapat ay nasa tabi niya ito especially ngayon, espesyal kaya ang araw na to para kay Colby!

Sinagot ko ang phone..

“Hello? Napatawag ka?” Maarte kong tanong.

“Ge-grace..” Nauutal niyang tugon at parang umiiyak ito sa dating ng boses niya. “Si Colby..” At pagkasabi niya ng ngalan ng kapatid ko ay lalong lumakas ang paghikbi ni Tristan.

“Anong meron kay Colby? Nandito siya ah? Hinatid niya lang kanina ang mga kaibigan niya kasama si Xander? At bakit wala ka dito?! Di ba boyfriend mo siya? Di ba dapat nandito ka?!” Panunumbat ko.

“Sorry Grace, pero nandito si Colby sa hospital.. Naaksidente siya, puntahan niyo na siya please?!” Alalang niyang sabi. Huh? Teka? E di ba ang paalam ni Colby ay ihahatid lang nila hanggang sa sakayan ang mga kaibigan niya. Paanong naaksidente?!

“What?!! E nandito si Colby sa bahay kanina e, teka..” Pagaalangan ko sabay tayo at agad tinumbok ang pintuan ng kwarto ni Colby. Laking gulat ko at wala nga ang kapatid dito. Kaya naman agad agad akong bumaba upang tignan kung nandoon ba si Colby ngunit laking gulat ko nang makita si Xander at si mommy na natataranta.

At totoo nga! Naaksidente daw si Colby ayon sa nurse na tumawag sa landline namin. Si Xander daw ang nakasagot. Pero? Bakit? Bakit alam ni Tristan? Kasama niya ba si Colby ng nasagasaan ito? Pero bakit si Colby lang ang naaksidente? Ewan, pero grabe! Grabe ang pagkataranta ko sa mga oras na iyon. Parang nawawalan ako ng kontrol sa sarili sa mga oras na iyon! Sa sobrang kaba na baka kung ano na ang mangyari kay Colby. Huwag naman sana.

Si mommy sana ang magmamaneho kaso napansin kong natataranta na siya, kaysa naman lahat kami ay mapahamak ay ako na lang ang nagmaneho at pilit pinakalma ang sarili upang makapag-concentrate sa pagmamaneho. Pumayag naman si mommy.

Pagkarating na pagkarating namin sa hospital ay nagtanong agad kami sa receptionist kung saan ang emergency room. Buti na lang ay hindi ito ganung kalayo sa entrance.

Ngunit, laking gulat ko nang makita ko si Rafael at si Tristan na nasa labas ng emergency room? Bakit? Bakit sila nandito?

Si Rafael at si Tristan ay ex-lovers, kaibigan ko si Rafael, bestfriend ko pa noong high school. Pero bihira kasi ito magpunta sa bahay at bihira maglalabas ng bahay dahil wala na itong ibang inatupag kung hindi dota, at mga barkada o gimik sa gabi. Ako lang nag-iisang babaeng kaibigan ni Rafael at ang tanging umiitindi sa kanya sa tuwing nagaaway sila ni Tristan. Ngunit, malaki ang galit ko ngayon kay Rafael dahil noong first year college kami kung saan nagkaroon ako ng boyfriend ay pinapili niya ako kung sino ang mas mahalaga? Ang boyfriend ko o siya?! Sino siya para itanong yan? Of course both pero pinapili niya ako. Ganyan ba siya ka-selfish? Kaya naman hindi na ako nagtaka kung bakit yan hiniwalayan ni Tristan e! Masyado kasing selfish, seloso at paranoid, sa kaibigan at sa boyfriend. Akala mo kung sinong maagawan!

Hindi ko maikakailang may attitude si Rafael, para kasi sa kanya, ang kanya ay kanya. Kaya naman nang malaman kong si Colby na at si Tristan ay sobrang natakot ako dahil alam ni Rafael na kapatid ko si Colby. E magka-away nga kami di ba? Natatakot ako na baka i-magnet pabalik ni Rafael si Tristan At sinong dehado? Ang kapatid ko?! No! Hindi maari! Alam ko ang pinagdananan ng kapatid ko upang maging sila ni Tristan at kung paano niya panghawakan ang kanilang relasyon! At subukan lang ng Tristan na yan magpa-akit! Hindi ako magaatubiling sikmuraan siya.

Ngunit eto! Bakit ngayon nasa harap ko si Rafael at tila pinupunasan niya ang tumutulong luha sa pisngi ni Tristan? Nagkabalikan na ba sila? Habang sila ni Colby?! Shit! Wag ko lang malaman laman Tristan!

Kaya naman agad akong lumapit sa kanila at pinakawalan ko ang isang malutong na sampal kay Rafael. Kung sa tingin niyo ay mababaw ang dahilan ko dahil hindi ko pa alam ang tunay na nangyai? Eto lang ang masasabi ko, hindi! Dahil bakit siya nandito? Di ba wala na sila? Imposible naman na to the rescue agad siya dito para ano? Para i-comfort ang ex-boyfriend niya?!

Laking gulat ni Rafael nang binitawan ko siya ng isang malutong na sampal ngunit mas lalong akong nagulat sa ginawa ni Tristan.

“Ano ka ba?! Bakit mo siya sinampal Grace?!!!!” Malakas niyang sabi. Madaming tao noon sa corridor ng hospital at ang iba naman ay nagtitinginan na sa amin.

“Bakit? Ex mo na yan di ba? Anong ginagawa niyan dito? At bakit? Bakit kayo ang kasama ni Colby nang maaksidente siya?!!” Malakas kong tugon, napansin kong natigilan si Mommy, si Tristan at si Karen sa mga ibinulgar kong rebelasyon. Nagulat naman si Tristan at si Rafael ay nakatungo lang at tila nakokonsensya.

“Grace! Wag dito! Hindi alam ni Tita ang tungkol sa amin ni Colby, wag dito please!” Bulong niya sa akin. Sumangayon naman akong sumama sa kanya at doon kami nagusap sa labas ng hospital upang hindi na magkaroon ng idea si mommy tungkol sa relasyon nila Colby at Tristan. Wala pa kasing kaalam alam si Mommy tungkol sa tunay na katauhan ni Colby. Kaya naman sinunod ko ang gusto ni Tristan, para sa kapatid ko..

“Grace..” Sambit ni Tristan at umiiyak ito.

“Ano?!” Malamig kong tanong.

“Sorry..” Umiiyak niya pa ring sagot.

“Sorry for what? Bakit? Ikaw ba ang kasalanan ng nangyari kay Colby? Don’t tell me..?” Tanong ko sa kanya at tumaas na ang boses ko dahil sa galit na nararamdaman ko. Tahimik lang ito at umiiyak. Hindi makapagsalita.. “Kayo na ba ulit ni Rafael?” Cold kong tanong.

“Oo.” Simple niyang sagot. Pakiramdam ko naman ay gumuho ang mundo ko sa nalaman. Ewan ko, hindi naman ako si Colby pero dahil sa kapatid ko siya ay nasaktan din ako. Shit! Bakit nagawa iyon ni Tristan? Alam niya ba kung gaano siya kamahal ng kapatid ko? E halos makalimutan na nga ni Colby ang sarili niyang bestfriend dahil sa sobrang pagmamahal ng kapatid ko sa kanya tapos ito igaganti niya? Ang pagtaksilan ang kapatid ko? T*ng ina!!

“Bakit siya nasagasaan? Anong nangyari sa kanya?! Sabihin mo Tristan?! Ano bang nakita niya at pumasok sa kukote niya ang magpasagasa?!” Tanong ko kay Tristan habang naluluha.

“Na-nakita niya. Nakita niya kaming..” Hindi niya na natuloy ang sinasabi niya at nabitawan ko ang isang napakalakas na sampal sa kanyang kaliwang pisngi.

“Tandaan mo Tristan! Tandaan niyo ni Rafael! Kapag may nangyaring masama sa kapatid ko. Hinding hindi ko kayo mapapatawad! Swear!” Sambit ko sa kanya ng pasigaw.

Palayo na ako kay Tristan ng bigla kong naisipang bumalik muli at sinabing. “Ako na ang magpapasalamat sa birthday gift mo sa kapatid ko! Maraming salamat Tristan! Naaaapakabuti mong boyfriend!” Sarcastic kong sabi kay Tristan at sabay alis. Ewan, pero pakiramdam ko ay lalo siyang nakonsensiya sa pagpapaalala kong birthday ng kapatid ko.

Awang awa ako sa kapatid ko. Naranasan ko na rin makaramdam ng unfaithfulness sa ex-boyfriend ko at aaminin ko, sobrang sakit. Kaya naman natatakot ako para sa kapatid ko, dahil hindi lang puso niya ang nasaktan, nanganganib din ang buhay niya sa ngayon.

Bumalik at tila kalmado na si Mommy at si Karen, ngunit si Xander ay nananatili pa ding umiiyak sa tabi ng kama ni Colby. Dumating ang doktor at sinabi sa amin ang nangyari kay Colby..

“Mr. Rivera is stable at this moment, but oobserbahan pa ang kaliwang kamay niya dahil parang may bone fracture ito. Maya maya ay dadalhin siya sa X-ray lab upang tignan kung may bone fracture ba siya or wala. Pwede na naman siyang magising at any time pero hindi pa advisable na i-uwi si Mr. Rivera dahil marami pang test siyang gagawin upang obserbahan ang nangyari..” Pagpapaliwanag ng doktor. Bagaman nagaalala ay guminhawa rin ang pakiramdam ko nang malaman na pwede nang magising ang kapatid ko at hindi naman ganung kalala ang nangyari sa kanya.

At dinala si Colby sa X-Ray Laboratory ng hospital.

Pagkatapos ng mga higit isang oras ay sinabi ng doktor na may bone fracture daw si Colby sa kanyang kaliwang kamay. Bagaman natakot kami ay sinabi sa amin ng doktor na madali naman daw itong magagamot, sa ngayon ay lalagyan daw muna ng bendahe ang kamay ni Colby hanggang sa makalabas siya at sinabi din ng doktor n dalhin si Colby sa orthopedic upang pa-obserbahan ang nangyari. Sa ngayon ay pwede nang gumising si Colby sa kahit anong oras..

Ala-1 na ng madaling araw nang mapansin kong hindi pa rin umuuwi si Tristan, ngunit wala na si Rafael. Hindi ko siya kinausap ngunit napansin ko ang pagkabalisa sa kanyang ginagawa at tila malungkot sa mga nangyari.

Pinauna ko na rin si mommy at si Karen dahil pansin ko kay mommy na pagod na ito at depressed na sa mga nangyayari. Sinabi ko na kami ng dalawa ni Xander ang magbabantay kay Colby dahil bakasyon naman namin pareho. Pumayag naman si mommy dahil sa sinabi ng doktor na stable na ang kapatid ko.

Nang kaming dalawa na lang ni Xander ang nasa kwarto na pinaglipatan ni Colby. Nilipat kasi siya ni mommy sa isang private room. Syempre nandoon si Colby pero nanantili pa rin itong tulog. Maya maya ay bigla akong tinanong ni Xander, halata sa mukha niya ang lungkot at pamamaga ng kanyang mata sa sobrang iyak dahil sa pagaalala sa bestfriend niya.

“Grace, ano ba talagang nangyari? Anong sabi ni Tristan? Bakit daw?” Tanong ni Xander at kapansin pansin ang pagka-crack ng kanyang boses. Marahil ay sa pagiyak kanina.

“Wa-wag mo na lang alamin Xander, na-nanaaksidente siya, na-banga ng sasakyan. At buti na lang ay pumreno ang sasakyan ngunit bumanga pa rin ito kay Colby, kaya siya bumagsak sa lapag at napilayan..” Pagdadahilan ko.

“Hindi yun ang punto sa tanong ko Grace. Ang tinatanong ko kung bakit niya nagawa iyon? Nag-suicide ba siya? O aksidente talaga? Alam ba ni Tristan ang dahilan? Siya ba ang dahilan?” Sunod sunod na tanong ni Xander. Dapat ko bang sabihin sa kanya? Pero dapat ay manatili itong sikreto kay mommy.

“Are you sure na wala kang mababangit kay mommy? Mapagkakatiwalaan ba kita Xander?” Paninigurado ko.

“Oo Grace, pinapangako ko! Teka, tungkol ba ito sa relasyon nila Colby at Tristan? Kung iyon lang ay matagal ko nang alam at nililihim din namin iyon kay Tita..” Sambit niya.

“Si Tristan ang dahilan upang mangyari kay Colby ang lahat, pero aksidente ang nangyari..” Paliwanag ko.

“Kung si Tristan ang dahilan? Paanong aksidente? At sino yung lalaking sinampal mo kanina?”

“Si Rafael.”

“Sinong Rafael?”

“Siya ang ex-boyfriend ni Tristan..”

“At bakit nandito siya? Ang ibig sabihin ba-ba n-nun ayyy???” Nauutal na tanong ni Xander.

“Oo.” Simpleng sagot ko. Marahil ay nakuha agad ni Xander ang punto ko kaya naman agad agad itong tumayo upang tumbukin ang pintuan. Akmang pipigilan ko pa sana si Xander ngunit malakas ito at tila ayaw paawat na lumabas sa pintuan ng kwarto ni Colby. Lumabas din ako upang pigilan si Xander sa binabalak niyang gawin. Alam kong alam niya na naghihintay pa rin si Tristan sa pagising ni Colby kaya naman agad agad itong lumabas at alam ko ang pakay niya. Gusto niyang resbakan si Tristan para sa bestfriend niya! Alam ko nasaktan din si Xander sa ginawa ni Tristan kay Colby.

Tristan’s Point of View:

Alas- 3 ng hapon. Paalis na sana ako upang pumunta sa birthday party ni Colby nang biglang dumating si Rafael sa bahay. Oo, aaminin ko, si Rafael ang ex-boyfriend ko na binalikan ko habang may relasyon kami ni Colby. Napakasama ko no? Oo e, I admit, pero nagmahal lang naman ako e. Masasabi bang masama ako kung sinusunod ko lang ang dikta ng puso ko? Minahal ko si Colby ngunit mas minahal ko at minamahal ko na muli ngayon si Rafael.  

Aaminin ko, last week ay nagkaroon muli kami ng relasyon ni Rafael. Hindi ako nilubayan ng konsensya ko dahil may relasyon pa nga kami ni Colby. Sa tuwing nagtetext siya sa akin at kapag tinatawag niya ako ng ‘love’ ay labis ang kabang nararamdaman ko. Pakiramdam ko kasi ay gumagawa ako ng isang krimen kung saan walang kaalam alam ang naging biktima ko. Oo, mali ang ginagawa ko pero masasabi kayang mali kung nagmamahal lang din ako at sinusunod ko lang ang naayon sa aking nararamdaman?

Selfish ba talaga kapag nagmamahal ka? Kailangan bang isipin mo pa ang nararamdaman ng iba? Kailangan mo bang magsakripisyo para sa nararamdaman ng iba? E paano kung hindi na ako nag-eenjoy? E paano kung ako na ang nadedehado? Haissst! Ang gulo! Hindi ko na alam ang gagawin ko!

Alam ni Rafael ang tungkol sa relasyon namin ni Colby, ngunit hindi siya nagpatinag at sinabi niyang alam niyang mahal ko pa siya. Oo, aaminin ko. Namimiss ko ang ex-boyfriend ko dahil marami naman kaming magandang pinagsamahan ngunit hindi ko rin inaakala na babalik ang nararamdaman ko para sa kanya.

Unang araw ng klase noon. Nakatambay kaming tatlo nila Nerrisse at ni Colby noon sa cafeteria. Sila kasi ang una kong nakilala sa klase dahil mabait naman sila at parang welcome na welcome ako sa kanila, kaya agad ko silang nakalagayan ng loob. Hindi ko pa alam ang tungkol sa pagsisinungaling ni Colby noon.

Sinabihan ko si Colby na sagutin ang kung sino mang tumatawag sa kanya dahil kanina ko pa nararamdaman ang vibration ng phone niya. Agad agad naman siyang tumayo at lumayo sa amin upang sagutin kung sino man ang tumatawag sa kanya.

Laking gulat ko noong paparating sila Rafael sa canteen kasama ang mga kabarkadang lalaki. Hindi ako nakakasiguro kung kanina pa sila sa cafeteria dahil natanaw ko lang  sila na naglalakad na papunta sa isang stall sa canteen.

Laking gulat ko nang matapunan si Colby ng chocolate shake na iniinom niya. Nakabangaan niya pala si Rafael! Noong una ay hindi ko masyadong ininda ang pagkakamali ni Rafael dahil ang alam ko ang hihingi siya ng paumanhin kay Colby. Ngunit, laking gulat ko nang tinawanan niya pa ito at sinabihan ng ‘tatanga tanga’. Hiindi naman ganung pilyo si Rafael pero nang maghiwalay kami ng bakasyon ay bigla ko na lang napansin ang pagbabago sa kanya. Balibalita ko nga noon na nagaadik na naman siya sa Online Games kasama ang mga tropa niya. During our affair dati kasi ay tinigil niya na ito. Hinayaan ko na lang dahil iyon na siguro ang way niya para makapag-move on.

Sinugod ko si Rafael sapagkat nabastos si Colby. Ewan ko ba pero kahit na sabihing may nararamdaman pa ako sa ex-boyfriend ko nun ay ayoko ng pinakita niyang paguugali. Laking gulat ko ng binawian niya ako ng suntok! Damang dama ko ang suntok na yun! Pakiramdam ko ay doon niya binuhos sa suntok na iyon ang lahat ng galit niya sa ginawa kong break up namin. Aaminin ko, nasaktan ako na para kaming naguusap at nagbabanta sa isa’t isa ng hindi magkakakilala.

Mainit pa rin ang tensyon sa amin ni Rafael simula nang maghiwalay kami hanggang maging kami ni Colby. Paano ba naman? Nag-shift ako sa kursong Accountancy at siya naman ay Business Administration, sa madaling salita, gumagalaw kami sa parehas na building, sa parehong college.

At ang mas nagpalala pa sa tensyon ay ang pagsali niya sa basketball team. Matagal niya nang balak sumali sa basketball team. Nasa Collge of Computer Studies pa lang kami ay nais niya nang sumali doon upang makasama ako. Kaya naman laking gulat ko nang bigla siyang sumali sa team, e wala na kami e.

Isang hapon habang naghihintay ako ng practice ay bigla akong niyaya ni Rafael na mag-one on one game . Laking gulat ko naman dahil hindi niya naman ako kinakausap kapag nasa game kami e. Kaya naman nanibago ako. At pinagbigyan ko na siya dahil kami pa lang naman ang tao sa gym dahil maaga pa.

Habang naglalaro kami ni Rafael ay parang may kung anong tensyon akong nararamdaman sa aming dalawa. Mabilis ang pagtibok ng puso ko at parang may thrill akong naramdaman. Iyon bang kabado ka at parang masaya ka sa ginagawa mo? Pero kinalaunan ay parang na-enjoy ko na rin ang laro. Ewan ko ba pero parang dulot na saya akong naramdaman habang nakikipaglaro sa kanya.

Pagkatapos namin mag-laro ay ako ang tinanghal na panalo. Tinawanan niya lang ako at para kaming magkaibigang naglalaro. Ganitong ganito kami ni Rafael noon kapag nagkakatuwaan, dinadaan namin sa paglalaro ng basketball.

Sabay kaming pumunta ng shower room ng gym. Hindi ko ma-idedeny ngunit may nangyari sa amin sa loob ng shower room ng mga oras na iyon. Hindi ko mawari kung bakit nangyari iyon, basta naalipin na lang ako sa paglapat ng aming mga labi. Sinasabi ko na nga ba! Hindi pa ako ganung nakakalimot kay Rafael. At sa araw na ding iyon ay bumalik ang relasyon namin ni Rafael. Alam kong mali pero naalipin ako sa nararamdaman ko, alam kong masakit pero mahal kita Colby, mas mahal ko lang si Rafael.

May ilang beses din na nagpapasama si Colby sa akin na lumabas, ngunit hindi ko magawang samahan ito dahil nagpapasama din sa akin si Rafael. May isang beses na nagpasama siya sa akin sa pumunta ng mall ngunit tinangihan ko ito dahil sinamahan si Rafael na samahan siya sa pinsan niyang babae at ipakikilala niya daw ako.

At dumating nga ang araw ng birthday ni Colby, balak ko sanang sabihin na sa kanya ang tungkol sa amin ni Rafael pagkatapos ng birthday niya. Naawa kasi ako sa kanya. Wala siyang kaalam alam na napagtataksilan ko siya. Nakokonsensya ako. Pakiramdam ko ay napakasama kong tao. Kaya buo na ang desisyon ko na wag nang patagalin ang lahat at sabihin na sa kanya upang hindi na lumalala pa at mas masakit kung sa iba niya pa ito malalaman.

Alas-3 ng hapon, handa na ako pumunta sa bahay nila Colby ng biglang dumating si Rafael. Umiiyak ito dahil nag-away daw sila ni Tita. Syempre, bilang boyfriend niya ay kailangan niya ang comfort ko. Hanggang sa ang pagpapatahan ko sa kanya ay nauwi sa pagpapaligaya namin sa aming sarili.

Pagkatapos namin pakawalan ang bugso ng aming damdamin ay hinalikan ko siya. Isang halik na mas maalab at mas mainit pa sa apoy. Punong puno ng emosyon at tila hindi iniinda ang mga kamalian o mga problema ng aming pagiibigan! Para kaming nawalan ng pakielam sa nangyayari sa paligid at tanging mga damdamin lang namin ay sinusunod namin!

Habang nasa ganun kaming paghahalikan ay laking gulat ko ng biglang may bumukas ng pintuan, si Colby. Nanlaki ang mata nito sa nakita at napansin kong may nangingilid na luha sa kanyang mga mata.

Hindi niya na nakuha pang magsalita. Agad agad itong tumakbo palabas ng bahay. Hinabol ko siya. Shit! Caught in act! Alam ko masakit iyon kay Colby! Sobrang sakit! Shit!

Hinabol din ako ni Rafael pero mistulang wala na akong pakielam. Ang mahalaga sa akin ay maipaliwanag ko ang lahat kay Colby, maipagtapat ko ang totoo sa kanya at humingi ng tawad dahil nasaktan ko siya.

Hinahanap ko si Colby sa mga kalsada ngunit hindi ko ito makita. Hanggang sa natanaw ko ang kumpulan ng mga nagkakagulong tao at ang sinisigaw nila ay..”May nasagasaan, tulungan ko iyong lalaki! Nasagasaan yung lalaki..”

Bagaman hindi ako sigurado kung si Colby nga yun ay nakaramdam ako ng ibayong kaba. Lumapit ako sa kumpulan ng mga tao at laking gulat ko na si Colby nga ang lalaking nasagasaan!!

Agad agad ko itong binuhat at tinulungan naman ako ng lalaking nakasagasa sa kanya. Humabol sa akin si Rafael at dinala namin si Colby sa pinakamalapit na hospital gamit ang sasakyan ng lalaking nakasaga sa kanya.

Grabe! Kapag may nangyaring masama kay Colby ay hindi ko mapapatawad ang sarili ko! Taena! Bakit pa kailangang umabot sa ganitong punto?! Sasabihin ko na nga sana bukas para hindi na lumalala pa ang sitwasyon! Bakit?! Eto na ba ang karma ko sa pagtataksil na nagawa ko?! Ang kainin ng konsensya ko? At bigyan pa ako ng mas mabigay na dalahin?!

Sobra akong naiinis sa sarili ko sa nangyari sa kanya! Dapat pala hindi ko na lang nilihim, hindi na sana lumala pa ng ganito! Oo nga’t nagmamahal lang ako pero napakasama ko pa lang tao! Ang sama sama ko!!

Pakiramdam ko ay pinatay ko si Colby! Nasaktan siya at napahamak! Dala dala pa ang sakit ng kanyang kalooban sa nakita kanina! Colby! Sana maintindihan mo ko. Dingin mo sana ang paliwanag ko! Sana mapatawad mo ko kung ano man ang nagawa ko sayo.

Dinala agad namin si Colby sa emergency room. Tinawagan ko si Grace at takang taka ito kung bakit ko daw kasama si Colby na naaksidente e samantalang nasa bahay lang daw nila ito kani-kanina lang.

Maya maya ay dumating si Grace, si Xander, si Tita at si Karen, pinatawagan kasi ng lalaking nakasagasa sa reception ang pamilya ni Colby kasabay ng pagtawag ko kay Grace.

Lumapit sa amin si Grace at laking gulat ko ng bigla niyang sampalin si Rafael. Naiintindihan ko at nakuha ko na na-gets agad ni Grace ang pangyayari, una ay dahil alam niya ang tungkol sa amin ni Rafael dati at marahil ay nakuha niya agad kung bakit nandoon si Rafael; at ang tungkol sa amin ni Colby. Hindi ko alam pero nagulat ako sa ginawang iyon ni Grace kaya napagtaasan ko siya ng boses. Pinakiusapan ko siya na magusap kami sa lugar na kami lang upang hindi malaman ni Tita ang ugnayan namin ni Colby. Wala pa kasing alam si Tita tungkol sa amin. At ayoko nang madagdagan pa ang pasakit ni Tita. Pumayag naman si Grace.

Inamin ko ang lahat kay Grace at sinumbatan niya ako. Sa panenermon na iyon ni Grace ay tila nabalot ng kahihiyan ang buong katauhan ko. Lalong lalo nang sinabi niya na ‘birthday’ ni Colby ngayon. Pakiramdam ko ay ako na ang pinakamasamang tao sa mundo! Shit! Bakit ba kailangan mangyari to?! I swear, kapag may nangyaring masama kay Colby! Hindi ko mapapatawad ang sarili ko! Ang sama sama ko! Shit! Shit!

Bumalik ako sa kinauupuan namin ni Rafael kanina. Pinauna ko na siya dahil walang tao sa bahay at sinabi ko sa kanya na bukas na kami magusap dahil iintayin ko pang bumuti ang kalagayan ni Colby. Alam ko nagselos siya pero sinabihan ko siya na wag siyang magselos dahil komplikado pa ang sitwasyon sa ngayon. Mahal ko si Rafael, mas mahal ko na siya kay Colby. Ang nais ko lang ay makahingi ng tawad kay Colby, sa lahat ng kagaguhang nagawa ko sa kanya! Sa pagtataksil ko. Sana mapatawad mo ko, Colby.

Ala-1 na ng madaling araw ay nandoon pa ako sa hospital. Hinahantay na may pumasok na doktor sa room na pinaglipatan kay Colby.

Habang naghihintay ako at nakaupo sa mga upuan sa corridor ay biglang lumapit sa akin si Xander at tila namumula ito sa galit. Laking gulat ko ng hinawakan niya ang kwelyo ng aking damit at pinakawalan ang isang napakalakas na suntok sa aking mukha dahilan upang bumagsak ako sa sahig at pumutok ang labi ko!!

“Gago ka!! Anong ginawa mo sa bestfriend ko???!!!!!”

-          I T U T U L O Y