318 (Ang textmate ko) Chapter 9.2

318 (Ang textmate ko)

By: ImYours18/Nyeniel

Email and FB Account: nielisyours@yahoo.com.ph          

Wattpad Username: Nyeniel

Authors note:

Hello guys, eto na po =) chapter 9.2.  Thank you very much po sa mga patuloy na nagaabang ng akda ko. Hopia like it po! :DD

Sa mga nagrerequest po ng soft copy ng 318 (Ang textmate ko) , magre-release po ako ng soft copy if matapos ko na po ang kwento. Salamat po, God bless =)

 PS: Pa-add naman po ako sa facebook: nielisyours@yahoo.com.ph

Warning: Some words used in the story are foul words. Also, there are scenes which are seductive and not appropriate to the minor readers. This story is a work of fiction only and any parallel scenes, places and names to the reality are absolutely unintentional.

Any reaction, praise, violent reaction, complains and comments regarding to my story, please contact me:

Email and facebook account: nielisyours@yahoo.com.ph

About the cover photo:

I do not own this image. Any complaint arising out of its use, please contact (nielisyours@yahoo.com)  and the image will be immediately removed.

ENJOY READING =)

Chapter 9.2

Kinabukasan, maaga akong nagising dahil napansin ko na wala si bes sa tabi ko. Tinignan ko ang orasan ko, alas-7 na pala ng umaga, at nakita ko rin ang date ng orasan ko, isang linggo na lang at matatapos na ang month of October,  at sa wakas sembreak na pala! Hayahay na ang buhay namin sa wakas! Haha.

Kinapa ko ang gilid ng isang side ng kama ko. Oo nga pala, we used to sleep in one bed, noong dumating siya dito sa amin, wala na kaming kyeme kyeme ni Xander. Malaki naman din ang kama ko kaya doon ko na siya pinatulog sa tabi ko, syempre para makapagbonding na rin kami at ganun na rin naman kami ni Bes since high school kapag sa bahay ko siya pinapatulog e, kaya para sa amin, normal na lang iyon.

Habang nasa ganun akong pagtatangal ng morning glory sa aking mata XD ay hindi ko maiwasang isipin ang mga sinambit ni Tristan sa akin habang nasa park kami.

……………….

“Hindi kita iiwan love, kahit anong mangyari.. pangako yan..” Sabi ni Tristan habang yakap ako at hawak ang aking tagiliran. Grabe! Hindi man lang ako nakaramdam ng kilig sa mga oras na iyon, sobrang kilig! XD Basta, alam mo yung pakiramdam na nagmumula yung mga pangako na iyon sa taong mahal mo? Yung kinikilabutan ka na sa sobrang kilig. Ah basta! Grabe..

“Kasi love, natatakot talaga ako.. Natatakot ako na baka dumating yung araw na bawiin ng tadhana yung kasiyahan na nararamdaman ko ngayon. Natatakot ako na baka sa isang iglap lang love, mawala ka sa 

akin.” Sambit ko sa kanya habang nakayakap siya akin.

“Huwag ka nga matakot love.. Sa tingin mo ba iiwanan kita? Madami na tayong pinagsamahan, marami na rin tayong pinagdaanan.. Hindi kita iiwan love.” Malambing na sabi ni Tristan. Haysss >.< Sana nga.

“Hindi naman sa ganun love, sinasabi ko lang na hindi natin alam ang agos ng tadhana. At natatakot ako sa maaring ibigay ng tadhana sa akin, kasi, kasi.. hindi ko alam kung ano at natatakot ako kasi napamahal na ako sayo..” Madrama kong sabi habang nakasandal sa mga balikat niya at ang kanyang kamay ay nasa tagiliran ko.

“Ayoko nang isipin mo yan love..”

Tahimik.

“Love?” Pambasag ko sa katahimikan.

“Hmmm?”

“Love? Maipapangako mo ba sa akin na kahit anong dumaang pagsubok sa atin hindi mo ko bibitawan? Na kahit anong temptasyon ang lumapit sa ating dalawa hindi ka masisilaw?” Sabi ko kay Tristan habang hawak ko ang mga kamay niya..

“Pangako love..” Simpleng sagot niya. Simple ngunit para sa akin ay makahulugan. Sana, matupad niya ang pangako niya. Sana..

……………

Pangako? Hanggang kelan ba ang isang pangako? Maihahantulad ba to sa isang gamot na mayroong expiration date? O tulad ng isang plastik na hindi nabubulok o nawawala ng basta basta? Ang sagot ko? Hindi ko masabi e. Kasi may mga pangakong natutupad, pero kadalasan ng mga pangako nauunsyami, dahilan upang masira ang tiwalang pinagkaloob.

Dapat ba akong magtiwala sa mga pangako niya?

Minsan nagtatakot ako para sa sarili ko. He’s my boyfriend, pero bakit ganito ako? Bakit napakaduwag ko? Bakit nagpapadala ako sa mga bagay na hindi pa naman nangyayari? Bakit ba masyado akong napa-paranoid sa mga bagay na pwedeng mangyari? Bakit hindi ko makuhang magtiwala sa kanya? Siguro nga mahal ko na talaga siya. Siguro kailangan ko lang talaga ihanda ang sarili sa mga risk na dadating, dapat siguro tanggapin ko na lang ang mga mangyayari. Parang sa simula pa lang kasi may balakid na ang relasyon namin e, una; si mommy, hindi niya pa alam ang lahat ng ito at nakakatiyak ako na malilintikan ako dun kapag nalaman niya, pangalawa; hindi rin naman kami magtatagal ni Tristan, bibihira naman talaga ang tumatagal sa ganitong relasyon. Kaya masakit para sa akin na isipin iyon, pero, mahal ko si Tristan at gusto kong enjoyin muna ang pagmamahal ko sa kanya at pagmamahal niya sa akin.

Isa pang bagay na bumabagabag sa aking isipan ay ang pagseselos ni Tristan kay Xander. Normal lang naman ang selos sa isang relasyon e, pero ang hindi ko lang mawari ay wala ba siyang tiwala sa akin? Wala ba siyang tiwala sa mga paliwanag ko na talagang mag-bestfriend lang naman kami ni Xander para ismiran niya ako kahapon? Actually, naiintindihan ko ang punto ng bestfriend ko kahapon e, pero dahil ako ang nagsimula ng problema at sa akin nagmula at kamalian ay hinayaan ko na lang at ako na lang nagpakabumbaba.

Habang nasa ganun akong pagmumuni at tila nag-flashback ang nangyari sa akin kinagabihan ay bigla kong narinig ang pagbukas ng aking pintuan.

Laking gulat ko nang makita ang lalaking nag bukas ng aking pintuan.

“Bes?!” Gulat kong sabi. Paano ba naman kasi, may hawak hawak na tray ng pagkain at parang nakakapanibago. Anmeron Xander? XD

“Breakfast in bed, bes..” Malambing niyang sambit. Huh? Anong nalamon nito? Oo, aaminin ko, sweet yang si Xander kahit na mag-bestfriend lang kami, at nakakasiguro ako dun na no string attached sa aming dalawa. Pero? Nakakapanibago kasi na hatiran ka ng pagkain e, ewan ko ba?

“Corny mo ha?! May pa-breakfast breakfast in bed ka pa? Sabunutan ko buhok mo sa ilong e. Bwahahaha!” Pagbibiro ko. Nakitawa naman siya. Nilapag niya ang pagkain sa tabi ng kama namin at lumapit sa akin. Ginulo niya ang buhok ko at nagulat ako dahil bigla niyang pinitik ang ilong ko ng pagkalakas lakas! Imba pa naman mamitik tong mokong na to! Halimaw!

“Ouch! Adik ka! Ansaket..” Pagiinarte ko habang hawak hawak ang namumula kong ilong. Tumakbo siya palayo sa akin at tawa ng tawa sa kalokohang ginawa niya. “Kakaiba ka na maglambing bes ah? Anlakas kaya nownn!!” Sabi ko sa kanya na may kaunting pagtatampo.

“Wahahah! Sorry bes! Ang cute mo pala kapag namumula ang ilong wahaha!” Pangaasar niya pa. Haha! It’s time to take a revenge my dearest bestfriend! Lakas ng trip mo ah?! XD

Nagtalukbong ako ng kumot at kunwari’y nagtatampo pero ang totoo ay nagiisip ako ng paraan upang makaresbak sa pangti-trip niya. Hanggang sa wala na akong narinig na tawa at naramdaman ko na papalapit siya sa akin.

“Uy bes? Tampururut agad?” Pagtawag niya sa akin sabay kalabit sa akin habang nakatalukbong ako ng kumot. Hindi ako sumagot. Suminghot singhot ako upang kunwari ay umiiyak ako. “Bes? Umiiyak ka?” Malambing niyang tanong at ang boses ay tila nakokonsensya.

Hindi pa rin ako nagpatinag sa pagtatalukbong ng kumot ang pagsisinghot singhot kunwari. At siya ay hindi 

pa rin tumitigil sa pangungulit sa akin dahil sa ginawa niyang kalokohan sa akin. Hanggang sa napansin ko sa loob ng kumot ang liwanag ng araw na nagmumula sa bukas na bintana ng aking kwarto at ang anino ni Xander na tila nakatayo. Waaaahhh! Humanda ka ngayon bes! XD

“Bes!!!  Tignan mo yung nasa bintana oh?” Kunwaring nagulat kong sabi pero wala naman talagang meron sa binatana. Saktong pagkatalikod niya upang tignan ang bintana ay inangat ko ng konti ang katawan ko at kinorteng baril ang dalawang kamay ko. Tinutok ko ang kamay ko na nakahugis baril sa kanyang pwetan at bigla ko itong tinusok.

“Oucccchhhhhh!” Pagulat niyang sigaw at napakagat ito sa kanyang labi. Wahahaha! Ayos pala ang feeling na nakaresbak! “Ang sakit nun ah?! Loko ka! Quotang quota ka! Pitik lang sa ilong ginawa ko sayo..” Pagtatampo niya, ako naman ay walang tigil ang kakatawa.

“Bwahahaha! Kaw e! Sinimulan mo! You’re not virgin anymore! Haha!” Pangaasar ko pa. Nakitawa na din siya. “Haha! Sorry na! Lakas kasi ng trip e, pati ilong ko pagtripan ba?”

“Hehe! Sorry na din bes, oh kainin mo na yang hinanda ko, wala akong magawa kanina e, naalimpungatan ako kanina kaya pinagluto na lang kita ng breakfast..” Paglalambing niya. Syempre, natouched ako dun.

“Wow, thank you bes! Mwuaah!” Paglalambing ko sa kanya sabay halik sa pisngi niya. Oooppss, again. Normal lang to sa aming dalawa.

“Yuck! Humahalik wala pang mumog..” Pandidiri niya pero alam ko namang nangaasar lang to. “Joke lang bes haha!” Pagbawi niya.

“Tse! Haha.”

Pinagsaluhan namin ni Xander ang inihanda niyang pagkain para sa akin. Iba talaga magluto to si Xander. Grabe! Kahit na sabihing fried rice, egg and ham lang iyon ay iba yung lasa kapag siya yung nagluto. Tamang tama at mouth watering talaga.

“Thank you bes!” Pagpapasalamat ko sabay kurot ng mahina sa ilong niya.

“Welcome bes.. Namiss lang kita kaya bumabawi na din ako..”

“Talaga?”

“May doubt? Hehe..”

“Masakit pa ba tumbong mo bes?” Pangaasar ko bwahahaha!

“Sira ka!”

Tawanan.

“Bes? Hinanap ka kagabi dito ng boyfriend mo ah? Nasan ka pala?” Tanong niya sa akin. (Ay hindi, sayo! XD )

“Ahh andyan lang ako sa park bes, nagkita nga kami, sayo ba siya nagtanong?”

“Oo bes, nagbabasa kasi ako dito sa kwarto mo tapos ayun, dumeretso na ata dito..” Pagpapaliwanag ni Xander.

“Ah ganun ba?” Kaya naman pala sa park pumunta alam niya kasi na nandoon lang ako kapag wala sa bahay, hindi naman kasi madalas gumala, except na lang kapag may kasama.

Xander’s Point of View.

Naiinis? Nalulungkot? Oo, yan ang reaksyon ko sa boyfriend ni Colby! Hiindi naman sa nagpapakabitter ako sa bestfriend ko. Nalungkot lang kasi ako at nadismaya dahil sa pinakitang asal ng Tristan na yun sa boyfriend niya na bestfriend ko.

Bago ko muna ilahad kung bakit ako naiinis kay Tristan? Okay sige, aaminin ko, may nararamdaman din ako para sa bestfriend ko. Una, hindi ko pa iniinda dahil syempre magkaibigan kami at normal lang naman na maging maalalahanin ka sa kaibigan mo. Pero, simula nung 4^th year high school kami ay nakaramdam na ako ng kakaiba kay Colby. Paano ba naman? Napakarami niyang bashers noong 4^th yr kami especially yung mga babae at mga binabae na nagkakagusto sa akin. Siya ang tinitirada at napahanga ako ng bestfriend ko dahil imbis na umiwas siya sa akin dahil maraming beses na rin siya nanganib at nakaramdaman ng treat ay hindi pa rin siya umiwas sa akin bagkus lalong humigpit ang hawak niya sa pagkakaibigan namin. Grabe! From 1^st year high school to 3^rd year high school ay talaga namang besfriend lang ang tingin ko sa kanya pero hindi ko aakalain na magbabago ito dahil sa ginawang pagsasakripisyo ni Colby ng kanyang sarili para sa pagkakaibigan naming dalawa.

Noong lumuwas ako ng Baguio ay tumindi ang lungkot na naramdaman ko dahil wala ang bestfriend ko sa tabi ko. Sa mga oras na nagkakaroon kami ni papa ng mga munting alitan ay wala akong malapitan. Yes, I have friends pero hindi tulad ni Colby na talagang malalapitan ko sa mga oras na kailangan ko ng tulong at masasabihan ko ng mga sikreto.

Kaya naman minsan isang hapon ay naiisipan kong tawagan ni Colby. Ngunit nakapatay ang cellphone nito. Nagkataka naman ako dahil si Colby? Magiiba ng number ng hindi ipinapaalam sa akin? Parang imposible naman?

Sinubukan kong tawagan ang classmate namin noong 4^th year kung saan parehas ito ng pinapasukan na school kay Colby at parehas sila ng department, siguro naman ay may update siya sa bestfriend ko dahil same department lang sila sa university na yun.

“Hello Jeena?” Pagbungad ko sa telepono.

“Yow? Xander? Napatawag ka? Kamusta?”

“Okay lang naman Jee, ikaw ba dyan?”

“Doing good. Hmmm?  So? Kamusta dyan sa Baguio? Dami ba akong pwedeng gawing fafa dyan? Haha” Pagbibiro niya.

“Wahahah! Harot mo jee! Okay lang naman dito, medyo nakakapanibago pero ayos lang naman.” Tugon ko kay Jeena. “Jee? Pwedeng magtanong?” Nahihiya kong tanong.

“Yea sure! What is it Xander?”

“Hmmmm? Kamusta pala si Bes? Hindi ko kasi siya ma-contact e, di ba same college lang kayo? Kamusta na siya?”

“Si Colby? The last time I saw him is he is with a guy na sikat din sa college namin e. Ang sabi sa akin nung kaibigan ko na classmate niya ay boyfriend daw niya. Nashock nga ako e, kasi hindi naman umaamin si Colby nung high school na ganun siya e, pero dahil kaibigan natin siya tanggap ko siya..” So? May boyfriend na pala si Bes? :\

Nadismaya man ako dahil nga sa may iba din akong nararamdaman kay Colby ay maluwag ko itong tinangap dahil bestfriend ko siya, syempre ang gusto ko maging masaya siya. Hindi naman sa sobrang mahal ko si Colby e, sa pagiging bestfriend oo, pero yung nararamdaman ko na more than friends or bestfriends hindi naman ganung katindi kaya mabilis ko din itong natangap.

Ngunit, napagisip isip ko, kailangan ako bi Bes, ayokong magtiwala agad sa mamahalin ng bestfriend ko. Syempre, bestfriend ko siya at masakit sa akin ang makitang nasasaktan siya kaya kailangan kong protektahan ang kaibigan ko. Ngunit paano? E ang layo namin? Hindi naman ako pwedeng lumuwas ngayon sembreak dahil panigurado hindi ako papayagan ni papa. Hindi ko naman siya ma-contact dahil laging naka-off ang cp niya.

Isang gabi habang nagrereview ako nalalapit na final exam namin para sa first sem ay biglang dumating si papa at parang ngiting tagumpay XD. Hindi ko na lang ito pinansin dahil iniisip ko pa rin ang bestfriend ko, natatakot ako na baka wala siyang masandalan sa mga oras na kailangan niya ako.

“Nak, pwede ba tayong magusap?” Seryosong tanong sa akin ni papa ngunit hindi pa rin mawala ang ngiti sa kanyang mga labi. Bakit kaya?

“Okay pa, ano po bang paguusapan?” Tanong ko.

“Uhm? Nak, nilipat kasi ako sa manila branch ng boss namin sa trabaho. Ayos lang ba sayo kung.. kung.. lilipat ka ng school nak? Tutal matatapos na rin naman ang semester?

Labis ko namang kinagulat ang sinabi ng aking papa. Syempre, kanina lang ay pinoproblema ko kung paano kami magkakaroon ng communication ni Colby tapos ngayon eto.. eto na ang sagot upang makapagusap kami ni bes, maka-bonding siya at maalis na rin ang pagaalala sa aking isip.

“Talaga pa?” Gulat kong tugon at tila nakangiti.

“Oo anak. Alam ko excited ka dahil may mga namimiss kang kaibigan sa maynila, kaya nga tuwang tuwa rin 

ako noong malaman ko e. Syempre, makakasama na din natin ang mama mo na nagtatrabaho sa manila at makakasama mo na rin si Colby, yung bestfriend mo na parang kapatid mo na kung ituring? Grabe din ang bond nyo nun noh?”

“Oo nga pa e, miss ko na rin..” Sambit ko kay papa. Oo, ganito talaga kami ni papa, kahit na minsan lang ako kung pumunta ng Baguio noon at siya naman ay bihira din makaluwas ng maynila ay close pa rin kami ni papa.

“Pauunahin na sana kita nak, asikasuhin mo yung mga papers mo para makapag-transfer ka na. May mga dapat pa din kasi akong asikasuhin e saka may 2 weeks pa akong kontrata sa branch na to kinukumpleto ko na lang kaya pauunahin n asana kita dun nak..”

Hindi na ako nagdalawang isip pa, syempre namimiss ko na rin ang maynila. Ngunit, biglang sumagi sa isip ko na paano ko mamaintain ang grades ko at maging honor student kung magiging irregular student ako? Sigh, panibagong problema na naman.

Ilang araw ko ding pinagisipan ang problema na iyon hanggang sa napagdesisyunan kong ituloy ang pagpunta sa maynila. Naisip ko, kung magkakaroon man ako ng honor ay kaunting advantage lang naman ito sa paghahanap ng trabaho dahil sa trabaho naman ang titignan talaga ay ang skills ko kung paano ko isasagawa at matatapos ng matagumpay ang nakaatas na trabaho. Isa pang dahilan, ay kailangan din ako ng bestfriend ko. Hindi ko alam, pero ang nasa isip ko lang din ay ayokong makitang nasasaktan ang bestfriend ko dahil parang nakababatang kapatid na rin ang turing ko dyan at mahal ko rin yan, kung minsan nga lang ay sumosobra na pagiging kaibigan.

Lumuwas ako ng maynila magisa at dumeretso muna sa bahay namin dati ni Mama. Grabe! Namiss ko din tong si Mama! Napakabait kasing nanay ng mama Cely, minsan na ring dumadalaw dito si Colby kaya kilala ng family ko ang bestfriend ko. 

Sa ikalawang araw ko sa maynila ay hindi pa rin ako pumupunta kila Colby. Gusto kong surpresahin si Bes syempre, kaya naman sa bahay pa rin ako namalagi sa dalawang araw na iyon.

Isang araw ay nagpunta ako sa mall malapit sa amin upang magpalamig muna. Grabe kasi ang init sa bahay, nakakapanibago rin pala dahil nasanay na ako sa klima ng Baguio sa halos limang buwang pananatili ko doon. Kaya naman tumambay muna ako sa mall hanggang sa nakita ko doon si Grace, ang nakakatandang kapatid ng bestfriend ko.

Kinausap ko si Grace at sinabi niyang miss na miss na daw ako ni Colby. Nagiba lang daw ng cellphone number ang kapatid niya dahil sa isang pangyayari na ayaw nya naman sabihin kung ano yun. Hayaan ko na lang daw na si Colby na ang magkwento sa akin.

Sinabihan ako ni Grace na kung pwede daw ba ay pumunta muna ako ng bahay nila upang makita si Colby, at kung gugustuhin ko daw ay pwede naman daw akong mag-stay muna ako dun sa buong sem break upang makapag-bonding kami ng bestfriend ko. Sumang-ayon naman ako sa alok niya.

Alas-3 pa lang ng hapon ay nandoon na ako sa bahay nila Colby. Kinausap at kinamusta naman ako nila Tita Cora ang mama ni Colby at ang mga kapatid nito. Grabe! Hindi pa rin nagbabago si Karen, ang nakababatang kapatid ni Colby, makulit kasi ito at may pagka-maharot kaya naman tawa ako ng tawa noong naglalambing siya sa akin noong muli niya akong nakita.

Hanggang sa mag alas-6 na ng gabi ay wala pa rin si Colby. Ang sabi sa akin ni Tita ay hanggang 4:30 lang naman daw ang klase ni Colby. Ngunit pagabi na ay wala pa ito? Ah! Oo nga pala, iba na pala ang takbo ng schedule ni bes ngayon, syempre hindi na tulad ng dati, dahil may boyfriend na siya at kailangan niya maglaan ng oras para sa boyfriend niya.

Nang dumating si bes ng mga alas-7 ng gabi ay laking tuwa niya noong makita niya ako. Sinalubong niya agad ako ng yakap at pinagalitan ako dahil bakit daw hindi ko agad siya binisita gayong miss na miss na daw niya ako. Sa gabing din iyon at sabay sabay na kaming nag-dinner ng pamilya ng bestfriend ko.

Bago pala ako pumunta kila Colby ay dinala ko na ang ilang importanteng gamit ko. Tinanong pa nga ako ni mama dahil para daw akong maglalayas sa dami ng dala ko. Nagpaalam ako sa kanya na pupunta muna ako kila Colby dahil sembreak naman at wala naman masyadong ginagawa sa bahay, pumayag naman si mama dahil matagal niya na rin namang kilala ang bestfriend ko.

Sinabi nga sa akin ni Colby na may boyfriend na daw siya at Tristan daw ang pangalan nito. Syempre, nakaramdam ako ng kaunting kalungkutan dahil hindi na tulad ng dati si Colby na makakabonding at makakausap ko sa lahat ng oras at pagkakataon, sa medaling salita, may kahati na rin ako sa oras niya.

Ngunit, namangha naman ako sa nilahad ni Colby tungkol sa boyfriend niya. Na sa kabila ng pagsisinungaling ng bestfriend ko ay nakuha niya pa itong patawarin at muling pagbigyan ng pagkakataon. Oo inaamin ko masaya ako para sa bestfriend ko pero nakakaramdam pa rin ako ibayong selos, dahil.. dahil.. may kahati na ako sa oras niya.

Ngunit ang inaakala ko ay mali pala. Ewan ko lang ha? Hindi man ako naniniwala sa kasabihang “First impression lasts..” At bigla akong napaniwala dahil sa ugaling ipinakita ni Tristan sa boyfriend niya.

Una; noong halos lumuhod na lang si Colby upang kausapin siya dahil sa selos na naramdaman dahil sa akin? 

Kahit na sabihin mong may alitan sila o nakay Colby ang pagkakamali ay dapat hindi niya ginagawa iyon, napapahiya ang boyfriend niya! Pangalawa; noong pumasok siya sa kwarto ni Colby habang nagbabasa ako ng libro ay grabe ang tingin sa akin neto. Hindi pa ba sapat ang mga sinabi ni Colby na bestfried niya ako para tumingin siya sa akin ng ganun? Ewan ko lang, ayaw ko bigyang kahulugan ang mga bagay pero nararamdaman ko, may nararamdaman ako hindi maganda kay Tristan. Hindi naman dahil sa may kakaiba akong nararamdaman sa kaibigan ngunit concern lang ako, ayokong makitang nasasaktan o umiiyak ang kaibigan ko!

Ngayon, hindi ko sigurado pero sa tuwing tinititigan ko ang bestfriend ko parang may tinatago tong isang bagay. Parang sa loob niya ay nasasaktan siya pero hindi niya masabi dahil hindi naman siya nakakasigurado. Nasasaktan ako syempre dahil bestfriend ko siya, wag ko lang sana malaman! Wag lang sana si Tristan ang problema niya.. Dahil ayokong nasasaktan ang kaibigan ko! Ayoko!

Colby’s Point of View

Grabity! Nakakailang text na ako kay Tristan hindi pa rin siya nagrereply!

Ako: Morning Love :*

Ako: Love? Labas tayo now! :D

Ako: Love? Saan ka?

Ako: Love?

Ako: Love?

Ako: Love? Reply ka naman!

Ako: Love! :’(

Alas-2 na ng hapon ngunit hanggang ngayon ay wala pa rin siyang reply! Grabe. Hindi naman siya siguro busy dahil sembreak na at wala nang masyadong ginagawa! Nakakatampo na huh?! Buti na lang at nandyan ang mokong kong bestfriend na pinapatawa ako sa tuwing nakikita akong malungkot.

“Oy bes! Naligo ka na ba?” Sambit niya na mukhang pipick up at ginaya pa talaga ang malalim na boses ni boy pick up. Syempre ako naman si Neneng B. (Neneng bayot! XD)

“Bakit?” Pa-virgin kong tanong.

“Iba na e. Iba na yang amoy mo! Boom!!!” Pangaasar niya. Tae! Akala ko pipick-up ang mokong! Basagan pala ang trip mo ah?!

“Sira ka!” Sambit ko na matawa tawa. “Ako, pipick up ako sayo bes!” Yeah! Ganti ganti din pag may time \m/

“Siguraduhin mong kikiligin ako dyan ah? Kung hindi lalamutakin ko yang large intestine mo. Bwahahaha!”

“Tse! Brutal ha?!” Paninita ko. “Bes? Kamote ka ba?” Pangagaya ko din sa boses ni boy pick up.

“Hmmm? Bakit?”

“Mukha ka kasing lamang lupa e! Bwahahaha!” Yohoo! Nakaresbak din! XD

“Huuuwwaaatt? Ito?” Sabay turo niya sa mukha niya. “Etong mukhang to? Mukhang lamang lupa? Ha? Ha? Ha?” Sambit niya habang papalapit sa akin.

“Oo. May angal ka?!” Mataray kong sagot.

“Oo naman! Kasi hulog ako ng langit! Itong maala-anghel sa ka-gwapuhang to? Huh?!” Pagmamayabang niya pa. Bes? Y U So mahangin?

“Eto pa bes may pick up pa ako sayo..”

“Be sure na hindi pambabasag yan ah? Kundi basag ang mukha mo sa akin! Haha.” Pagbibiro niya.

“Naman! Kay bes! Electricfan ka ba?” Tanong ko sa kanya. Haha! Combo na ang revenge ko! XD

“Baket?” Malambing niyang tugon at tila napipikon na. Hahaha! Ang cute nya kapag napipikon parang si Tristan din XD.

“Ang hangin mo kasi e! Boom!!! Bwahahah!” Woooohhh! 2-1 XD

At sa buong maghapon na iyon ay wala kaming ibang ginawa ni Xander kung hindi magharutan at magbarahan. Pero, hindi naman kami nagkakapikunan sa mga barahan namin. Normal na kasi sa amin iyon bilang magbestfriend.

Pansamantala ko ding nakalimutan ang lungkot dahil sa hindi pagrereply ni Tristan. Gumaganti ba siya? Sa hindi ko pag-reply? Ang pagkakaalam ko ay kagabi lang ay okay kami at ang saya saya pa nga naming dalawa e, binibitawan ang mga pangako sa isa’t isa at parang ikakasal na. Buti na lang at nandyaan si Xander upang kalimutan ko ang lungkot at palitan ito ng kasiyahan.

Gabi na noong mag-reply si Tristan, syempre may namuo nang tampo sa loob loob ko.

Tristan: Love musta?

Ako: Musta ka dyan? Kanina pa ako text ng text e! Malamang nayayamot! :’(

Tristan: Ay sorry, may pinuntahan lang kasi.. Inutusan ako

Ako: ok

Tristan: Tatampo ba love ko?

Ako: Obvious ba?

Tristan: Sorry na kase..

Ako: Kasi naman love e, nagyaya ako kanina lumabas tapos iniintay q txt mo, d ka man lng reply..

Tristan: Sorry na love. Bukas pwede ako.. Bukas na lang ok? Sorry na..

Ako: okay sige.

Hindi pa man masyadong maluwag sa akin ay tinangap ko na lang ang sorry ni Tristan, may dahilan naman siya e. At naniniwala din naman ako sa boyfriend ko.  Matutuloy din naman bukas ang offer ko sa kanya na lumabas kami e.

Hanggang sa napansin ni bes na tila malalim ang iniisip ko. Tinanong niya ako kung ano ang bumabagabag sa isip ko ngunit nginitiin ko na lang siya at sinabing..

“Okay lang ako bes. Tulog ka na.” Sagot ko kay bes.

“Okay bes. Basta gisingin mo lang ako kapag kailangan mo ako ah?” Pagaalala niya.

“Sige bes, salamat. Goodnight”

Kinaumagahan ay nakatanggap naman ako ng isang text mula kay Tristan na lalong nakapagpalakas ng kalungkutan ko.

Tristan: Love? Morning po, sorry love kasi may pinapaasikaso ulit si mama e, may kailangan akong kausapin, bukas na lang po tayo labas, sorry love. Pasensya ka na tlga. Love you :*

Tila nalungkot naman ako sa balitang iyon ni Tristan. Syempre, gusto ko na siyang makita. Alam mo naman kapag mahal mo ang isang tao di ba? Parang siya ang nagiging droga mo, dahil gusto mo lagi siyang nasa tabi mo, gusto mo ay naamoy mo siya, gusto mo laging hawak nya ang kamay mo, sa medaling salita, adik ka sa kanya!

Kaya naman lungkot na lungkot ako sa balitang dala ni Tristan. Syempre, dalawang araw ko na siyang hindi nakikita, kaya naman ang pangit ng bungad ng araw ko ngayon. Mabigat man sa kalooban ko ay nireplyan ko pa rin siya.

Ako: Sige hon! Ingat ka =) I love you too!

“Colby! Xander, lumabas na kayo dyan, breakfast is ready..” Pagtawag ni ate Grace.

“Sige ate, lalabas na kami..” Sambit ko. “Bes! Gising na, bes!” Pangigising ko kay Xander.

“Good morning bes!” Bati niya.

“Tse! Baho, mumog muna..” Pangaasar ko.

“Ahh ganun?! Gusto mo ng kotong de gulantang? Bwahaha!”

“Bwahahaha!!” Pagtawa ko din.

“Bes. Labas tayo mamaya, arcade tayo tapos sine..” Pagyayaya niya. Syempre naexcite naman ako, kahit na hindi si Tristan ang kasama ko ay nandito naman ang bestfriend ko e.

“Sure bes! Kating kati na rin paa ko e..”

Pagkatapos namin kumain ni Tristan ng almusal at naghanda na kami sa aming paggagala sa mall.

Pagkadating na pagkadating namin sa mall ay dumeretso kami sa arcade at naglaro ng kung ano ano. Libre niya ang arcade at foods at ako naman sa sine. Grabe! Buti na lang at dumating ang bestfriend ko upang kalimutan ang pagtatampong namumuo sa aking puso para kay Tristan.

Enjoy na enjoy kaming naglaro sa arcade at sa huli ay nakakuha kami ng isang back pack na teddy bear ang design dahil sa mga naipon naming tickets.

Pagkatapos naman ay pumila kami sa ticket booth ng sine upang pumili ng panunuorin at bumili ng ticket. Isang horror film ang pinili ni Xander, at panigurado ako na inaasar niya lang ako dahil alam niya matatakutin din ako at hindi ako mahilig sa horror film.

Takot na takot ako sa horror film na pinanuod namin! Paano ba naman kasi? Ang brutal ng mga patayan, grabe! Nanindig ang mga balahibo ko. Sa tuwing napapasigaw naman ako ay grabe kung makahalakhak si Xander.

Napagdesisyunan naming kumain sa isang restaurant na kung saan pizza ang especialty nila. Mahilig kasi kami ni Xander sa pizza noong high school kami kaya naman napili namin doon kumain.

Habang binabagtas namin papunta sa pintuan ng restaurant ay parang may nadungaw akong lalaking pamilyar sa akin sa window ng restaurant.

Tila nanlaki ang mata ko sa pagkagulat sa nakita ko. Inangat ko ang mga daliri ko at tinuro ang nakita ko kay kay Xander.

“Be-bes,si-siya yu-yung…”

-          -    I T U T U L O Y.