Never Had You

 Photo from GoodHousekeeping.com

Halos tatlumpung minuto akong naghintay sa isang coffee shop kung saan namin napag-usapang magkikita. Matapos ang halos isang taon na hindi pagkikibuan, sa wakas, ay nagkaroon na siya ng lakas ng loob na harapin ako. Masyadong magulo ang sinapit ng aming pagkakaibigan. Sa totoo lang, hindi ko na nga matandaan kung ano ba ang pinagmulan ng problema dahil sobrang bilis ng mga pangyayari at nagsanga-sanga na ang mga ito.

“Hi, bochog.” ang masaya niyang bati sa akin.

Mula sa pagkakayuko ay tiningala ko ang lalaking nakatayo sa aking harapan. Nakangiti siya sa akin. Biglang kumabog ng mabilis ang aking dibdib at isang mayuming ngiti lang ang ibinigay ko sa kanya. 

“Kanina ka pa? Sorry natagalan ako. Nag-asikaso pa kasi ako ng thesis.” ang pagpapatuloy niya matapos makaupo.

“Okay lang.” ang maikli kong nasabi.

Nanibago ako. Tatlong taon na kaming magkaibigan pero pakiramdam ko ay may kasama akong estranghero. Walang tigil ang pagsulpot ng mga napakaraming tanong sa aking isipan habang nakatingin ako sa kanya.

“Drinks at the bar for Lui!!” sigaw ng barista sa ground floor ng shop.

Tumayo ako at bumaba upang kuhanin ang in-order na drinks para sa aming dalawa. Nung nag-text kasi siya na parating na siya ay um-order na agad ako.

“Here. Non-fat, no whip mocha frappe with hazelnut syrup.” ang pag-aabot ko sa kanya ng inumin.

“Alam na alam mo pa rin ah.” ang pagpansin niya sa pag-order ko ng usual drink niya.

“Of course.” ang maikli kong sagot.

Nagkamustahan kami na parang dalawang magkaibigang matagal nang hindi nagkita. Kwentuhan tungkol sa mga hiwalay na nangyari sa amin habang hindi kami nag-uusap. Pero kung tutuusin, nasa isang class room lang naman kami araw-araw. Paulit-ulit kong pinaalalahanan ang aking sarili na huwag pangunahan ang taong nasa aking harapan at hayaan siyang magdala ng usapan.

“Ang close mo na sa mga bago nating mga kaklase no?” ang pagpansin ko sa mga bago niyang mga nakakasama nang maubusan na ako ng sasabihin.

“Oo. Masaya naman kasi silang kasama.” ang nakangiti niyang sagot.

“Mukha nga.” ang pabulong kong komento.

“Selos ka?” sabay tawa.

“Oo.” ang sagot ko bago pilit ring tumawa.

“Wag.” ang bigla niyang pagseryoso. 

“Huh?” ang tanging nasabi ko. 

Naramdaman ko na ang pagbago ng mood ng aming pag-uusap. Kinabahan na naman ako. Hindi ko nga maintindihan e. Ito naman ang gusto kong mangyari noon pa, ang makaharap ulit siya, pero sobrang uneasy ko ngayon.

“Wag ka magselos sa mga 'yun. Syempre, ikaw pa din ang mas mahalaga.” ang sabi niya.

Hindi ko alam pero hindi ako nakaramdam ng kung anong kilig sa sinabi niya. Hindi tulad dati na sobrang saya ko kapag nagiging cheesy na ang usapan namin.

“Talaga?” ang reaksyon ko.

“Oo. Kaya nga tayo nandito ngayon diba? Ready na akong makipag-usap sa'yo ngayon.” ang sabi niya. 

“Kung totoong mahalaga ako, bakit ngayon lang? Bakit mo hinayaang humantong tayo sa ganito?” ang mga tanong ko.

“E aaminin ko sa'yo, sumama rin ang loob ko sa nangyari.” ang sabi niya.

“Ano nga bang nangyari? Pwedeng pakibigyan naman ako ng idea kasi hanggang ngayon, malabo sa akin ang lahat. Bigla ka lang nawala na walang pasabi.” ang tuluy-tuloy kong pahayag.

“E kasi tingin ng tao sa akin, kelangan kita sa lahat ng bagay, na kinakaibigan lang kita kasi may kailangan ako sa'yo.” ang mabilis niyang sagot.

Kinailangan ko ng ilang minuto upang i-proseso at hanapin ang koneksyon nun sa problema namin. 

“Yun na 'yun? Sumama loob mo sa akin dahil dun?” ang nainis kong tanong.

“Yung mga status mo sa Facebook at Twitter ang kinainisan ko. Masyadong halatang ako naman 'yung pinapatamaan mo. E para sa akin, pambabae lang 'yung ganon.” ang dagdag niya.

“So... Hinayaan mong masira tayo dahil lang sa tingin ng iba sa'yo? Sa atin? Wow. Sana sinabihan mo na lang ako kesa isang taon akong naghirap sa pag-iisip kung anong problema.” ang nasabi ko sa sobrang inis.

“Marami akong gustong patunayan sa sarili ko at sa ibang tao. Pero ang hirap gawin kasi lagi na lang akong nasa shadow mo.“ ang pagsasabi niya ng totoo.

Napasandal ako sa aking kinauupuan at nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga. Tiningnan ko ang mangilan-ngilang tao na kasama naming sa ikalawang palapag ng kapehan na iyon. Abala naman sila sa kani-kanilang mga ginagawa.

“Boch, sorry. Nakita ko naman 'yung effort mo para ma-save 'tong friendship natin. Sorry. Hinayaan kong mauna ang ego ko.” ang sabi niya nang hindi na ako muling nagsalita.

“Ilang buwan ko nang hinintay 'tong pagkakataon na 'to na mag-uusap tayo. Kulang na lang maglupasay ako sa harap mo para lang mapansin mo ako pero matigas ka talaga.” ang sabi ko habang pinipigilan ang pag-iyak.

“Bochog...” ang pagsingit niya kasabay ng paghablot sa kamay kong nakapatong sa mesa. 

“Hindi pa ako tapos.” ang pag-ilag ko sa kanyang mga kamay. 

Nakita ko ang pagkagitla niya dahil sa tono ko. Bumalik siya muli sa pagkakasandal sa upuan at bahagyang yumuko.

“Halos mabaliw ako sa kakaisip kung anong nangyari. Bakit bigla kang nawala? Nung nilapitan kita one time para mag-usap tayo, ano sabi mo sa akin? Itetext mo ako. Ginawa mo ba? Ganon ba kahirap sabihin sa akin 'yung problema? Ever since naman, ako ang sounding board mo sa mga problema mo sa ibang bagay. Ngayong tayo na ang nagkagulo, wala ka man lang ginawa.” ang paglalabas ko ng hinanakit sa kanya.

“Nalimutan ko kasi...” ang mahina niyang pagsagot.

“Kasi 'yun lang naman ang lagi mong ginagawa – ang kalimutan ako.” ang pagsaba ko sa kanya.

“Hindi naman. Ikaw lang ang nag-iisip ng ganyan.” ang depensa niya.

“Kasi 'yun ang pinapakita mo sa akin. 'Yun ang pinaparamdam mo.” ang sabi ko sa kanya.

Agad kong pinunasan ang mga luhang tumulo sa aking mga mata. Yumuko ako para itago sa kanya ang sakit na nararamdaman ko.

“Hindi totoo 'yang sinasabi mo.” ang tugon niya.

“Talaga? E anong tawag mo sa ginawa mo sa akin buong summer at first sem?” ang tanong ko sa kanya.

Hindi siya nakasagot sa tanong ko. Nakita kong nagbaba siya ng tingin bago ako muling tingnan sa mga mga mata.

“Alam mo kung gaano kasakit?? Para akong sinasaksak ng paulit-ulit araw-araw. Tuwing nakikita kitang masaya kasama 'yung iba, naiisip ko, dati ako 'yang katabi mo. Tuwing naririnig kitang tumatawa, naaalala ko na dati ako 'yung katawanan mo dahil sa mga corny mong jokes...

Hindi ko na napigilan ang umiyak. Pero panay ang pagpunas ko sa mga luhang tumutulo para maiwasan ang mga mapanghusgang mata ng mga tao. Halos pumiyok na rin ako dahil sa pagpipigil na hindi siya masigawan.

“...kapag nalalaman kong nakakuha ka ng mataas na score sa quiz, naiisip ko na dati tayong dalawa ang magkasama mag-aral. Wala na 'yun lahat ngayon. Nakikita ko ang bawat detalye ng mga pangyayari. Nakikita kong kuntento ka na kahit wala ako. Araw-araw na sinasampal sa akin ang katotohanan na hindi mo na ako kailangan. Hindi mo man lang ba naisip na baka ako naman ang nangangailangan sa'yo?” ang mga sinabi ko habang walang patid ang mga luha ko sa pagtulo.

Nakita ko ang pamumuo ng kanyang mga luha. Agad rin siyang yumuko para itago ang mga ito. Wala na siyang ibang naging bukambibig kung hindi “sorry”.

“Naiintindihan ko ang galit na nararamdaman mo para sa akin. Take all the time you need. Just please acknowledge that I'm sorry. Sana bumalik pa 'yung sigla ng friendship natin.” ang sabi niya nang mapunasan ang mga luha.

Sumabay sa paglalim ng gabi ang paglawak ng katahimikang namagitan sa amin. Malalim akong nag-isip dahil sa isang malaking desisyong aking gagawin. Bago pa man kasi siya muling makipag-usap sa akin ay natanggap ko na ang katapusan ng aming pagkakaibigan. Natanggap ko na na hanggang doon lang talaga kami. Pero mas pinili ko pa ring paunlakan ang kanyang imbitasyon na mag-usap para na rin masagot ang lahat ng aking mga katanungan. Gusto kong magsimula with a clean slate. Isa pa, gusto ko nang magpakatotoo sa pamamagitan ng pagsasabi ng aking tunay na nararamdaman sa kanya.

“Sabay ka na sa akin. Daan na kita sa inyo.” ang alok niya nang magyaya na akong umuwi matapos mahimasmasan.

Pumayag ako upang mas makapag-isip pa. Niyaya niya pa akong kumain pero tumanggi na ako. Naging tahimik ang kabuuan ng aming biyahe hanggang sa umabot kami sa tapat ng aming bahay. 

“Labas ka sandali.” ang sabi ko sa kanya bago ako lumabas sa sasakyan.

Tanging ang mga street lights na lang ang nagsilbing liwanag sa labas dahil patay na halos lahat ang ilaw ng mga bahay kasama na ang sa amin. Tumayo ako sa may gutter at hinintay siyang lumapit sa akin. 

“Just for tonight, I”ll be perfectly honest with you.” ang sabi ko sa kanya.

Iniangat ko ang aking paa upang maabot ang kanyang leeg. Ipinulupot ko dito ang dalawa kong braso at niyakap siya nang mahigpit. Naramdaman kong ikinulong niya rin ang aking katawan bilang tugon.

“Yatot.” ang bulong ko.

“Bochog.” ang sagot niya.

“Alam kong alam mo na 'to pero sasabihin ko pa rin.” ang pagsisimula ko.

Ihinilig ko ang aking ulo sa kanyang balikat at lalong hinigpitan ang pagyakap sa kanya. Hinaplos niya ang aking ulo at nakinig sa aking sasabihin.

“Mahal na mahal kita. I didn't plan to but I do. I love you, even though I never had you.” ang pagsasabi ko ng totoo kong nararamdaman.

Kumawala ako sa aming yakapan at tiningala siya. Tuluy-tuloy na naman ang mga luha na tumutulo sa aking mga mata. Siya man ay umiiyak din. Pinunasan ng dalawa kong kamay ang magkabilang pisngi niya. Para siyang bata at panay ang iling niya bilang hindi pag-sang-ayon sa pinatutunguhan ng aking sinasabi.

“I know. And I'm sorry.” ang pag-iyak niya.

“Huwag na huwag mong papabayaan ang sarili mo ha? Iwasan ang sweets dahil alam mong diabetic ka. At aalagaan mo ang bago mong girlfriend ngayon. Huwag mo siyang sasaktan. Iwasan ang pagmumura at pananakit, okay? Lagi ka magsa-smile at bawasan mo ang pakikinig at paniniwala sa sinasabi ng iba. Mag-iingat ka sa pagda-drive mo lagi at huwag iinit agad ang ulo. Lagi mong tatandaan na...”, ang mga bilin ko sa kanya.

“Boch, ano ba 'yang sinasabi mo?”, ang naguguluhan niyang tanong.

Mabilis ko siyang niyakap muli sa huling pagkakataon. Halos hindi ko mabigkas ang mga huling katagang gusto kong sabihin sa sobrang pag-iyak.

“I love you, yatot. Pero... suko na ako. Ayoko na. Hindi ko na kaya. Masyado nang masakit.” ang paalam ko.

Pumasok na ako sa loob ng aming bahay. Dumiretso na ako sa aking kwarto at umupo sa gilid ng aking kama. Pinagpatuloy ko ang pag-iyak hanggang sa narinig ko ang pagharurot ng kanyang kotse. Alam kong ito na ang huling pagkakataon na iiyak ako dahil sa kanya. Pagod na ako. Kailangan ko na siyang pakawalan dahil alam kong hangga't nandyan siya sa akin ay aasa akong mamahalin niya ako balang araw. Pero imposible iyon. Masakit at mahirap ang consequences ng aking desisyon pero kakayanin ko.