Title: A Dilemma of Love
Author: Menalipo Ultramar
Email: menalipodeultramar@gmail.com
------------------------------------------------
Sinubukan kong pigilan ang tuluyan niyang paglayo mula sa akin. Tinangka kong abutin ang kanyang kamay mula sa pulutong ng mga estudyanteng matuling naglalakad sa hallway na iyon. At nang mahawakan ko ang kanyang kamay, buong loob ko siyang hinagkan sa aking bisig at yinakap siyang wari’y kaming dalawa lang ang narorooon, walang pakialam sa maaaring maganap, walang pakialam sa sasabihin ng iba...
Pero sa imahinasyon ko lang naganap ang lahat ng iyon. Pakshet lang.
Nahawakan ko ang kanyang kamay. Pero dahil sa pagmamadali niyang lumakad, ako ang nadala. Muntik pa akong madapa. Kung hindi siya tumigil sa paglalakad, siguro ay nasubsob na ako sa hallway na iyon. Pasalamat na lang ako at tumigil siya. Pasalamat talaga. Hindi ko kaya alam ang gagawin ko kung nasubsob ako. At sa pagkakilala ko sa taong nagmamay-ari ng kamay na hawak ko, malamang wala lang siyang gawin. Ay hindi pala, katulad ng dati, buong galang, pag-iingat, at hinhin pa rin siyang maglalakad papalayo, na mistulang walang nangyaring kakaiba, na walang super-gwapong nilalang ang nadapa at nasubsob noong araw na iyon.
Pero hindi rin yun ang ginawa niya. Isinukbit lang niya ang kanyang body bag, na nahulog mula sa kanyang kanang balikat, sa kanyang kaliwang balikat.Feeling ko this time, eto na yon. Eto na talaga.
Unti-unti kong inangat ang aking ulo, at unti-unti ko ring ipinamalas sa kanya ang nakakabighani kong pag-ngiti. Buong pagmamalaki kong ipinakita ang mapuputi kong ngipin, kasabay noon ang lalo pang pag-liit ng aking mga mata. Umaasa akong mapapangiti ko siya. Pero matulis na tingin ang sumalubong sa akin, tingin na sumira sa matamis kong ngiti. Bigla niyang binaba ang kanyang tingin. Tinablan siya, nasabi ko. No one can really resist me, eh. Pero ng sundan ko ang tinitingnan niya ng masama sa baba, nakita ko na hawak ko pa rin ang kanyang kamay.
Nabilaukan ako.
”Ay... pasensya na,” ang nasabi ko na lang nang bitawan ko ang kanyang kamay.
Walang ano’t ano ay umalis siya, halos walang pakialam sa iilang tao na napatigil ng makita ang nangyari kanina. Dala na rin ng pagkapahiya, matulin ko siyang sinundan at tinangkang pigilan uli.
”Bakit ba?” Inusal niya iyon hindi sa pasigaw na paraan. Inusal niya iyon ng papigil, paraang sinasalungat ng pailalim ng titig, magkasalubong na kilay at matulis na tingin.
”Bakit ...bakit mo ba ako iniiwasan? Ah...oo... tama, bakit mo nga ba ako iniiwasan? ”
Ang totoo, hindi ko rin alam kung bakit pinipigilan ko siya, kung talaga bang yun ang gusto kong itanong sa kanya. Alam kong sa ibabaw ng lahat ng iyon, isang tunay tanong ang nagsusumigaw na makakuha ng sagot, ngunit nangangamba rin ang tanong na iyon sa siya ang maging wakas ng lahat.
Lalong sumalubong ang kilay niya. ”Sandali…anong point mo? Are we even close? Are we friends? Acquaintance, maybe. Ni hindi naman tayo magka-group sa kahit anong groupings, diba. Anong gusto mo? Batiin kita ng ‘hi’ kahit hindi tayo close? Sorry, pero ayokong magmukhang tanga,” ang sabi niya sa mahinahon na paraan, mga salitang mistulang bulalakaw na naglanding sa mismong kinatatayuan ko.
Tinalikuran niya akong muli. Pero desperado na ako. Kapag hindi ko napanindigan ang tanong ko, talo ako. Madudungisan ang pagkatao ko sa kanya at habambuhay niya akong pagtatawanan kahit na bihira ko lang siyang makitang ngumiti. Etong heartthrob na to, pagtatawanan lang. Isipin niya pa napaka senseless ko, na kulang ako sa pansin. No way.
“Chong!!”
Napahinto siya. Tumayo lang, ilang segundo rin yun. Mistulang tumigil ang oras. Hindi ko alam kung anong magaganap.Tinitigan ko lang siya, sinisikap na basahin kung anong iniisip niya. Sinipat ko kung tuluyan lang siyang lalayo.Ngunit bigla siyang lumingon at lumapit sa akin.
”Gusto mo talagang malaman kung bakit kita iniiwasan?”
Nabigla ako, hindi ko alam ang sasabihin. Walang lumabas mula sa bibig ko kahit isang salita. Pero alam kong halata sa mukha ko ang pagkagulat, ang pagtatanong. At alam ko rin na nabasa niya yun. Saka siya huminga ng malalim, sabay ng pagkurap niya ng dahan-dahan, mistulang paghugot ng lakas ng loob. Hinarap niya ako, at saka sinabing...
”Kasi gusto kita...”
----------------------------------------------------------------------
Nasa akin na talaga ang lahat, ang swerte lang. Ganoon naman talaga ang mundo, hindi dahil sa swerte o malas ka, pero dahil ipinanganak ka sa isang pamilya na kayang magbayad ng isang libo para sa isang maliit na lata ng gatas.
Ngunit nagbago ang lahat ng yun. Isang malaking akala lang pala ang lahat. At dumating yun noong 2nd semester ng unang taon ko sa kolehiyo.
Karaniwang tao lang naman siya, eh, sa unang tingin nga lang. Katamtaman ang tangkad, hindi payat pero hindi rin mataba, kayumanggi ang kulay ng balat, may ilong na hindi matangos pero hindi rin pango. Actually hindi rin ganoon kataas ang cheekbone niya eh, tsaka yung gilagid niya medyo mataas. Kung tutuusin hindi siya kapansin-pansin. Tipikal na Pilipino lang ang itsura niya. Malayong-malayo sa mga katangian ko.
Pero tahimik siyang tao. Napakatahimik. Noong unang araw ng unang semestre, sa likod pa siya ng klase umupo, ang dalawang braso ay nasa armchair at kinakandong ang ulo. Habang ang buong klase ay nagtatawanan, nagbabatian, nag-uusap ng ubod lakas, natutulog lang siya. Saka ko siya tiningnan, hindi rin kasi siya pamilyar sa akin, akala ko nga transferee siya eh. Pero nagulat ako. Habang tinitingnan ko siya, dahan-dahan niyang inangat ang kanyang ulo, at saka ibinaling sa akin ang isang matulis at pailalaim na tingin.
”It is rude to stare. Anong tinitingin-tingin mo? Gusto mong maging bato?” Ang totoo, hindi siya nagsalita, pero yun ang nadama kong sinasabi ng mga mata niya na halos patayin ako. Nakakunot din ang noo niya, kaya medyo nagprotude ang eyelids siya sa kanyang mata, at kasabay noon ang pagtaas ng kanyang kilay.
Nabigla ako. Nalito. Wala akong nagawa kundi umiwas sa tingin niya na iyon. At nakita ko rin na bumalik siya sa pagtulog. Pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. Tiningnan ko siyang muli, mga ilang segundo. Pero muli siyang lumingon. Tinamaan na naman ako, kaya muli akong umiiwas. Pagkatapos noon wala akong magawa kundi tingnan siya ng pasimple, tingnan siya sa gilid ng mata ko. Halos madiskaril na nga ang eyebells ko eh. Pakshet.
Unintentional man, pero simula noon, lagi na kaming nagkakasalubong, kahit sa labas pa ng Engineering Building. At kapag nagkakasalubong kami, habang panatag pa rin siyang maglakad at diretso ang tingin, halos sumakit naman ang eyeballs ko sa kakatingin sa kanya.
Tahimik siya, walang duda. Pero kapag nagsalita na siya, matutulala ka na lang. Nagkaroon kami ng group work sa Algebra, at topic ang sequences. Hindi ko siya kagroup, sayang nga eh,pero siya ang napiling magdiscuss ng isang problem na pinili ng prof namin. Ang totoo ang simple lang ng problem na napunta sa kanya. Pero ng magsalita siya...
“In this problem, we are given the 56th and 100th term of the geometric sequence, and we are asked to find its first term...”
Ang buo ng boses, hindi sobrang laki pero hindi sobrang lambot, parang may lambing. Tsaka puno ng kumpiyansa, parang professor na rin ang tunog. At sa huli, sila ang nakakuha ng pinakamataas na point. 98 sila, habang ang ibang grupo ay 97.
Valedictorian pala kasi siya. Nang mag-orientaion kami at nasa parteng ididiscuss ang scholarship grants ng school, lumitaw ng ubod laki ang pangalan niya. “Mr. Christopher Chong.” Ang totoo hindi ko pa siya kilala noon, pero ang remarkable ng pangalan. Akalain mong may Chong pala na apelyido. Hula ko biktima siya ng pang-aasar noong nasa High School siya. Pwede siyang tawaging, Chong-o, Chong-oloid, Mel Chong-co at marami pang iba. Saka ko na lang nalaman na ang taong pinagtatawanan ko ang pangalan ang siya ring magbabago ng buhay ko.
Actually, medyo kilala rin siya sa batch namin, matalino naman kasi. Hindi man palagi, pero nakakaperfect siya ng mga examinations. Mind you, examinations sa mga major subjects yun ng Engineering. Magaling rin siyang magdiscuss at magreport, base sa mga naririnig ko sa mga kakilala ko. Pero aside sa mga ito, napakarespetado rin niyang tingnan. Tuwing maglalakad siya, parang hindi sumasayad sa lupa ang mga paa niya sa sobrang hinhin. At kahit na nagmamadali na siyang lumakad, ganon pa rin ang tingin ko, mahinhin, respetado, at sobrang ingat maglakad. Hindi rin mapagmalaki ngunit hindi rin mapagpakumbaba ang tindig niya. At kapag nagkasalubong kayo, wala lang, nagkasalubong lang kayo. Hindi ka niya ngingitian at hindi ka rin niya babatiin. Wala lang. Pero may iilan din siyang binabati, sa pamamagitan ng isang pigil na ngiti. Kahit na pigil, nakakainggit pa rin...
At mula sa mga ito, natanto ko na hindi siya isang karaniwang tao.
Kaya nagpapansin ako, lagi akong nangungulit, pero hindi sa kanya kundi sa mga kaklase namin. Lalo kong nilakasan ang boses ko kapag nakikipag-usap. Hindi ko siya kaklase sa lahat ng subjects, irregular kasi siya. Pero kapag kaklase ko siya, aariba na naman ako. Mangungulit, tatawa ng malakas, magpapapansin. Pero nauwi lang sa wala ang lahat. Parang mas nabuwisit pa siya sa akin dahil sa kaingayan ko. Pero minsan, mabait ang langit. Naging kaklase ko siya sa NSTP, at nakabus kami sa klase na iyon. Papauwi na kami noon, ng inagawan ako ng upuan sa bus. Lagi kasi kaming magkasama at magkatabi ng kakambal ko, kaso may umupo na sa tabi niya. Pero nanlaki ang mata ko ng makita kong wala pang katabi si Chong!
Dali-dali akong umupo sa tabi niya. Naisip ko na wala talagang gustong tumabi sa kanya, kahit sino naman mabobore kung matatabi ka sa isang tahimik na tao. Pero hindi ako. Alam kong sa likod ng katahimikan niya ay isang taong napakainteresante. Pagka-upo ko, naglilikot ako. May mga kinausap ako sa harap, sa gilid, sa harap, kahit na sino basta magkadikit lang ang katawan namin at hindi niya iyon mahalata.
“Shet ka bro, hindi mo man lang ako nireserve ng upuan,” nasa likod kasi si Alfred. Ang totoo, I don’t mean it. Gusto ko pa nga yata siyang pasalamatan eh. Pero kinakabahan ako, baka mahalata niya, kaya sinabi ko yun. At lalo akong kinabahan ng magdikit ang aming mga katawan. Ewan ko...
Saka ko siya tiningnan, nakayukyok pala siya, natutulog. Saka uli ako naglilikot at lalo ko pa siyang siniksik, pero konti lang para hindi halata. Titingnan ko na sana siya nang makita ko na akma ng nakatuon ang masama niyang tingin sa akin. Pero hindi ako nagpasindak, tinitigan ko lang siya, kahit na alam kong sinasadya niyang huwag ituon sa akin ang mga mata niya. At sa pagkakataon na iyon, siya ang unang sumuko, siya ang unang umiwas ng tingin.
Nasiyahan ako. No one can really resist me talaga. Saka ako humirit muli at kinausap ang isa kong kaklaseng babae. “Pam, civil engineering ka diba, ganyan yung trabaho natin diba,” sabay turo sa mga plates ng address na ginawa namin para sa barangay na pinuntahan namin. Pero ang gusto ko talagang ipamukha ay parehas kami ni Chong ng course, simula’t sapul alam ko ng Civil ang kukunin ko, at alam ko rin na Civil ang course niya. Gusto kong sabihin na kahit anong ilag niya, hindi siya makakaiwas. Hindi niya ako pwedeng takasan.
Pero natapos ang biyahe na iyon na wala siyang reaksiyon. Hindi kami nagkausap, hindi nagkabatian. Walang nangyari. Pakshet na naman.
Lumipas ang sumunod na semestre na hindi kami naging magkaklase. Pero nakikita ko pa rin siya, at katulad ng dati, walang pansinan. Maski naman noong naging magkaklase kami noong 2nd semester ng taong iyon, hindi pa rin niya ako pinansin. Kinogratulate siya ni Alfred dahil naperfect niya yung prelims sa Physics. Buong sigla siyang binati ni kuya, pero buong lamig na ‘hi’ ang isinukli niya. Pero kahit na anong lamig ng sagot na yun, sana sa akin na lang niya itinunon iyon. Nakakainggit.
Lumipas ang panahon at dumating ang third year. Saka dumating ang isang malaking surpresa. Isang surpresa na babago sa tingin ko kay Chong...
Simula ng dumating si Jenilyn, lagi ko ng nakikitang nakatawa si Chong. Madalas ko na siyang makitang nakangiti, mga ngiting nakakabighani din pala, mga ngiti na hindi ko kailanman nakita. Minsan pa nga nakita ko siyang nakangiti sa akin. Nagulat ako, saka dahan-dahang inilayo sa kanya ang tingin ko. Saka ko natanto na kasama pala niya si Jenilyn. Pakshet.
Actually magandang babae si Jenilyn. Napakagandang babae. Transferee ito, pero instant sikat. Nakasama siya kaagad bilang isa sa models ng Student Council namin ng kung ano-ano. Sikat diba.Hindi pwedeng hindi ka mapapalingon kapag dumaan siya. Palakaibigan din kasi, palangiti, walang lalaki ang hindi makakaisip na ligawan siya, at sumagi rin yun sa isipan ko. Kaso may boyfriend na pala siya...
Pero hindi si Chong. Mula sa dati niyang eskuwelahan sa Mindanao ang boyfriend niya. Pero minsan aakalain mo talagang sila. Abot langit kasi ang tawa ni Chong kapag kasama niya si Jenilyn. Andyan yung para silang naglalambingan, maghaharutan, magtatawanan, magtatawanan, at magtatawanan. Nabago tuloy ang tingin ko kay Chong. Lalo siyang naging misteryoso sa mata ko. Saka ko nalaman mula kay Jenilyn na kaklase pala niya noong High School si Chong.
“Yung laging nag-iisa?” sagot ko kay Jenilyn ng sabihin niyang si Chong ang kasama niya.
“Oo nga, bakit?”
“Ang tahimik nun diba, hindi ka naiinip?”
“Tahimik? Akala mo lang yun. Ang ingay kaya nun!”
Kinaibigan ko na rin si Jenilyn. Hindi ko naman pwedeng ligawan, kaya kinaibigan ko na lang para makasagap ako ng ilang kwento tungkol kay Chong. Kapag magkakasalubong kami ni Jenilyn at kasama niya si Chong, lagi naming babatiin ni Alfred si Jenilyn, pero hindi si Chong. Pero minsan nangahas akong batiin siya...
“Hi Chong!!”
“Hi...” ang malamig niyang tugon. Sobrang lamig parang bumati ako sa isang malaking bloke ng yelo.
Pakshet.
Hindi ko alam kung nacha-challenge lang ako. Hindi ko siguro matanggap na may isang tao na makakatiis sa akin ng ganoon katagal. Pero alam kong higit pa dito ang tunay kong nadarama. Ngunit walang sinumang mangangahas na ilabas ang ganitong damdamin. Bawal. Hindi nararapat. Pero alam ko nalilito lang ako. Nalilito lang.
---------------------------------------------------------------
Natigilan ako. Nabigla. Kunsabagay, puro pagkabigla naman yata ang hatid niya sa akin, puro pagkabog ng dibdib. Pero tinitigan pa rin niya ako, titig ng pagtatanong, titig ng paghingi ng sagot kung lulubayan ko na siya.
Ngunit wala akong nasabi. Para akong tanga na nakabuka ang bibig sa pagkagulat. Bigla siyang umalis, at walang nagbago sa lakad niya. Respetado, mahinhin, at sobrang ingat pa rin niyang mag-lakad, parang walang nangyari. Habang ako ay nanatiling nakatayo sa gitna ng pulutong ng mga estudyanteng nagmamadaling umalis, sa mata ko’y mistulang tumigil ang oras. Unti-unti siyang lumalayo mula sa akin. Nais ko siyang pigilan, nais ko syang tanungin, totoo ba ang narinig ko, o sinabi lang niya iyon para layuan ko siya? Dahil sa pagkagulat at pagkalito, wala akong nagawa kundi isigaw ang bagay na matagal kong sinisikil at pinasisinungalingan...
“EH GUSTO RIN NAMAN KITA EH!!!”
Nagunaw ang mundo ko. Pakshet.
This is the second time that I'm reading the entire obra. And let's see if "enlightenment" cometh.
ReplyDeleteAnd am just so glad that I'm reading the stories in this blog several years after they were written. Having to wait for a long time for the succeeding parts would have been terribly annoying.
My only regret is that my thoughts now ... are buried in the past, not so unlike Egyptian temples long buried under the sand that hide the secrets of a once mighty empire. Regret, because the author seems quite "engaging" when his readers commented. And that he is an engineering student at the time he wrote his cobra(?). The Infinite forbid that he studied engineering at UST. That would have blown my mind ... completely.
But I will resist analyzing this work. I will just, as they say, "just relax, sit back, and enjoy the show."