Ang Lalaki Sa Burol [5]

By: Mikejuha

Email and fb: getmybox@hotmail.com

Author’s Note:

Bakasyon mode ako kung kaya mag-eenjoy muna. Nasa Manila ako for 2 weeks and 1 week naman sa Leyte. Partial vacation lang ito para sa akin. This means na makakauwi na naman ako after 6 months pagkatapos ng bakasyong ito. Happy vacation to me!

Syempre, gusto kong pasalamatan ang mga followers ng MSOB na umabot na ng 1,200+, sa mga commenters, friends, at supporters ng MSOB. You are the reason why I am still here.

Oo nga pala, iyong mga site na nangongopya ng kuwento na walang paalam, magpaalam naman kayo. PME Magazine, mahiya naman kayo. Pati na rin iyong mga nagsahre ng kuwento sa sites nila na walang pahintulot. Kayo ang mga nakakasira sa kagustuhan sana nating magshare ng libre, binalewala naman ninyo ang nagsulat at naghirap ng lahat. Haissttt!

-Mikejuha-

---------------------------------------

“Atsaka may isa pa akong nakalimutan...”

“Ano iyon?”

“Ang kubo ko... ang kubo natin, habang wala ako, bantayan mo iyon. Puwedeng doon ka magpahinga. May kahoy din akong itinanim sa harap ng kubo, kahoy na talisay. Alagaan mo rin iyon.”

“P-paano ako makapasok sa doon. B-baka pagalitan ako ng may-ari, baka itataboy ako ng guwardiya.”

“Sinabihan ko na ang kasama kong guwardiya at iyong bagong kapalit ko na ikaw ang titingin sa kubo. May lihim na lagusan naman ang bodega, di ba? Sa likod lang ng kubo. Makakapasok ka naman kahit nakasara ang gate.”

“S-sige. Alagaan ko ang kubo yak... at ang kahoy mo.”

“Kahoy natin... At huwag ka nang malungkot ha?”

Tumango na lang ako.

Pagkatapos niya akong yakapin, nagtatakbong bumalik na siya sa bus. Sinundan pa ng aking tingin ang pagtakbo niya, hanggang sa nakasakay na siya.

Nanatili lang akong nakatayo doon. Noong nagsimulang umandar na muli an gbus, kumaway ako nang kumaway hanggang sa unti-unting naglaho ito sa aking paningin.

Kahit papaano, may saya ring dulot sa puso ko ang sinabi niyang babalik siya. Dumaloy man ang aking mga luha sa paglayo naming iyon, may naramdaman naman akong pag-asa.

Sa araw na iyon, sinunod ko ang gusto niyang manood ako ng sine, iniimagine na naroon din siya, kasama ko. Bagamat hindi pumask sa utak ko ang kuwento ng sine, pilit pa rin akong nanatili sa loob.

Kinabukasan, nagtungo ako sa burol. Naligo muna ako sa ilog at doon, sinariwa ang una naming pagtagpo ni James. Pagkatapos kong maligo, umakyat na ako sa bodega. Dumaan ako sikretong lagusan sa likod lamang ng kubo at noong naroon na ako, hinanap ko ang sinabi niyang itinanim na kahoy. At nakita ko nga ito. Siguro ay may taas na tatlong talampakan na ito, at isang malusog na kahoy.

Pumasok ako sa kubo, naupo, nagmuni-muni. At muli hindi ko na naman naiwasang hindi sumagi sa aking isip si James. Tahimik lang akong umiyak.

Pagkatapos ko roon, tinungo ko ang aking kaibigan na nagmamay-ari sa cell phone kung saang number ay ibinigay ko kay James. Kapit-bahay ko lang kasi siya. “Wala bang text para sa akin Dan? Binigay ko kasi ang number mo sa kaibigan ko kapag gusto niyang mamessage sa akin.” Ang tanong ko.

Ngunit wala ang sagot ng kaibigan ko.

Para namang bigla akong na nanlumo. Ngunit inisip ko na lang na baka busy iyong tao dahil nga sa nangyari sa kanyang ina, dahilan kung kaya ay hindi niya ako natext. Atsaka, hindi ko rin alam kung bumuti ba o lumala ang kalagayan ng kanilang problema kung kaya marahil ay abalang-abala siya.

Kinabukasan, tinanong uli ako sa aking kaibigan kung may text ba para sa akin.

Ngunit wala pa rin daw.

Naintindihan ko pa rin si James. Ang ginawa ko ay nanghiram ng gitara at pinilit pag-aralang tipahin ang kantang “Beautiful In My Eyes” na siyang kinanta niya sa akin bago umalis. Pati na rin ang “Firs t Love” At pati ang litrato namin at binalot ko pa ng plastic upag hindi mabasa at isinisingit ko sa unan at niyayakap-yakap ko. Para akong baliw. Noon ko lang naranasan ang ganoon katinding pagkasabik sa isang tao. MInsan natulala na lang ako ng walang dahilan, minsan din, mapapaiyak na lang o natatawa kapag naalala ko siya depende sa kung anong bagay ang naaalala ko sa kanya. Ang masaklap lang ay hinid ko masabi-sabi kahit kanino ang aking naramdaman. HInid ko maimagine na magkuwento sa kaibigan o ka-klase, lalo na sa mga magulang ko na nasasabik ako sa isang lalaki. “Ewww!!!” sa isip ko lang. Siguradong pagtatawanan nila ako at tatawaging bakla. Kaya hindi ko talaga maintindihan.

Lumipas ang isang linggo, wala pa ring text si James. Doon na ako nagsimulang mag-alala, malungkot, matakot...

Isang araw, nagpunta ako sa kubo. Kagaya nang palagi kong ginagawa, dinidiligan ko ang punong itinanim ni James. Kinakausap ko rin ito. Para akong isang tanga. “Alam mo talis...” talisay kasi ang kahoy, “Na-miss ko na si yak. Siguro ikaw, na-miss mo rin siya ano? Siya yata ang amo mo. Ako rin, amo ko rin siya. Kung ikaw ay itinanim niya sa lugar na ito, ako naman ay sa lugar na ito rin tinuruan niya kung paano magmahal. At siya iyon. Siya ang itinuro ng aking puso na mahalin ko. Kaya amo ko rin siya. Kung hindi dahil sa kanya, hindi ko malasap ang sarap ng pagmamahal, ang mga karanasang siya lamang ang nagturo sa akin... Sa kanya ko unang naranasan ang sarap ng pagmamahal. Na-miss ko ang lahat.”

Nasa ganoon akong pakikipag-usap sa puno noong biglang may nag- “Uhummmm!” sa aking likod.

Nilingon ko ang kinaroroonan ng boses at sabay na tumayo. “Ang guwardiyang kapalit ni James!” sa isip ko lang. Alam ko dahil naka-uniporme siya sa uniporme ng guwardiya. At malaking tao siya. Siguro ay nasa 6 talampakan ang taas, ang edad ay nasa 30, at sa mukha pa lang, matapang nang tingnan. Hindi kaguwapuhan ngunit macho ang porma, husky ang boses, at astigin kung kumilos. Para bang isang kontrabidang rapist o hired killer sa pelikula. Sa tingin pa lang ay parang lalapain na niya ako eh. Nakakaloko ang kanyang mga tingin, mistula ay sa isang asong galit ang kanyang ngiti. Siguro kung hindi lang siya naka-umiporme, iisipin ko talagang isa siyang ex-convict na marami nang napatay at nakatakas sa bilangguan. “K-kanina pa po ba kayo d’yan?” ang tanong ko.

“Hmmmm... hindi naman masyado.”

Med’yo napahiya naman ako. Iniisip ko kasing baka narinig niya ang aking mga sinasabi sa puno. Gusto ko man siyang tanungin, naalipin na rin ako ng hiya. “S-sinabi kasi sa akin ni James na alagaan ko raw itong kahoy niyang ito” sabay turo ko sa puno “... atsaka iyang kubo.” Turo ko rin sa kubo.

“Walang problema, sinabi rin niya iyan sa akin. Pero ginamit ko na rin ang kubo. May inilagay akong locker upang lagyan ko ng aking damit. Sayang kasi kapag umuuwi pa ako. Mas makatipid ako kapag paminsan-minsan ay d’yan natutulog.”

“Ah, eh... s-sige po.” Ang may pag-aalangan kong sagot. Syempre, sa akin inihabilin ang kubong iyon ngunit hindi man lang muna siya nagpaalam.

“Anong pangalan mo?”

“Jassim po.”

“Ako naman ay si Bernardo. Tawagin mo lang akong Badong. Ano mo ba si James?”

“P-po?” ang naisagot ko na lang. Mistulang sinapak ang aking ulo sa kanyang tanong. Parang bigla akong nagising. Oo nga naman. Ano ko ba iyong tao...?

“Ang sabi ko, ano mo si James. Kamag-anak ba, kaibigan?”

“K-kaibigan lang po...” ang sagot ko.

“Ah...” tumango-tango siya. “Paano kayo nagkakilala?”

“Eh... sa ilog po d’yan sa burol.”

“Guwapo si James, di ba?”

Ramdam ko naman ang pamumula ng aking mukha sa narinig. Hindi ko malaman kung may tagong kahulugan ang tanong niyang iyon. “Ah... g-guwapo naman po.”

“Ikaw guwapo ka rin. Mestiso, at mukhang babae dahil sa mahabang buhok at maputi at makinis na mukha. Kung naging babae ka lang, siguradong napakaganda mo. May lahi ka bang Amerikano?”

Napayuko naman ako sa kanyang sinabi. “A-ang itay ko po. Espanyol po ang mga kanunu-nunuan namin.”

“Ah kaya pala. At ang mata mo ay kulay brown din. Ang buhok ay may kaunting pagka-brown...” sabay talikod at pumasok sa kubo. “Halika sa loob. Tingnan mo ang locker na inilagay ko.”

Sinundan ko siya. Pumasok din ako sa loob ng kubo. Habang nasa loob na ako, nilapitan ko ang kanyang locker at tiningnan itong maigi. Seryosong Nakatuon ang aking mga mata sa locker na itinuro niya noong bigla niyang hinawakan ang aking kamay. Dahil nasa likos ko siya, dali-dali kong hinarap siya. Nakababa na pala ang kanyang zipper sa harapan at kitang-kita ko ang malaking bukol mula sa puting brief na umusli sa nakangangang zipper. At ang kamay kong hinawakan na niya ay idiniin dito.

“Eh... b-bakit po?!” ang nasambit ko na lang, hinid ipinahalata ang matinding kabang naramdaman ko.

“Haplusin mo lang Jassim. Laruin mo...”

“Eh... ayoko po eh.”

“Sige na. Magagalit ako sa iyo kapag hindi mo sinunod ang gusto ko.”

“Eh...” ang lumabas ng salita sa aking bibig. Natakot kasi ako sa kanya. Parang sa tingin pa lang ng kanyang mga mata ay hindi siya mag-aatubiling pumatay ng tao.

“Alam ko, pinapaligaya mo rin si James. Gawin mo rin sa akin ang ginagawa mo sa kanya.”

“B-bakit? Sinabi niya sa iyo?” ang biglang pagtaan ng boses ko sabay hablot naman ng kamay ko sa pagkakahawak niya.

“Ikaw ang nagsabi niyan sa puno di ba? Narinig ko e. Sige na...”

At doon na ako biglang kumaripas ng takbo palabas sa kubo at palabas na rin sa compound ng bodegang iyon. Hindi ko maitatwa na sa kabila ng matinding takot ko, may kiliti rin akong nadarama sa ginawa niyang iyon sa akin. May init sa aking katawan na gumapang na hinid ko mawari. Ngunit nanaig ang matinding takot, at respeto ko para kay James.

Dahil doon hindi na ako pumupunta pa sa kubo. Natakot ako na baka may gagawin sa akin si Badong at pagkatapos ay patayin ako o saktan.

At ang isang masaklap pa na pangyayari maliban sa hindi ko na pagpunta sa kubo at pag-alaga sa kahoy, wala ring text para sa akin si James kahit lumipas na ang isang buwan. Unti-inti na akong nangmba, at nag-isip. “Parang sobra na man yata... Siguro naman kahit gaano siya ka busy, dapat ay magtitext sya sa akin upang ipaalam kung ano na ang nangyari sa kanya, kung anong balita tugkol sa nanay niya, sa mga pangyayari sa paligid niya... Iyan ay kung talagang mahal niya ako.” Sa isip ko lang.

Sa puntong iyon ako nagsimula ang aking pagdududa kung totoo ba ang kanyang sinabing mahal nga niya ako at babalikan nya.

Lumipas muli ang isa pang buwan, wala pa rin akong natanggap na mensahe. Lalo pa akong na depressed. At habang lumipas pa nang lumipas ang mg araw, linggo at buwan, lalo pa akong nalungkot. At ang kasabikang nadarama ko sa kanya ay unti-unting napalitan ng sama ng loob, galit at pagkadismaya. Sa sarili ko lang, alam naman niya ang address ko, dapat sana ay sinulatan na lang niya ako, i-address sa eskuwelahan ko o di kaya ay sa bahay. P puwede ring sa tinatrabahuhan niya, ipangalan lang sa kanyang kasamahan sa trabaho ang sulat niya para sa akin.

Ngunit wala. As in totally, wala akong kaalam-alam sa nangyari sa kanya.

Hanggang sa lumipas ang isang taon. Nawalan na ako ng pag-asang magti-text o babalikan pa ako ni James. Bagamat sariwa pa rin sa aking alaala ang lahat, may malakaas na udyok ang aking isip na kalimutan siya.

Subalit paano ko siya malimutan gayong ang lahat ng mga ginawa namin ay hinahanap-hanap ng aking kalamnan. Gusto kong kamuhian siya ngunit nasasarapan naman ako sa kanyang ginagawa sa akin. At ang nakakalito pa, bagamat gusto ko nga ang ginawa namin, natatakot naman akong maging isang bakla. Napapaiyak na lang ako kapag naiisip ko ang lahat. Pakiramdam ko ay ginamit lang niya ako, pinaasa, pinaglaruan. “Hindi man lang niya naisip kong ano ang epekto nito sa aking pagkatao?” ang naitatanong ko sa sarili.

Ngunit lalo lang akong nahirapan. Lalo na sa ginawa niyang iyon sa akin na tumatak sa aking isip at may dulot na pinsala sa aking pagkatao. Dahil sa ginawa niya ay mukhang masisira ang aking buhay.

Araw at gabi, lagi kong naaalala ang ginawa niyang iyon sa akin. Bagmat alam kong mali ito dahil lalaki ako, malakas ang udyok ng aking laman na hanap-hanapin ito. Parang kulang ang aking pagpaparaos sa sarili kung hanggang sa kamay lamang ito nagagawa. Naguguluhan ako. Sa loob-loob ko ay ayaw kong maging bakla ngunit mahal ko siya at hinahanap-hanap ng aking katawan ang aming ginagawa. Parang sinisi ko na tuloy siya kung bakit niya ako pinalasap at tinuruang gawin ang mga iyon, kung iiwan lang din niya ako at limutin. “Sinira niya ang buhay ko...” ang nakatatak sa aking isip.

Isang araw, hinid ko napigilan ang sarili at dumayo ako sa burol. Tinumbok ko ang lihim na lagusan patungo sa loob ng compound ng bodega. Ngunit laking pagkadismaya ko noong nalamang isinara na pala ito. Wala na akong nagawa kundi ang silipin ang kubo mula sa labas ng pader na nakapalibot sa bodega.

Nasa ganoon akong pag-aaaninag sa kubo noong, “Psssttt!” ang narinig kong sutsot.

Nilingon ko ang pinanggalingan nito. Si Badong.

Nginitian niya ako. Nakakaloko ang kanyang binitiwang ngiti. “Halika sa loob Jassim! Kumain ka na ba? May pagkain ako dito.”

Hindi ako kumibo, nanatiling nakatingin lang ako sa kanya.

“Nakita ng may-ari ang sikretong lagusan na dinadaanan mo at ipinasara niya ito. Baka raw gamitin ng mga masasamang-loob. Kaya wala nang makakapasok dito sa compound kung hindi dadaan sa main gate o sa likurang gate.” Sambit niya habang tinumbok ang maliit na likurang gate na nasa di kalayuan lang ng aking kinatatayuan. Tinanggal niya ang kandadado nito at binuksan ang kalahati ng gate.

Ramdam ko naman ang tila nakakabinging kalampag ng aking dibdib at panginginig ng aking kalamnan noong nakita ko siyang nakatayo sa na gate, at tila nagpakumbaba ang boses, nanghikayat na pumasok ako.

Nanginginig ang katawan ko hindi dahil sa takot kundi dahil sa udyok ng aking kalamnan. Alam kong iba ang pakay niya sa kabaitanng ipinakita sa akin. At alam kong iyon din ang pakay ko. At nasasabik akong matikmang muli ang dulot na sarap na iyon...

Dali-dali akong pumasok sa loob at tinumbok ang kubo. At noong nasa loob na ako, naghanap kunyari ako sa pagkaing inialok niya. Binuksan ko ang maliit na ref niya.

Ngunit alam kong alam din niya ang nasa isip ko. “Huwag na muna iyan... ito muna.” Sambit niya habang dali-daling tinanggal niya ang kanyang sinturon at pagkatapos ay ibinaba na ang kanyang zipper. Hinawi niya ang kanyang brief at bumulaga sa aking mga mata ang mataba at mahaba niyang pagkalalaki.

Sa pagkakataong iyon, wala akong sinayang pa na panahon. Lumuhod ako sa harap niya at mistulang isa akong hayop na hindi nakatikim ng pagkain sa loob ng maraming araw. Gutom na gutom; uhaw na uhaw sa laman...

At ginawa namin ni Badong ang lahat na ginawa naming dalawa ni James. Ang kaibahan lang ay may halong pagmamahal ang aming pagpapasasa ni James. At sagad iyon hanggang sa kaibuturan ng aking kaluluwa. Samantalang ang kay Badong, sagad lamang ito hanggang sa kailaliman ng aking tumbong.

Pagkatapos, dali-dali akong lumisan. Pakiwari ko ay nandidiri ako sa aking sarili. 15 taong gulang lang ako ngunit dalawang lalaki na ang nakatikim sa aking katawan. Umiyak nang umiyak ako sa aking kuwarto. Lahat ay isinisisi ko kay James. “Hndi sana ako magkaganito kung hindi dahil sa iyo!!!” ang paninisi ko kay James habang hawak-hawak ko at kinakausap ang kanyang litrato.

Tuliro ako, hindi ko alam ang aking gagawin. Mistula akong isang kaluluwa na nasa limbo. Gusto kong maging normal ang aking pagkatao ngunit iba ang udyok ng aking katawan. Gustuhin ko mang kumilos at umayos na isang tunay na lalaki, ngunit mas malakas ang udyok ng aking laman.

Iyon ang simula kung saan ang pagmamahal ko kay James ay napalitan ng galit. At ang galit na iyon ay lalo pang tumindi nang tumindi sa bawat dalaw ko sa bahay kubo kung saan ay libre kong ipinapagamit ang aking murang katawan kay Badong... Kapag dinalaw ako ng matinding init at libog sa katawan, pupunta lang ako sa burol at doon, tinutulungan ako ni Badong na pawiin ang aking kasabikan.

Lumipas uli ang isa pang taon. 16 na ako noon, graduating sa high school noong naisipan kong manligaw ng isang babae.

Ngunit hindi rin ito nagtagumpay. Nahirapan akong mag-adjust. Nand’yan iyong nagpapahatid siya sa bahay nila, nand’yan iyong nagseselos sa maliliit na bagay, nandiyan iyong aawayin na lang ako bigla sa mga bagay-bagay na hindi ko alam, nand’yan iyong nagtatanong siya sa akin ng kung anu-ano, nagde-demand ng time para sa kanya. Nand’yan iyong gagawin pa akong manghuhula upang hanapin lamang ang bagay na ikinagagalit niya.

Marahil ay kung mahal ko lang siyang talaga, kaya kong gawin ang mga gusto niya. Ngunit parang may kulang. Parang hindi worth ang pagbibigay ko sa kanya ng sakripisyo. Pakiwari ko ay lalo lang nagulo ang pag-iisip ko. Sariwa pa nga sa isip ko si James, nand’yan pa ang pakikipagtagpo ko ng lihim kay Badong dagdagan pa ng pang-aaway ng syota ko sa mga walang kalatoy-latoy na bagay, pangungulit kung saan ako nagpunta, bakit ako late, bakit hindi ko nagawa ang aking assignment, bakit hindi ko siya ginawan ng project, bakit tingin nang tingin ang ibang mga babae sa akin, bakit wala ako sa PE, bakit mali-mali ang sagot ko sa Algebra, bakit tulala ako, bakit dumaan ako sa kaliwang hagdanan samantalang sa kanan naman ang dapat na dinadaanan... Mga ganoong tanong na para sa akin ay sakit lang sa ulo.

Kaya hiniwalayan ko siya.

Hanggang sa umabot ako sa edad na 18. Hindi pa rin bumalik si James. At walang mensahe galing sa kanya, walang balita. Ngunit sa kabila noon, hindi pa rin siya maiwa-waglit-waglit ng isip ko. Siya pa rin ang laman ng isip ko.

At si Badong, naroon pa rin sa bodega at nagtatagpo pa rin kami ng palihim.

Isang araw, nakita ko na lang ang kahoy ni James na pinutol. “Bakit ba naputol na yan Badong?”

“Ipinaputol ng may-ari. Nasa gilid lang kasi ng gate, masyadong malapit. Baka raw gawing daan upang makapasok sa loob kung may magnais mang pumasok.

Syempre, nalungkot ako. Iyon ang kaisa-isang iniwang alaala ni James sa akin na may buhay. Parang naisip kong isang masamang pangitain ito na talagang wala nang saysay pa ang paghihintay at pagmamahal ko kay James.

Sa palagi naming pagniniig ni Badong na-confirm na bakla talaga ako. Bagamat nagkakagusto pa rin naman ako sa babae ngunit may malaking kaibahan ang pagkagusto ko sa lalaki; may dala itong pagnanasa.

At marami na rin akong naging crush na lalaki. Syempre, lihim lang ito. At ang hirap kasi, hindi ko naman puwedeng ipangalandrakan na bakla ako at gusto ko sila. Kapag ganyang nakasama ko ang isang crush ko lalo na kapag sa inuman at nalalasing kami, pakiwari ko ay gusto ko na siyang pagsamantalahan.

Sa edad kong 18, nagkaroon na rin ako ng ibang karanasan maliban kay James at Badong. Mayroon sa isa kong classmate kung saan doon ako nakatulog sa kanila dahil sa paggawa namin ng project at hindi ako pinayagang makauwi ng nanay niya gawa ng gabing-gabi na. Doon ako natulog sa kuwarto niya. At noong nakaidlip na ako, bigla niya akong niyakap, hinalikan sa bibig at pinahipo sa akin ang kanyang pagkalalaki. Ngunit hanggang doon lang, hipuan, halikan konti, pagpaparaos sa kamay. At hindi ako masyadong nasarapan. Para sa akin, iba talaga si James. Kay James kasi, may halong pagmamahal. Kay Badong naman, wild nga ito, ngunit hanggang sa libog lang...

May isang beses din, isang bakla naman ang naka-engkuwentro ko. Nagpagupit ako ng buhok at inalok niya akong libre na lang. At alam ko na ang kundisyon... Dahil kapos ako sa pera, pinatulan ko. Ako ang pinaligaya niya. Naging suki ko rin siya.

Ngunit muli, iba pa rin si James. Siya ang hinahaap-hanap ko... At wala silang lahat sa kalingkingan. Ibang klase kasi si James. Ibayong sarap ang nalalasap ko sa piling niya. Kumbaga, abot-langit an gsarap na nalalasap ko sa kanya.

At kahit galit ako kay James; kahit naiinis ako sa kanya, ramdam ko sa puso ko na naroon pa rin ang pagmamahal ko sa kanya. Ganyan naman talaga siguro kapag first love. Kagaya niyan, kapag narinig ko ang kantang “Beautiful In My Eyes” at “First Love” hindi ko maiwasang hindi mapaluha. At walang oras o araw na hindi siya sumasagi sa isip ko.

Hanggang sa umabot ako sa edad na 20. Graduating ako sa college noon, sa isang unibersidad malayo-layo sa aming probinsyia. Pumasa kasi ako sa isang scholarship program kung kaya doonto na rin ako nakapag-aral.

Isang araw, napadaan ako sa isang fast-food chain. Pasado ala-una na kasi iyon at wala pa akong pananghalian. Kaya naisip kong hamburger na lang ang ang aking kakainin.

Bago ako umurder ay pumasok muna ako sa CR ng fast-food restaurant na iyon. Ako lang ang nag-iisang tao sa CR at noong natapos na akong umihi, naghugas ako ng kamay sa wash basin. At laking gulat ko noong inangat ko na ang aking ulo. Nakita ko mula sa malaking salamin sa hirap ko ang taong pumasok. “Si James!” sigaw ng isip ko.

Ngunit bigla rin itong nawala. Parang may sinilip lang doon at nooong hindi nakita ang hinahanap na tao atsaka siya umalis. Naka-long sleeved polo siya na may tie, slack at malinis na malinis ang postura, kabaligtaran sa dati niyang postura na naka-dark blue na uniporme ng guwardiya.

Dali-dali akong lumabas, umaasang makita ko pa siya sa loob ng fast food chain. Ngunit wala akong nakitang James. Sinilip ko rin sa labas ngunit walang ni anino niya ang nagpakita.

Sobra akong nagtaka kung paano siya sumulpot doon at paano bigla ring nawala. “Namalikmata ba ako? Siya ba talaga iyon o kamukha lang niya?” sa isip ko lang.

Maya-maya, pumila na ako para sa aking order.

Dala-dala ko na sa aking kamay ang aking inorder noong sumulpot na naman ang taong kamukha ni James. At tila may hinahanap muli. “Hindi ako nagkakamali... si James nga ang taong iyon!” sa isip ko lang.

At dahil may gumapang na poot sa aking isip sa pagkakita sa kanya at sa kanyang ginawang hindi pagpaparamdam sa akin, at hinid pa niya ako pinansin, naisipan kong dikitan siya at sadyang isagi nang malakas ang aking dinalang tray sa kanya.

“Blaggg!” nalaglag ang aking tray pati na ang inorder kong hamburger, french fries at soft drinks.

“Shit1 Sorry! Sorry!” at yumuko siya upang pulutin ang nagkalat na mga pagkain at basag na baso. Dali-dali rin namang lumapit ang ibang crew upang tulungan siya.

Nanatili lang akong nakatayo, pinagmasdan siya sa kanyang pagpupulot sa mga nagkalat sa aking paanan. “Bayaran mo iyan!” sambit ko

Nahinto siya sa kanyang ginawa at iniangat ang kanyang mukha sa akin. Bahagyang tinitigan niya ako. Parang inaninag nang mabuti ang aking mukha. “K-kilala ba kita?”

(Itutuloy)