Munting Lihim [3]

Chapter 3: Bakit…?

By: Mikejuha

email: getmybox@hotmail.com

fb: getmybox@yahoo.com

-------------------------------------------------

At pinag-aralan ko talaga ang kantang sinabi niya; ang ”Old Photograpphs”. Kahit hindi ko alam ang tunay na kahulugan nito, pinilit ko ang sariling matutong kantahin ito at gitarahin.

At natuto rin naman ako. Nagtaka nga lang ang aking itay kung bakit bigla akong nagkainteres sa paggitara bagamat masaya niyang ipinapahiram sa akin ang kanyang gitara na lagi ring hinihiram ni kuya Andrei noong nasa amin pa siya nakatira. Tinuruan din ako ng aking itay kung paano ang tamang pagtipa.

Ilang buwan din akong parang baliw na kumakanta habang tinitingnan ang aming mga litrato ni kuya Andrei. At sa bawat pagkanta ko, isiniksik ko sa isip na habang kumakanta ako, ang kuya Anderi ko na nasa malayong lugar ay kumakanta rin siya sa parehong kanta; tinitingnan ang aming litrato, kagaya nang ginagawa ko.

Lumipas ang dalawang linggo simula noong nakaalis si kuya Andrei nakatanggap ako ng sulat. Sobrang excited ako noong buksan ko na ito at  binasa, “Dear tol… miss na miss ka na ni kuya. Mahirap ang kalagayan namin dito pero ok lang, kakayanin ko. Marami akong ikukuwento sana kaso sa sunod na sulat na lang. Nagmamadali ako eh. Mag-ingat ka palagi d’yan. Magpakabait. Ingatan mo ang ating mga alaala ha? Lagi mong tandaan, mahal na mahal ka ni kuya…”

Napangiti ako sa sinabi niyang alaala. Syempre, iningatan ko iyon. Lalo na ang aming “munting lihim”.

Ngunit iyon lang ang natatanging sulat niya. Maiksi pati. Parang hindi ako masaya sa kapiranggot na sulat niya. Nakulangan ako. At ang masaklap pa ay simula noon, wala na akong sulat na natanggap pa galing sa kanya. Kahit nakailang sulat ako sa kanya, wala itong sagot. Kumbaga, feeling ko, nalimutan na niya ako at wala siyang effort na kumontak sa akin. Wala akong alam kung ano na ang nangyari sa kanya. Nagtatanong ang aking isip; nag-alala. Pakiramdam ko ay hindi ko na siya naramdaman pa…

Kaya sa ginawa niya, ito rin ang nagpabilis ng aking pagtanggap sa sarili na maaaring hindi na kami magkita pa; na nalimutan na niya ako; na mayroon na siyang ibang pinapahalagahan. Hindi ko tuloy maiwasan ang magtanong kung ganyan ba talaga kapag malaki na, madali na lang palang makalimot. O sadyang may tao lang na ganyan, parang hindi nila ramdam ang sakit na naramdaman ng isang iniwanan. O sadyang nasa akin din ang mali; masyado kong dinibdib ang lahat nang mga alaala namin.

Hanggang sa lumipas ang isang taon, nalampasan ko rin ang bahaging iyon. At kahit papaano, naka-adjust din ako sa buhay bagamat paminsan-minsan pa ring sumisingit ang alaala ni kuya Andrei sa aking isip. Sa panahon na iyon, natutunan kong tanggapin na malayo na ang kuya ko; at wala akong choice kundi ang ipagpatuloy ang buhay. Doon ko narelize na kaya ko pala kahit wala ang kuya Andrei ko. Ang mga bagay na ibinigay niya sa akin bagamat itinago ko ang mga ito, ay halos hindi ko na tinitingnan-tingnan pa. Marahil ay may kinalaman din dito ang kawalan namin ng komunikasyon. Wala rin naman kasi kaming cell phone, kung saan ay maaaring makakatext ko siya. Hindi rin ako marunong mag internet. At lalong wala kaming computer sa bahay, at kung mayroon man, wala namang internet line. Kaya walang ibang paraan sana na magkaroon kami ng contact maliban sa sulat.

Sa paglipas pa ng mga araw, unti-unti akong nagkaroon ng tampo at galit sa kanya. Iyon iyong feeling na naghintay ako, umaasa na kahit sa sulat man lamang ay may mensahe siya, na kapag dumaan ang postman ay itatanong ko kung may sulat ba na naka address sa akin... Hindi lang iyan, talagang hinanap ko rin ang opisina ng post office sa aming lungsod.

Naalala ko pa, isang umagang nagising ako tandang-tanda ko ang panaginip ko sa nagdaang gabi. May sulat daw ako galing kay kuya Andrei. Tuwang-tuwa ako. Sabi ko, sa wakas mayroon na siyang sulat uli. Ngunit malakas ang ulan sa araw na iyon. Wala nga kaming pasok kasi nga malakas ang ulan. Naghintay ako hanggang alas 10 ng umaga. Ngunit walang karterong sumipot. Hindi ko maiwasang hindi malungkot. Ang ginawa ko, lihim akong pumunta sa post office. Dala ang payong ng inay, dali-dali akong bumaba, at tinumbok ang daan patungo sa bayan na may halos dalawang kilometro ang layo. Nagawa ko iyon dahil lamang sa kasabikan kong mabasa ang sulat ng kuya ko. Noong nasa post office na ako, tuwang-tuwa ako dahil bukas sila. Tinanong ko kaagad ang isang mama na nagtatrabaho roon. “Sir, may sulat po ba para kay Alvin Palizo?”

“Sino iyon?”

“Ako po.”

“Nagpunta ka lang ba rito para magtanogn kung may sulat?”

“Opo... galing po sa kuya ko iyon eh.”

“Aysus ang batang ito. Hindi mo na lang hinintay na ihatid ng kartero ang sulat mo! Maulan, baka bumaha pa!”

“Eh... nasasabik na po kasi ako eh...”

“O sya, hahanapin ko. Ano nga uli ang pangalan?”

“Alvin Palizo po...”

At hinanap ng mama ang sulat na para sa akin. Ngunit wala siyang nahanap. ”Sorry Alvin... hindi pa dumating ang sulat galing sa kuya mo.”

“W-wala po??? B-baka po hindi niyo lang po nakita eh.” Giit ko pa.

“Wala talaga Alvin. Hayaan mo, kapag mayroon kang sulat, ihahatid ko kaagad sa address mo ha? Uwi ka na. Baka maabutan ka pa ng baha.”

“Wala na po bang darating na sulat ngayon?”

“Wala na kasi, malakas ang ulan at sigurado, walang ihahatid na sulat ang regional office ngayon.”

Wala na akong nagawa pa kundi ang umuwing bigo. Habang binaybay ko ang kalsada pabalik sa amin, walang patid ang pagbuhos ng ulan. At sa gitna ng baha, kagaya ng ulan, tila walang patid din ang pag-agos ng aking mga luha.

Minsan din kapag galing ako ng eskuwelahan, sasadyain ko ang pagpunta sa post office at magtanong kung may sulat ako ke puno ng alikbog ang daan kapag tag-init, ke puno ng putik kung tag-ulan. Kung may award lang ang mga taong matindi ang fighting spirit sa paghihintay ng sulat, ako ang umero unong pagbibigyan noon. Baka rebolto pa ang ipatayo nila sa akin.

At kapag sa pagtatanong ko ay sasagutin ako ng taga post office ng, “Wala pa Alvin!” pakiramdam ko ay guguho ang aking mundo. Uupo na lang ako niyan sa isang tabi at titingin sa malayo, sa direksyon kung saan naroon ang Maynila.

Masakit. Masaklap. Sa murang edad, natuto akong umasa sa isang pangako na bigo. Damang-dama ko pa rin ang sakit at tandang-tanda ko pa ang mga pangyayari.

Kaya habang tumatagal parang pabigat nang pabigat ang sama ng loob na naramdaman ko para sa kanya.

Ngunit kung masama ang loob ko at natanggap sa sarili na huwag umasa, may isang bagay rin sa aking katauhan na tila ayaw bumitiw sa isang nakalipas; para itong isang multong bumabagabag sa aking isipan; isang aninong ayaw humiwalay sa aking katauhan. At ang bagay na ito ay ang sinasabi niyang “munting lihim” namin na hanggang sa panahong iyon ay iniingat-ingatan ko pa rin. Noon ko napagtanto na tama nga ang sinabi niya noong pumayag akong gawin ang bagay na iyon sa kanya: hindi ko siya malimutan.

Apat na taon ang lumipas, doon muling nanariwa sa aking isip ang ipinagawa niya sa akin. Labing dalawang taon ako noon, at nasa high school. Kapag nag-iisa ako sa aking kuwarto, minsan ay kusa na lamang pumapasok ang alaalang iyon sa aking isip. Iyong paghalik niya sa akin, iyong paglalaro ko sa kanyang pagkalalaki, iyong hubog ng hubad niyang katawan. Iyon ang simula kung saan natuto akong magparaos sa sarili.

Syempre, lihim kong ginagawa ito; kapag nasa aking kuwarto lamang, kapag naliligo sa banyo, kapag nasa kubeta namin, at kahit sa kubeta ng school. Alam ko, ginagawa rin ito ng iba pang mga kaibigan at kaklase kong lalaki. Ang kaibahan lang ay kapag ginagawa nila ito, babae ang nasa isip nila. Ngunit ako… walang iba kundi si kuya Andrei.

Dito nagsimula ang malaking katanungan ko sa aking sarili. Bakit palaging naglalaro sa isip ko ang mga ipinagawang iyon sa akin ni kuya Andrei? Bakit ko hinahanap-hanap ang kanyang halik? Bakit hindi siya mabura-bura sa aking isip? Bakit hindi ako kagaya ng ibang mga kaibigan kong lalaki na babae ang nasa isip nila kapag ginagawa nila ang bagay na iyon?

Minsan nga, para akong isang baliw na habang nakahiga at yakap-yakap ang unan, ipipikit ko ang aking mga mata at iniimagine na ang niyayakap ko at kahalikan ay si kuya Andrei. At kapag nasa ganoon akong pag-iimagine, hindi maiwasang hindi ko laruin ang aking sarili, iniimagine na ang nilalaro ko ay ang pagkalalaki niya.

Dahil sa nanumbalik na pagbabalik-tanaw ko sa mga nangyari sa amin ni kuya Andrei at sa matinding pananabik ko na rin sa kanya, tinangka kong muling sulatan siya, kumustahin siya, kung ano na ang nangyari sa kanya, kung kailan siya babalik. Ngunit kagaya ng mga nakaraan kong sulat, walang kuya Andrei na sumagot sa mga ito.

Muli ko na namang binubuklat ang karton kung saan ko inilagay ang mga ibinigay niyang ala-ala sa akin at para akong sira na binalikan sa aking isip ang mga nakakabit ng mga ala-ala noon: ang singsing at ang ang mga litrato na kuha namin noong araw na lumisan siya. Ang t-shirt na sa panahong iyon ay halos magkasya na sa akin, At para akong baliw na habang tinititigan ang aming kuha kung saan ang isa ay nakakandong ako sa kanya at ang isa ay niyayakap niya ako, kinakanta ko ang kantang ipinangako ko sa kanyang kakantahin habang pinagmasdan ang litrato namin. At sa panahong iyon, tila may alam na ako sa ibig ipahiwatig ng kanta habang binibigkas ko ang mga liriko nito habang ito ay aking kinakanta –

Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder

Feel like I'm getting older

Still I can't forget your face

Separated by a million miles of ocean

My heart still feels emotion

Even in this lonely place

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home

Lately I just find my mind has turned to dreamin'

Making plans ans scheming

How I'm gonna get back home

But deep down inside I know it's really hopeless

This road I'm on is endless

We climb our mountains all alone

That makes us long

For home

Sa pagkakaintindi ko, ang ibig ipahiwatig ng kanta ay na kahit luma na nga ang mga litrato naming iyon, ramdam ko pa rin ang nakaraan, ang mga nangyari. At bagamat malaki na ako, o “getting older”, o kahit “milion miles of ocean” pa ang pagitan namin, hindi ko pa rin siya malimutan, ramdam ko pa rin ang pagpintig ng aking puso; at ang hinahanap at pangalang isinisigaw nito ay siya. At kahit heto na ako ngayon, malaki na, marami nang pagbabago, pilit pa ring binabalikan ng aking isip ang nakaraan kahit hindi na maaaring mangyari ito dahil… hopeless na ang lahat; dahil, sabi sa kanta, “this road I’m on is endless”; hindi ko siya marating, hindi ko siya maaabot, hindi ko siya mahanap, hindi ko na maramdaman...

Sobrang sakit pala ang dulot ng kanta na iyon para sa akin. Nagtatanong tuloy ako sa aking sarili kung sinadya ba niya ang kantang iyon na ibigay sa akin… dahil alam niya na isang araw, kapag darating ako sa puntong hahanap-hanapin ko na siya, hindi na pala maaari dahil may iba siyang gusto, may ibang priority, o may ibang target sa buhay; dahil sa pag-alis niyang iyon pala ay doon na niya mahahanap ang kanyang mundo, ang kanyang tadhana, ang kanyang kaligayahan. At hindi na ako bahagi pa ng mundo niyang iyon.

Masakit. Ngunit sa pagkanta ko sa kanta naming iyon lang ang tangi kong paraan upang kahit paano ay maipalabas ko ang lahat nang sama ng loob; na kahit papaano ay pilit ko siyang maaabot, maiparating sa kanya ang aking panaghoy; ang bigat ng aking dinadala.

At ewan ko rin ba sa aking sarili. Kinamumuhian ko siya ngunit hinahanap-hanap ko ang mga ginawa namin, ang aming munting lihim. Ewan, hindi ko alam kung bakit. Minsan, napapaiyak na lang ako kapag biglang pumasok sa aking isip ang mga alaala ko sa kanya. Minsan naiinis na rin ako sa aking sarili dahil natutunan ko na sana siyang limutin, nasnay na wala na siya ngunit heto, biglang sumulpot ang kanyang multo sa aking isip at tino-torture ang aking pagkatao at nagbigay pa ng matinding kalituhan. May naramdamang galit ako sa kanya ngunit may bahagi rin ng aking utak na nasasabik; na nagnanais na manumbalik ang nakaraan.

Noong umabot na ako sa edad na labing-limang taon, lalo pang tumindi ang paghahanap at pananabik ko kay kuya Andrei. Litong-lito ang aking isip kung bakit ganoon ang naramdaman ko sa kanya. Walong taon na ang nakalipas ngunit hindi ko siya mabura-bura sa aking isip. Ang pagmamahal ko sa kanya bilang isang kuya ay nahaluan ng ibang klaseng pagmamahal at pananabik.

Dahil sa takot na tuluyang mag-iba ang aking pagkatao, sinubukan kong manligaw ng babae. Sumagi rin sa isip ko na maaaring kapag may girlfriend na ako, malimutan ko rin siya o kaya ay maging normal na ang takbo ng aking pagkatao; kagaya ng aking mga ka-klaseng lalaki.

Classmate ko Elsie. Kagaya ko, galing siya sa mahirap na pamilya at nakatira rin sa kalapit naming baranggay. Hindi naman ako nabigo dahil hindi niya ako pinahirapan sa aking panliligaw. Naging girlfriend ko siya at kagaya ng ibang magsyota, kadalasang hinahatid ko siya sa bahay nila pagkatapos namin sa aming klase.

May isang beses, naabutan kami ng gabi pauwi sa kanila. Dahil may parteng daanan na madilim, tinangka ko siyang yakapin. Hindi siya pumalag. Hinalikan ko siya. Sinuklian din niya ang aking halik. Naghalikan kami. Pinilit kong namnamin ang sarap sa pakikipaghalikan sa aking girlfriend. Kagaya ng paghahalikan namin ng kuya Andrei ko.

Ngunit... iba pa rin ang halik ni kuya Andrei. Hindi ito kayang pantayan nang kahit anong klaseng halik. At marahil ay dahil bata pa kami ni Elsie, hanggang sa halikan lang kami. May takot pa ang isip kong gumawa ng mga bagay na mas mapusok pa kaysa pakikipaghalikan. Hindi ko rin talaga alam. Parang may kulang kasi; parang hindi ko masyadong naramdaman ang aming relasyon. Parang hindi ko rin kayang gawin iyon. Pakiwari ko ay walang kaibahan ang relasyon namin sa isang ordinaryong magbest friends lang.

Ngunit hindi ko rin hiniwalayan si Elsie. Para sa akin, mabuting may girlfriend ako upang maipakitang kagaya ng ibang mga lalaking nasa ganoong edad, ay wala akong kaibahan. Parang ginawa kong front lang si Elsie; pang display. Ang isang bagay na nasa isip ko rin kasi, ay baka isang araw ay magbago ang pananaw ko, ang nararamdman ko. At ang pagnanasa ko sa aking kuya Andrei at mailipat ko kay Elsie.

Sweet din naman si Elsie talaga. Maganda, matalino, mabait, maalalahanin, at maunawain. Higit sa lahat, ramdam kong mahal niya ako. Ang sabi nga nng marami, maswerte raw ako na nagkaroon ng kasintahang kagaya ni Elsie. At isa rin itong rason kung bakit ayaw kong hiwalayan siya. Iniisip ko pa lang na makikipaghiwalay ako, parang naaawa na ako.

At iyan ang isang bagay na nagpadagdag sa aking problema. Kumbaga parang gusto kong kumain ng saging, ngunit ang pinili ko ay papaya, kung saan ay may allergy ako. Kung iisipin ay parang napakasimpleng metaphor lang. Pero sa totoong buhay, napakahirap pala. May kasama kasing emosyon. Kapag simpleng kainan lang ang pag-uusapan, gutom lang iyan. Pero kapag may dala na itong emosyon... ibang usapan na.

Isang araw, hindi sumipot ang teacher namin sa last subject sa araw na iyon. Nagsilabasan na ang lahat ng mga kaklase namin maliban sa aming apat na magkakabarkadang lalaki.

Ewan kung ano ang pumasok sa isip ng isa kong barkada, si Darwin, biglang tinumbok niya ang pintuan ng silid-aralan.

“Tsoy!” Ito kasi ang tawagan naming sa aming grupo. Palibhasa, may halong kano ang dugo ng aming matatawag na lider na si Darwin nga kung kaya iyon na rin ang tawagan namin. At nagkataon ding kaming apat na magkakabarkada ay mapuputi, makikinis. Kumbaga, sabi nila, crush daw ng masa ang grupo namin. Kung kaya, bagay daw sa amin ang tawagan bagamat hindi naman talaga ako aktibo sa grupo. Gusto lang nila akong maisama dahil classmate, maputi, pogi raw, matalino at mabait.

“Ano na namang katarantaduhan ang pumasok sa isip mo?” sigaw ng isa pa naming kagrupo.

“Cool ka lang…” sagot niya. Umupo ito sa kanyang armchair, binuksan ang bag at hinugot ang isang magasin.

Binuklat ni Darwin ang magasin. Nag-aagawan kaagad ang mga kasama ko noong may nakitang babaeng nakahubad.

“O… baka mapunit, tangina! Pagagalitan ako ng tito ko niyan! Ganito na lang ang ating gawin!” at inilatag ni Darwin sa sahig ang magasin, pinaghihiwalay ang mg pahina nito at pinaligiran naming apat.

Nanlaki ang aking mga mata sa nakita. Bold na magasin ito; glossy, maganda ang pagkakuha, at mistulang buhay na buhay ang mga babae dahil sa ganda ng kulay. At ang mga babae ay hubo’t-hubad at nang-aakit sa kanilang mga postura.

“O di lumuwa ang mga mata ninyong mga manyak kayo!” biro ni Darwin sa amin.

Tawanan ang grupo. “Ayos talaga itong si Tisoy! Shiiittt! Ang sarap!” sigaw naman ng isang kasama.

Ngunit doon na ako nagulat noong binuksan ni Darwin ang kanyang zipper at ipinalabas ang tigas na niyang pagkalalaki.

Tawanan na naman ang grupo.

Ngunit naging seryoso si Darwin sa paghihimas sa kanyang harapan habang nakatutok sa magasin.

Tulala kaming laha sa ginawa niya at sa kanyang ginawa na kami nakatingin, mistulang tatawa sa kanyang ginagawa.

“Tangina! Huwag ako ang pagpantasyahan ninyo! Iyang mga babae o! Magparaos na rin kayo habang hindi ko pa iniligpit iyan! Kapag natapos ako dito, itatago ko na iyan!” sambit ni Darwin noong napansing sa kanya na nakatuon ang aming mga mata.

Dali-dali namang nagsisunuran ang aking mga kasama. Binuksan din nila ang kanilang mga zipper, ibinaba ang mga pantalon at nilaro-laro ang mga sarili.

Noong nakita ko sila, syempre, nagsumikap na rin ako, nakisali. Kumbaga, dance to the music. Ngunit habang concentrate na concentrate ang isip nila sa mga babaeng nasa litrato, abala ang mga utak sa kaka-imagine na totoo ang mga babae at nasa harap lang nila, ang isip ko naman ay abala sa palihim na pagmamasid sa kanilang ginagawa, nalibugan sa paglalaro nila sa kanilang mga tigas na tigas na pagkalalaki.

At lalo na noong isa-isa na silang nilabasan, nanumbalik muli sa aking alaala si kuya Andrei, ang ipinagawa niya sa akin, at ang dagta niyang nalulon ko pa, nalasahan, naamoy...

Tila may malakas na nag-udyok sa aking utak na hawakan ko ang mga pagkalalaki ng aking mga kasama sa puntong iyon upang ako na ang magpatuloy sa pagpaparaos sa kanila gamit ang aking kamay. Ngunit dinaig ako ng hiya. Natatakot akong may iba silang iisipin tungkol sa aking pagkatao.

Sinarili ko ang senaryong iyon sa aking isipan. Hanggang sa pag-iimagine na lang ako. Hanggang sa nalabasan na rin ako at nagpalakpakan silang lahat.

Ilang beses pang naulit ang pangyayaring iyon. At palaging ganoon; habang abala sila sa kanilang mga ginagawa, ang mga mata ay nakatutok sa magasin, ako naman ay abala sa lihim na pagmamasid sa kanila hanggang sa makaraos na rin.

May isa beses, nakatulog ako sa bahay ng isang classmate, si Regi. Deadline iyon kinabukasan sa submission ng aming group assignment. Napagdesisyonan naming sa bahay nila tapusin ang aming assignment at doon na rin ako matulog. Dahil kaming dalawa ang leader, kami na ang gumawa.

Natapos din ang aming project. Noong tulugan na, nagtabi kami sa kama. Tinanong niya ako kung ok lang. Isa lang kasi ang kama niya at nahiya siyang sa sahig ako patutulugin.

“Ok lang” ang sagot ko.

Kaya, nagtabi kami. Habang nasa ganoon kaming ayos, hindi ko naman maiwasang manumbalik ang aking ala-ala tungkol kay kuya Andrei. Kaya, hindi ako nakatulog. Unang beses ko pa lang kasing makatulog sa ibang bahay. Habang tulog na tulog na si Regi na nakatihaya, ang isang braso ay ipinatong sa kanyang ulo, tila may malakas na pwersa namang nag-udyok sa aking isip na sunggaban ang pagkakataon; yakapin siya, o kaya ay hipuin ang kanyang bukol.

Pakiwari ko ay mag naghilahan sa aking isip. Pabaling-baling ako, pinapawisan bagamat hindi naman mainit. At noong hindi ko na talaga napigilan ang sarili, bumangon ako, umupo sa isang gilid at pinagmasdan ang kanyang anyo habang nakahiga. Hubad ang kanyang pang-itaas na katawan, naka-gartrized short na puti at sa kanyang harapan ay kitang-kita ko ang malaking bukol. Alam ko, sa porma pa lang noon na bakat na bakat, tumigas ang kanyagn alaga. Maputi ang kanyang balat, makinis at walang kataba-taba ang tyan. At galing sa kanyang pusod patungo sa waistline ng kanyang suot na short ay ang mga balahibong pusang tila sinadyang ihilera sa parteng iyon. Naimagine ko kung ano ang porma sa ilalim ng kanyang short. Naglalaro sa aking isip ang pagdugtong niyon sa makapal niyang bulbol.

Mistula akong natuyuan ng laway. Lumakas ang kabog ng aking dibdib at dahil sa naramdamang matinding udyok, dahan-dahan akong bumalik sa paghiga. Marahan akong tumagilid paharap sa kanya. Pagkatapos, dahan-dahan ko ring isiningit ang aking kamay sa ilalim ng kanyang puting short. At noong nasa loob na ito, hinawi ko ang garter ng kanyang brief.

Nakapa ko na ang ulo ng kanyang matigas na pagkalalaki noong bigla naman siyang gumalaw. Sa akign pagkagulat bigla ko ring hinablot ang aking kamay.

Maya-maya, pansin kong nakatulog na siya. Muli, dahan-dhan kong isiningit ang aking kamay. Ngunit sa pagkakataong iyon, bigla niyang iminulat ang kanyang mga mata. Hindi ko pa man nakapa ang kanyang pagkalalaki, hinablot ko muli ang aking kamay at nagkunyaring tulog.

Naramdaman kong kinuskos niya ang kanyang mga mata. Pakiramdam ko ay tiningnan niya ako, nakiramdam atsaka siya bumangon, tumungo sa kubeta.

Dahil sa kaba at takot, hindi ko na itinuloy pa ang aking ginawa. Pinilit kong makatulog. Hanggang sa umaga na at nagpaalam na akong umalis.

Iyon ang mga karanasan kong lalong nagpaalala sa akin kay kuya Andrei; ang karanasang lalong nagpatuliro ng aking isip; ang karanasang nagbigay-daan sa marami ko pang katanungan tungkol sa aking pagkatao. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko lalabanan ang lahat. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang tunay kong pagkatao o seksuwalidad.

Kaya sinisi ko si kuya Andrei. Ok lang siguro kung iyon lang ang nangyari sa akin, ang maranasan sa mga kamay niya ang ganoon. Ngunit ang naging resulta nito ay ang pagkaturete ko. At sa isip ko lang, pinaglaruan lang niya ako. Inabuso, ginawang parausan, pinaasang balikanat hindi kalimutan.

At ang hinanakit kong iyon sa kanya ay tumagos hanggang sa aking kaluluwa.

Kaya sa gabing iyon na inutusan ako ng aking inay na maghanda para sa pagdating niya kinabukasan, hindi ko lubos maisalarawan ang tunay kong naramdaman. May poot sa aking puso; ngunit may isang bahagi rin ng aking isip na nakaramdam ng matinding pananabik sa kanya...

(Itutuloy)