WARNING: This post contains scenes that are not suitable to readers under 18.
By: mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
Author’s Note:
Ang MSOB po ay nakiramay at nakiisa sa mga taong naapektuhan, nawalan ng mahal sa buhay, may mga nasirang ari-arian sa mga kapatid natin diyan sa Mindanao particularly sa Iligan City at Cagayan de Oro City. Ipagdasal po natin na sana ay malampasan din nila ang lahat ng mga pagsubok na ito sa kanilang buhay.
Sa mga MSOBians sa CDO at Iligan City, particular na banggitin ko si Jerry Sunugan na sumali pa sa EB noong Aug 13, sana ay OK ka lang d'yan. Ingat lagi...
------------------
Salamat sa mga nag-greet sa akin sa aking kaarawan; sa mga followers na nagpost ng kanilang greetings sa fb ko, sa mga nagtext, nagpadala ng cards at notes, nag message, tumawag... Maraming-maraming salamat po sa inyo. However short or little your messages were, I appreciate greatly the thought that goes along. Thank you!
Opppppsssss! Matatapos na po pala ang kuwentong ito sa part 12!!! Makapag-concentrate na rin ako sa Anthology at sa KMB...
-Mikejuha-
------------------------------------------------------
(Torrid portion; hindi pa po tapos...)
Hindi ako makapaniwala na sa isang masagwang pakana kong iyon, matulungan ko siyang malunasan ang kanyang problema sa pagkalalaki.
Marahil ay totoo nga ang sinabi ng ibang mga tao na ang kanyang problema ay resulta sa nangyaring pagkaputol ng kanyang mga paa at sa naranasang matinding depresyon. Hindi ko alam. Ang mahalaga ay napatunayan naming na nanumbalik na ang dati niyang gana sa pakikipagtalik; na masaya siya, at syempre, ako rin...
At sa unang pagkakataon, nalasap ko ang sarap ng pakikipagtalik sa taong tunay kong mahal; sa taong ang turing ko ay isang tunay na kuya.
Noong humupa na ang nag-aalab naming pagnanasa, “Mahal kita kuya… Mahal na mahal” ang nasambit ko habang nakadapa ako sa kama at nakapatong ang aking ulo sa kanyang dibdib. Dinig na dinig ko pa ang habol-habol naming paghinga.
“Mahal na mahal din kita tol.”
“B-bilang kapatid ba kuya?” ang pag-aalangan kong pagklaro
“Hindi. Bilang isang… hayan, karelasyon.”
“T-talaga???” ang sagot kong matinding tuwa ang naramdaman. “Bakit hindi mo sinabi dati?”
“Paano ko sasabihin, may nakaungos na sa iyo, si Dencio.”
“Ikaw kaya ang may Shiela”
“Gusto ko kasing patunayan sa sarili ko na lalaki ako… At pagselosin ka. Kaso lalo mo pang dinepensahan si Dencio at ibinigay mo pa sa kanya ang sarili mo. Nasaktan ako.”
“Totoo talaga kuya na mahal mo ako?” paggiit ko pa sa tanong.
“Totoo iyan tol. Kung alam mo lang…”
“E paano iyan. Kung ibigin mo ako, e di bakla ka na? Di ba ayaw mo noon?”
“Hayaan mo na tol. Wala namang pinipili ang pag-ibig di ba? Lalaki, babae, bakla, tomboy. Puro lang naman iyan mga etiketa. Kapag umibig ka, wala ang mga iyan. Made in China, made in Japan, made in Germany… hindi paninda ang pag-ibig. Walang label, walang presyo. Basta kapag umibig ka, iyon na iyon.”
Napangiti lang ako sa kanyang sinabi, binitawan ang isang malalim na buntong hininga. Pakiramdam ko ay lumulutang ako sa ulap sa pagkarinig sa kanyang mga sinabi.
Tahimik.
Niyakap niya ako.
“Alam mo kuya… matagal na kitang mahal. Matagal na kitang pinagnasaan. At ang pagmamahal ko sa iyo ay siyang nag-udyok sa akin upang patulan si Dencio. Kasi… nawalan na ako ng pag-asang mapagbigyan ang pagmamahal ko sa iyo.”
Hinaplos niya ang aking mukha. “T-talaga tol?”
“Opo…”
“Kasi, aminin ko... matagal na rin akong may naramdaman para sa iyo. Kahit noong hindi pa ako inampon ng mga magulang mo, na-attract na ako sa iyo eh. Kaya noong naging kuya mo na ako, sobrang saya ko kasi… palagi na kitang makasama. Alam mo bang noong dating nagsasabay tayo sa paliligo, parang gusto kong yakapin ka at siilin ng halik ang mga labi mo. Kaso… natakot ka na baka magalit ka eh, at isumbong mo ako sa mga magulang natin. Baka isipin nila na inabuso ko ang kabaitan nila.”
“Sayang.” Ang nasambit ko.
“Bakit?”
“Kung alam ko lang noon pa, e di sana matagal ko nang natikman ito” biro ko, sabay dakma sa harapan niya.
Natawa lang siya, hindi man lang hinarang ang aking kamay at bagkus lalo pa niyang ibinuka ang kanyang mga paa. “Di bale tol… simula ngayon, para sa iyo lang talaga iyan”
Napangiti ako. “Promise?”
“Promise. Ikaw pa… ikaw ang dahilan kung bakit tumigas uli iyan. Para sa iyo talaga iyan”
“E paano iyan, may sinabi ka na kung sino ang unang makatalik mo ay sya mong mamahalin? E di… si Shiela iyon, hindi ako.”
“Hindi rin…” ang casual niyang sagot.
“Bakit hindi?”
“Ikaw kaya ang una kong nakatalik…”
“Ha? Paano nangyari iyon?”
“Noong dating hindi ka pa napasok sa center, may isang gabing himbing ka at nanaginip, hinipo mo ang pagkalalaki ko, nilaro mo ito. At nasarapan ako. Pinatulan kita at tinira sa likuran. Kahit sa ginawa ko, himbing ka pa rin. Akala ko nga gising ka eh. Doon ko unang nalasap ang sarap ng pagtatalik… sa iyo. Ikaw ang una kong karanasan.”
Hindi ako nakaimik. Naalala ko ang eksenang iyon na nanaginip akong nagtalik kami ni Dencio at noong nagising ako, nagulat ako kasi pareho na kaming nakahubad ni Dante. Pakiramdam ko ay tumalon-talon ang puso sa galak.
“Ikaw ang itinadhana para sa akin, tol…. Noong nasaksak ko si Dencio, ikaw ang sumalo sa parusang dapat ay para sa akin. Wala akong narinig na reklamo galing sa iyo. Bagkus, ang bait-bait mo pa sa akin. Noong naputulan ako ng mga paa, nandyan ka sa aking tabi. Noong iniwanan ako ni Shiela, hindi mo ako pinabayaan. Pati ang anak namin ay ikaw na rin ang nag-aalaga. Isinakripisyo mo pa ang pg-aaral mo nang dahil sa akin. At ngayon, ikaw din ang naging susi upang manumbalik ang pagiging normal ng aking pagkalalaki. Sino pa ba ang maaaring makapagbigay sa akin ng kagaya ng pagmamahal mo? Wala na tol... Sa iyo ko lang naranasan ang tunay na pagmamahal.”
At namalayan ko na lang na tumulo na ang aking mga luha. Nanumbalik kasi sa isip ko ang mga dinanas kong sakit at hirap dahil sa sobrang pagmamahal ko sa kanya. Ang mga pagkakataon na gusto ko na sanang gumive up sa buhay dahil pakiramdam ko ay wala na akong silbi at sobrang unfair ang buhay; ang pagmamahal ko sa kanya na akala ko ay wala nang katuparan, ang lahat ng kahirapan. Ngunit sa pagkakatoang iyon, parang natumbasan ang lahat ng aking paghihirap. At ang nasabi ko na lang ay, “Mahal na mahal kasi kita kuya eh. Hindi ko alam kung paano ang mabuhay kapag wala ka…”
“At mahal na mahal din kita tol.” Ang sambit niya habang pinahid ng kamay niya sa aking mga luha. “At sana, darating din ang panahon na makaganti ako sa mga ginawa mong kabutihan sa akin.”
“Wala iyan kuya…”
“Pangako ko sa iyo tol… ikaw lang ang mamahalin ko.”
“Pangako kuya… ikaw lang din ang mamahalin ko. Hindi kita pababayaan kuya, kahit ano man ang mangyari…”
Simula noon, nagsama na kami ni Dante na parang isang tunay na mag-asawa. Tulong-tulong kami sa paggawa ng mga gawaing bahay, sa pag-alaga sa bata, sa paghahanap-buhay sa pamamagitan ng pagtitinda ng babrbecue. At dahil may kapansanan na si Dante, syempre, ako ang bugbog sa lahat ng gawain. Ngunit napapawi ang lahat ng ito dahil gabi-gabi kapag nasa bahay na kami, ang saya-saya din namin. Harutan, biruan, tawanan. At ang lahat ay mauuwi sa lampungan at syempre, sa pagniniig. At sa bawat sabay naming pagnamnam sa sarap ng makamundong kaligayahan, lalo pang sumaya si Dante dahil napapatunayan niyang wala na siyang problema sa kanyang pagkalalaki at naeenjoy na niya ang aming pagtatalik.
Hindi ko na rin ipinagpatuloy pa ang pag-aaral. Isinakripisyo ko ang sarili para sa kanya. Nais kong pagsilbihan siya nang lubos. Nais kong ipakita sa kanya na mahalaga siya; na kaya kong ibigay ang lahat sa kanya.
Isang araw, dumalaw ang aming mga magulang sa bahay namin ni Dante. Muntik pa kaming mahuli dahil nasa kalagitnaan kami ng aming pagtatalik noong biglang umiyak si baby. Nahinto kami sa aming ginagawa at noong tumayo ako at inalog ang duyan, nasilip ko sa guwang ng bahagyang nakabukas na pinto sina itay at inay na nasa sala pala ng bahay. Nakaupo sa sa isang silya ang itay na mistulang malalim ang iniisip habang ang inay naman ay nagtitingin sa mga gamit ng aming kusina.
Bigla tuloy akong napalundag sa pagkagulat at palihim na tumakbo pabalik sa may kama, pinulot ang mga damit ko na nagkalat sa sahig at dali-daling nagsuot sabay bulong kay Dante ng, “Nand’yan sina itay at inay!” at inihagis na rin sa kanya ang kanyang brief, pantalon at t-shirt.
Matinding kaba ang naramdaman ko. Alam ko, pati si Dante ay kinabahan din. Kitang-kita ko ito sa kanyang tarantang pagbibihis.
Noong nakapagbihis na kaming pareho at hindi na umiyak si baby, nagkunyari na lang akong walang kaalam-alam na nandoon sila kung kaya ay kunyaring nagulat ako noong nakita sila sa sala.
“Nagpahinga lang muna kami ditto anak, hindi na naming kayo inistorbo.” Ang sabi ng inay.
“M-mabuti naman po at napadalaw kayo…” ang sagot ko.
“Gusto lang naming makita ang sitwasyon ninyo anak. Baka nahirapan kayo dito. B-baka gusto ninyong doon na tayong lahat sa relocation para kahit papaano, makatulong kami ng itay ninyo sa inyo…”
Tiningnan ko si Dante na ang mga tingin ko ay may pagtutol sa mungkahi ng inay. Mas gusto ko kasing kami lang dalawa. At least, kahit mahirap ang mga trabaho, libre kami sa lahat ng bagay. Hindi kasi nila alam ang aming relasyon.
“D-dito na lang po kami ni kuya nay… Kaya naman namin eh. Atsaka po, mas natuto kaming tumayo sa mga sarili namin.”
NIlingon ng inay si itay at mistulang nag-uusap ang kanilang mga tingin. “O sige, kung iyan ang gusto ninyo, hindi naming kayo pipilitin. Ngunit anak… gusto sana namin na magpatuloy ka sa pag-aaral.”
“Inay, makapaghintay naman ang pag-aaral eh. Kapag malaki na si baby, saka ko na ipagpatuloy ang pag-aaral. Gusto kong ako na lang muna ang mag-alaga sa kanya at kay kuya.”
“O-ok lang kung mag-aaral ka tol. Kaya ko naman dito sa bahay eh… Matuto din ako. Huwag kang mag-alala sa akin.” Ang pagsingit ni Dante.
“O… payag naman pala ang kuya mo.”
“Hindi lang lang naman kasi iyan ang problema eh. Paano ang mga gastusin ko sa eskuwela? Baon, pamasahe, tuition, libro, a tiba pa?” ang nasambit ko. Nais ko pa sanang sabihin na kulang ang ibinibigay nilang pera para sa pagkain namin at gatas ni baby ngunit sinarili ko na lang ito. Ayaw ko kasing ma-pressure ang mga magulang namin na magbigay ng karagdagang halaga dahil alam ko, marami din silang utang at ang kita ng paninda nila ay sapat lamang para sa kanilang mga pangangailangan, dagdagan pa sa hindi pa nabuong bahay namin sa relocation. Kaya, “OK lang inay… kapag malaki na si baby saka na ako magpatuloy ng pag-aaral. Wala pong problema sa akin.”
“O s-sige anak. Ngunit kapag gusto mo nang mag-aral uli, sabihin mo lang at pipilitin namin ng itay mo na tustusan ka sa iyong pag-aaral.”
“Salamat sa pag-intindi ‘nay…” ang sambit ko.
“Sya nga pala, tumawag si Tom.” Dugtong niya.
“T-talaga po? Ano pong sabi?” ang excited kong tanong.
“Pupunta daw siya ng Amerika. Nangumusta lang. Nagtanong kung may cp ka daw at tatawagan ka niya. Ang sabi ko, wala. Ngunit ibinigay ko ang number ng ating kapitbahay dito na si Cris para kung tatawag siya ay malapit lang sa inyo. Hindi ba siya tumawag?”
“H-hindi naman po… Kailan pa siya umalis nay?” ang malungkot kong tanong.
“Noong nakaraang linggo lang.”
“Ah…” ang nasambit ko na lang. Na-miss ko na rin kasi si Tom. Alam ko na kapag nalaman niyang ok na kami ni Dante, siguradong matutuwa iyon.
“Ano nga ba ang apelyido ni Tom anak?” ang biglang tanong ng inay. Ngunit siya na rin ang sumagot sa tanong niya, “Villas ba?”
Nagulat naman ako sa narinig. Ngunit inisip ko na lang na sinabi ito ni tom sa kanya. “Opo! Ang buong pangalan niya ay Tom Villas Jr. po. S-sinabi po ba niya sa iyo ang apilyedo niya ‘nay?”
Ngunit doon na ako talagang nagtaka noong ang sagot niya ay, “Hindi, hindi anak. Hula ko lang…”
“Ay ang galing niyo po namang manghula! Tumpak na tumpak!” ang nasambit ko.
Ngumiti lang siya, hindi umimik. Bagkus, “O sya kung iyan ang desisyon mong huwag munang mag-aral anak, wala kaming magagawa ng itay mo. Ngunit kung gusto mo na, sabiihin mo lang ha?” ang paglihis niya sa usapan.
“S-sige po nay.”
Kahit nagsama kami ni Dante na parang isang tunay na mag-asawa, ang lahat ng ito ay lihim sa aming mga magulang. At ito ang isang problema naming dalawa kung paano ibunyag sa kanila. Kahit nagmamahalan kami, may naramdaman pa rin kaming guilt dahil sa inilihim namin ito sa kanila.
“K-kuya… ano kaya ang gagawin ng inay at itay kapag nalaman nilang ang dalawa nilang anak ay nagmamahaln?”
“Hindi ko alam tol…”
“Hanggang kailan natin ito kayang itago sa kanila?”
“Gusto mo bang sabihin na natin?”
“Gusto sana. Kaso, n-natatakot akong baka magalit sila at paghiwalayin tayo...”
“Bakit gusto mong malaman nila?”
“M-masarap kasi ang pakiramdam kapag m-may basbas nila ang ating pagmamhalan. Siguro kapag nangyari iyan kuya, iyan na ang pinakamasayang sandali ng buhay ko.”
“Hayaan mo, sasabihin ko sa kanila.”
“Huwag muna siguro kuya. Hindi pa ako handa. Paano kung igiit nilang paghiwalayin tayo? Ayoko niyan!”
“Panindigan natin tol…”
“Paano… nahihirapan ka ngang mag-isa eh. Wala kang mga paa. Hindi ka makatayo. Paano ka maninindigan?”
“Hindi pisikal ang ibig kung sabihin, tol. Prinsipyo, pananalig, paniwala…”
“Sabagay. Pero paano kong ilayo ako, hindi mo ako kayang mahanap, hindi ka makalakad?”
“Gagawin ko ang lahat tol… Kapag umibgi ka, ang puso mo ay nakaahhanap ng paraan.”
Tahimik.
“Bakit ikaw, lalayuan mo ba ako kapag sinabi nila sa iyong layuan mo ako?” ang pagbasag niya sa katahimikan.
“H-hindi. Ipaglaban kita kuya. Antagal ko na kayang nag-antay sa pagkakataong ito na magsama tayo ng ganito. Ang tagal ko nang nagdusa upang maipakita ko sa iyo ang pagmamahal ko. Ayoko nang magdusang muli kuya…”
“Ako rin tol… ayoko nang magdusa ka pa. Tama na ang mga naranasan mo. Tama na rin sigurong naging lumpo ako. Dahil kung mawala ka sa akin, baka maisipan ko ring wakasan ang buhay ko…”
Niyakap ko siya. “Pangako kuya, hindi kita iiwan…”
“Kahit itakwil tayo ng ating mga magulang?”
“Kahit pa itakwil nila tayo kuya. Kung hindi nila matanggap ang ating pagmamahalan, kakayanin nating tumayo at magsama kuya bilang isang pamilya.”
“Kung ganoon tol, dapat na nating sabihin sa mga magulang natin ang lahat.”
Hindi ako nakakibo. Sa loob-loob ko kasi ay hindi pa ako handa bagamat naisip ko rin na sa kabilag banda, gusto ko ring makamit ang basbas ng aking mga magulang, o kung hindi man, kahit iyong maiparating lang sa kanilang kaalaman ang aming pagmamahalan. “B-ahala ka na kuya…” ang nasambit ko.
Sa aming naging set-up, kahit papaano, masaya ako. Kahit pagod dahil sa pag-aalaga sa bata, maglalaba sa araw at maglinis ng bahay, magluluto, mag-alaga kay Dante at nagtitinda pa ng barbecue, may dulot din itong tamis sa aming pagsasama. Lalo pang naging sweet sa akin si Dante, hinid kami naghihiwalay minu-minuto at higit sa lahat, ramdam ko ang kanyang pagmamahal. Pakiramdam ko ay isa talaga akong tunay na ina at asawa. Iyon nga lang, patago ang aming pagmamahalan.
Pero ok lang. Napapawi naman ang mga pangamba ko kapag ganyang nakikita siyang masaya. Kapag ganyang naliligo ako sa pawis sa dami ng mga gawaing bahay at pinupunasan niya ako, hinahalik-halikan ang labi, niyayakap-yakap... ang sarap ng pakiramdam.
“Halika nga dito tol!” isang beses na abalang-abala ako sa mga gawaing-bahay at naroon siya sa loob ng kuwarto.
“Bakit”
“Basta, punta ka lang dito!”
“Maya na kuya ah! Madami pa akong gagawin. Dapat matapos ko ito habang hindi pa nagising si baby!” ang sambit kong may kaunting pagmamaktol.
“Ngayon na, dali… Arekoppppp!”
Tumalima naman ako. Baka kasi kung napaano na siya. Narinig ko kasi ang salitang “Arekoppp!”
Noong nakapasok na ako ng kuwarto, nandoon siya sa gilid ng kama, nakaupo, nakatapis lang ng tuwalya. “Akala ko kung napaano ka na! Bakit? Maliligo ka ba?” Tanong ko noong makita ang porma niya.
“Jan jaraaaannnnn!” sabay tanggal ng tuwalya. Bumulaga naman sa aking paningin ang kanyang nakatayong pagkalalaki. Tawa siya ng tawa.
At sa inis na inistorbo pa niya ako sa aking gagawin, hinablot ko ang tuwalya niya at inihambalos iyon sa kanya ng pabiro. “Salbahe!”
“Halika na… na miss kita tol… habang tulog pa si baby.” Ang may sambit niya ang boses ay nagmamakaawa at ibinuka ang kanyang mga bisig, nanatiling tirik na tirik ang kanyang pagkalalaki.
Napatigil na lang ako, pinagmasdan siya. Alam ko, masaya siya na na-eenjoy na naman niya ang pagiging normal ng kanyang seksuwal na pangangailangan. At ramdam ko ang udyok sa aking katawan na tumbasan ang tuwang nadarama niya.
Dahan-dahan kong nilapitan siya, atsaka niyakap, siniil ng halik ang kangynag mga labi. At kahit basang-basa ako sa pawis, ramdam kong mas lalo itong nagpatindi sa kanyang pagnanasa, sa bawat pagdaplis ng kanyang yakap at haplos dahil sa dulas ng aking balat.
Mistula kaming mga hayop na gutom na gutom sa pagkain, walang pakialam sa mundo. At bagamat naliligo sa pawis, ramdam kong lalo pa siyang ginanahang sipsipin at dilaan ang aking katawan.
Iyan ang normal na set-up namin ni Dante simula noong nanumbalik ang sigla ng kanyang libido. Walang eksaktong oras kung namnamin naming ang sarap ng pagtatalik. Mapa-gabi, mapa-araw. Parang wala na akong mahihiling pa sa buhay. Sobrang saya ko na. Pakiramdam ko ay kumpleto na ang lahat… maliban sa basbas ng aming mga magulang.
Isang araw, bumisita na naman ang aking mga magulang. Masaya naman ang kuwentuhan namin. Pakiramdam ko ay masaya na rin ang aming mga magulang marahil ay dahil sa nakitang saya rin namin ni Dante sa kabila ng nangyari kay Dante at sa hirap na may inaalagaang bata at pareho pang hindi kami nakapagpatuloy sa pag-aaral.
Nasa ganoon kaming kasayang kuwentuhan noong bigla ba namang isiningit ni Dante ang, “Nay, tay… sana ay huwag po kayong magagalit sa akin.”
“At bakit naman kami magagalit?”
“K-kasi po… m-may minahal na po ako at handa ko siyang paninindigan.”
Mistulang pumutok ang aking eardrum sa narinig, hindi makapaniwalang isisingit talaga iyon ni Dante. Pakiramdam ko ay simputi ng papel ang aking mga labi sa takot sa maaaring hantungan ng pagbukas niya sa topic na iyon. Hindi ako makakibo ni makaimik.
“At bakit naman kami magagalit kung talagang mahal mo ang taong iyan, Dante?”
“K-kasi po…” ang nasambit ni Dante na tumingin sa akin.
Yumuko na lang ako, iyon bang pakiramdam na wala ka nang magagawa dahil nasa dead end ka na, wala nang ibang escape route at ipaubaya na lang ang lahat sa swerte.
“Kasi ano, Dante? Sino ba ang babaeng ito?”
“H-hindi po siya babae nay, tay…”
Kitang-kita ko ang pagsalubong ng mga mata ng aking mga magulang. Tila nag-uusap ang mga ito. “S-sino naman ang l-lalaking ito?”
“S-si T-tristan po tay, nay…” ang mahinang sambit ni Dante na halatang nanginginig ang boses.
Tahimik.
Kahit nakayuko ako, pinakiramdaman ko ang maaaring reaksyon ng aking mga magulang. Napakagat ako sa aking labi sa sobrang pagkakatensyonado sa kalagayan naming iyon.
Maya-maya, narinig kong nagsalita ang aking inay. “Ikaw Tristan, mahal mo ba ang kuya mo… B-bilang karelasyon?”
Bahagya kong inangat ang aking mukha at pilit na tiningnan si inay. “M-mahal ko po siya nay…” at hindi ko na napigilan ang sarilign hindi mapahagulgol. “Ayoko pong paghiwalayin ninyo kami. Mahal na mahal ko po ang kuya ko, at si baby.”
Hindi sila umimik bagamat patuiloy pa rin ang aking pag-iyak habang nakayuko lang, hindi makatingin-tingin sa kanila.
Npaiyak na rin si Tristan, marahil ay nahabag sa sarili at sa kalagayan namin. At ako, matindi ang takot na baka magalit sila at hindi na kami payagang magsama.
Maya-maya, nagsalita si inay, “K-kung mahal ninyo ang isa’t-isa… kaya ba ninyong panindigan sa buhay iyan? Sa mga taong maaaring makaalam? Sa pangungutya nila? Kung pagtatawanan man nila kayo dahil kakaiba ang inyong relasyon at naturingan pang magkapatid kayo? Kung habang naglalakad kayo sa kalye at may mga taong nagbubulungan at nakakainsulto ang mga tingin nila sa inyo?”
“K-kakayanin po namin ang lahat inay. Mahal ko po kasi si Tris. Lahat po ng hirap ay dinanas at sinuong niya para sa akin. At ako, kahit buhay ko po, handa kong ibigay para kay Tris…” ang sagot ni Dante.
“Sa baby mo… kung lumaki man siya? Anong sasabihin ninyo sa kanya?
“S-sasabihin po naming ang lahat. Maintindihan namn niya po siguro kasi po, ako po ang ama niya at hinid naming siya pababayaan. Palakihin namin siya ng puno ng pagmamahal upang mahalin din po niya kami sampo ng aming mga kakulangan…”
Hindi na sumagot ang aking inay. Bagkus, “O sya… may dala kaming pasalubong ng itay ninyo, kumain muna tayo” sambit niya na para bang gusto na niyang ibaon sa limo tang topic na iyon.
Ngunit iginiit ko ang tanong. “Inay… tanggap ba ninyo kami?”
Ngunit hindi pa rin sila sumagot. Parang wala lang nangyari. Sumunod kami sa kanila sa kusina. Inilabas ng inay ang mga dala niyang pasalubong at ikinuwento sa amin ang mga nangyari sa kanila sa kabilang bahay.
Sabay kaming kumain sa dala nilang mga pagkain.
Nagpaalam na silang umalis noong sinabi ko sa inay, “P-pasensya na po inay, ngayon lang namin sinabi sa inyo ang tungkol sa amin ni kuya Dante. Sana po ay tanggap po ninyo kami…”
“Tristan, noon pa man, napansin ko na ang kakaiba mong pagtingin sa kuya mo; ang kakaiba mong pag-aalaga sa kuya mo. Ina mo ako at alam ko ang kilos mo, ang mga galaw mo, ang naramdaman mo. May hinala na ako noon pa. At noong huling bisita namin sa inyo kung nasaksihan namin ang ginawa ninyo sa loob ng inyong kuwarto, doon na namin na kumpirma ng itay mo ang lahat. Kung hindi namin tanggap iyon, bibisita pa kaya kami sa inyo? Kung iyan ang gusto ninyo, anong magagawa namin ng itay mo? Ngunit anak… mahirap ang ganyang klaseng relasyon. Sana ay maging matatag kayo…” ang paliwanag niya.
At tuluyan na silang umalis. Niyakap ko si Dante sa sobrang tuwa. Sabi ko sa sarili, “Wala na talagang hadlang ang aming pag-iibigan.
Ngunit… nagkamali ako. Sadya nga sigurong mapaglaro ang tadhana. Mahiwaga ang buhay, sinusukat kung gaano katatag, kalalim, at kadakila ang isang pag-ibig…
Isang araw habang abala ako sa pagpapaypay sa aming iniihaw na barbecue, napansin kong mahapdi at may kirot ang aking mga mata. Bagamat naramdaman kong lumalabo ang aking paningin, hindi ko ito pinansin. Pinabayaan ko lang siya. Kinakamot ko, pinapahid o paminsan-minsang kinukuskos sa aking daliri. Hinayaan ko na lang kasi nga, ayaw kong gumastos sa duktor at sa pambili ng gamot. Wala kaming budget para dito.
Alam kong may kakaiba sa naramdaman ko sa aking mga mata. Ngunit hindi ko ito ipinaalam kay Dante. Patuloy lang ako sa aking mga gawain, bagamat ramdam ko na ang panlalabo ng aking paningin at patindi nang patindi ang kirot na aking nadarama.
Hanggang sa isang umaga, sa paggising ko, “K-kuya… bakit madilim?”
“Bakit? Hindi naman madilim ah? Hayan o, kitang-kita ko nga ang sikat ng araw eh…”
“Kuya wala talaga akong makita! Madilim po talaga!”
“Hindi nga madilim tol, ano ka ba!”
“Bakit wala kaong nikikita?”
“Ay malay ko ba… Hindi ka naman nakapikit.”
At naramdaman ko na lang ang paggapang ng kaba sa aking katauhan. “N-nasaan ka kuya?”
“Nandito sa gilid mo.”
Kinapa ko siya at dahan-dahang iginapang ko ang aking mga kamay sa kanyang mukha.
Hindi siya gumalaw.
At… “Kuyyyyyaaaaaaaaaaa!!!!! Wala akong makitaaaaaaaaaaaaaaa!!!!” ang sigaw ko.
(Itutuloy)
By: mikejuha
Email: getmybox@hotmail.com
Fb: getmybox@yahoo.com
Author’s Note:
Ang MSOB po ay nakiramay at nakiisa sa mga taong naapektuhan, nawalan ng mahal sa buhay, may mga nasirang ari-arian sa mga kapatid natin diyan sa Mindanao particularly sa Iligan City at Cagayan de Oro City. Ipagdasal po natin na sana ay malampasan din nila ang lahat ng mga pagsubok na ito sa kanilang buhay.
Sa mga MSOBians sa CDO at Iligan City, particular na banggitin ko si Jerry Sunugan na sumali pa sa EB noong Aug 13, sana ay OK ka lang d'yan. Ingat lagi...
------------------
Salamat sa mga nag-greet sa akin sa aking kaarawan; sa mga followers na nagpost ng kanilang greetings sa fb ko, sa mga nagtext, nagpadala ng cards at notes, nag message, tumawag... Maraming-maraming salamat po sa inyo. However short or little your messages were, I appreciate greatly the thought that goes along. Thank you!
Opppppsssss! Matatapos na po pala ang kuwentong ito sa part 12!!! Makapag-concentrate na rin ako sa Anthology at sa KMB...
-Mikejuha-
------------------------------------------------------
(Torrid portion; hindi pa po tapos...)
Hindi ako makapaniwala na sa isang masagwang pakana kong iyon, matulungan ko siyang malunasan ang kanyang problema sa pagkalalaki.
Marahil ay totoo nga ang sinabi ng ibang mga tao na ang kanyang problema ay resulta sa nangyaring pagkaputol ng kanyang mga paa at sa naranasang matinding depresyon. Hindi ko alam. Ang mahalaga ay napatunayan naming na nanumbalik na ang dati niyang gana sa pakikipagtalik; na masaya siya, at syempre, ako rin...
At sa unang pagkakataon, nalasap ko ang sarap ng pakikipagtalik sa taong tunay kong mahal; sa taong ang turing ko ay isang tunay na kuya.
Noong humupa na ang nag-aalab naming pagnanasa, “Mahal kita kuya… Mahal na mahal” ang nasambit ko habang nakadapa ako sa kama at nakapatong ang aking ulo sa kanyang dibdib. Dinig na dinig ko pa ang habol-habol naming paghinga.
“Mahal na mahal din kita tol.”
“B-bilang kapatid ba kuya?” ang pag-aalangan kong pagklaro
“Hindi. Bilang isang… hayan, karelasyon.”
“T-talaga???” ang sagot kong matinding tuwa ang naramdaman. “Bakit hindi mo sinabi dati?”
“Paano ko sasabihin, may nakaungos na sa iyo, si Dencio.”
“Ikaw kaya ang may Shiela”
“Gusto ko kasing patunayan sa sarili ko na lalaki ako… At pagselosin ka. Kaso lalo mo pang dinepensahan si Dencio at ibinigay mo pa sa kanya ang sarili mo. Nasaktan ako.”
“Totoo talaga kuya na mahal mo ako?” paggiit ko pa sa tanong.
“Totoo iyan tol. Kung alam mo lang…”
“E paano iyan. Kung ibigin mo ako, e di bakla ka na? Di ba ayaw mo noon?”
“Hayaan mo na tol. Wala namang pinipili ang pag-ibig di ba? Lalaki, babae, bakla, tomboy. Puro lang naman iyan mga etiketa. Kapag umibig ka, wala ang mga iyan. Made in China, made in Japan, made in Germany… hindi paninda ang pag-ibig. Walang label, walang presyo. Basta kapag umibig ka, iyon na iyon.”
Napangiti lang ako sa kanyang sinabi, binitawan ang isang malalim na buntong hininga. Pakiramdam ko ay lumulutang ako sa ulap sa pagkarinig sa kanyang mga sinabi.
Tahimik.
Niyakap niya ako.
“Alam mo kuya… matagal na kitang mahal. Matagal na kitang pinagnasaan. At ang pagmamahal ko sa iyo ay siyang nag-udyok sa akin upang patulan si Dencio. Kasi… nawalan na ako ng pag-asang mapagbigyan ang pagmamahal ko sa iyo.”
Hinaplos niya ang aking mukha. “T-talaga tol?”
“Opo…”
“Kasi, aminin ko... matagal na rin akong may naramdaman para sa iyo. Kahit noong hindi pa ako inampon ng mga magulang mo, na-attract na ako sa iyo eh. Kaya noong naging kuya mo na ako, sobrang saya ko kasi… palagi na kitang makasama. Alam mo bang noong dating nagsasabay tayo sa paliligo, parang gusto kong yakapin ka at siilin ng halik ang mga labi mo. Kaso… natakot ka na baka magalit ka eh, at isumbong mo ako sa mga magulang natin. Baka isipin nila na inabuso ko ang kabaitan nila.”
“Sayang.” Ang nasambit ko.
“Bakit?”
“Kung alam ko lang noon pa, e di sana matagal ko nang natikman ito” biro ko, sabay dakma sa harapan niya.
Natawa lang siya, hindi man lang hinarang ang aking kamay at bagkus lalo pa niyang ibinuka ang kanyang mga paa. “Di bale tol… simula ngayon, para sa iyo lang talaga iyan”
Napangiti ako. “Promise?”
“Promise. Ikaw pa… ikaw ang dahilan kung bakit tumigas uli iyan. Para sa iyo talaga iyan”
“E paano iyan, may sinabi ka na kung sino ang unang makatalik mo ay sya mong mamahalin? E di… si Shiela iyon, hindi ako.”
“Hindi rin…” ang casual niyang sagot.
“Bakit hindi?”
“Ikaw kaya ang una kong nakatalik…”
“Ha? Paano nangyari iyon?”
“Noong dating hindi ka pa napasok sa center, may isang gabing himbing ka at nanaginip, hinipo mo ang pagkalalaki ko, nilaro mo ito. At nasarapan ako. Pinatulan kita at tinira sa likuran. Kahit sa ginawa ko, himbing ka pa rin. Akala ko nga gising ka eh. Doon ko unang nalasap ang sarap ng pagtatalik… sa iyo. Ikaw ang una kong karanasan.”
Hindi ako nakaimik. Naalala ko ang eksenang iyon na nanaginip akong nagtalik kami ni Dencio at noong nagising ako, nagulat ako kasi pareho na kaming nakahubad ni Dante. Pakiramdam ko ay tumalon-talon ang puso sa galak.
“Ikaw ang itinadhana para sa akin, tol…. Noong nasaksak ko si Dencio, ikaw ang sumalo sa parusang dapat ay para sa akin. Wala akong narinig na reklamo galing sa iyo. Bagkus, ang bait-bait mo pa sa akin. Noong naputulan ako ng mga paa, nandyan ka sa aking tabi. Noong iniwanan ako ni Shiela, hindi mo ako pinabayaan. Pati ang anak namin ay ikaw na rin ang nag-aalaga. Isinakripisyo mo pa ang pg-aaral mo nang dahil sa akin. At ngayon, ikaw din ang naging susi upang manumbalik ang pagiging normal ng aking pagkalalaki. Sino pa ba ang maaaring makapagbigay sa akin ng kagaya ng pagmamahal mo? Wala na tol... Sa iyo ko lang naranasan ang tunay na pagmamahal.”
At namalayan ko na lang na tumulo na ang aking mga luha. Nanumbalik kasi sa isip ko ang mga dinanas kong sakit at hirap dahil sa sobrang pagmamahal ko sa kanya. Ang mga pagkakataon na gusto ko na sanang gumive up sa buhay dahil pakiramdam ko ay wala na akong silbi at sobrang unfair ang buhay; ang pagmamahal ko sa kanya na akala ko ay wala nang katuparan, ang lahat ng kahirapan. Ngunit sa pagkakatoang iyon, parang natumbasan ang lahat ng aking paghihirap. At ang nasabi ko na lang ay, “Mahal na mahal kasi kita kuya eh. Hindi ko alam kung paano ang mabuhay kapag wala ka…”
“At mahal na mahal din kita tol.” Ang sambit niya habang pinahid ng kamay niya sa aking mga luha. “At sana, darating din ang panahon na makaganti ako sa mga ginawa mong kabutihan sa akin.”
“Wala iyan kuya…”
“Pangako ko sa iyo tol… ikaw lang ang mamahalin ko.”
“Pangako kuya… ikaw lang din ang mamahalin ko. Hindi kita pababayaan kuya, kahit ano man ang mangyari…”
Simula noon, nagsama na kami ni Dante na parang isang tunay na mag-asawa. Tulong-tulong kami sa paggawa ng mga gawaing bahay, sa pag-alaga sa bata, sa paghahanap-buhay sa pamamagitan ng pagtitinda ng babrbecue. At dahil may kapansanan na si Dante, syempre, ako ang bugbog sa lahat ng gawain. Ngunit napapawi ang lahat ng ito dahil gabi-gabi kapag nasa bahay na kami, ang saya-saya din namin. Harutan, biruan, tawanan. At ang lahat ay mauuwi sa lampungan at syempre, sa pagniniig. At sa bawat sabay naming pagnamnam sa sarap ng makamundong kaligayahan, lalo pang sumaya si Dante dahil napapatunayan niyang wala na siyang problema sa kanyang pagkalalaki at naeenjoy na niya ang aming pagtatalik.
Hindi ko na rin ipinagpatuloy pa ang pag-aaral. Isinakripisyo ko ang sarili para sa kanya. Nais kong pagsilbihan siya nang lubos. Nais kong ipakita sa kanya na mahalaga siya; na kaya kong ibigay ang lahat sa kanya.
Isang araw, dumalaw ang aming mga magulang sa bahay namin ni Dante. Muntik pa kaming mahuli dahil nasa kalagitnaan kami ng aming pagtatalik noong biglang umiyak si baby. Nahinto kami sa aming ginagawa at noong tumayo ako at inalog ang duyan, nasilip ko sa guwang ng bahagyang nakabukas na pinto sina itay at inay na nasa sala pala ng bahay. Nakaupo sa sa isang silya ang itay na mistulang malalim ang iniisip habang ang inay naman ay nagtitingin sa mga gamit ng aming kusina.
Bigla tuloy akong napalundag sa pagkagulat at palihim na tumakbo pabalik sa may kama, pinulot ang mga damit ko na nagkalat sa sahig at dali-daling nagsuot sabay bulong kay Dante ng, “Nand’yan sina itay at inay!” at inihagis na rin sa kanya ang kanyang brief, pantalon at t-shirt.
Matinding kaba ang naramdaman ko. Alam ko, pati si Dante ay kinabahan din. Kitang-kita ko ito sa kanyang tarantang pagbibihis.
Noong nakapagbihis na kaming pareho at hindi na umiyak si baby, nagkunyari na lang akong walang kaalam-alam na nandoon sila kung kaya ay kunyaring nagulat ako noong nakita sila sa sala.
“Nagpahinga lang muna kami ditto anak, hindi na naming kayo inistorbo.” Ang sabi ng inay.
“M-mabuti naman po at napadalaw kayo…” ang sagot ko.
“Gusto lang naming makita ang sitwasyon ninyo anak. Baka nahirapan kayo dito. B-baka gusto ninyong doon na tayong lahat sa relocation para kahit papaano, makatulong kami ng itay ninyo sa inyo…”
Tiningnan ko si Dante na ang mga tingin ko ay may pagtutol sa mungkahi ng inay. Mas gusto ko kasing kami lang dalawa. At least, kahit mahirap ang mga trabaho, libre kami sa lahat ng bagay. Hindi kasi nila alam ang aming relasyon.
“D-dito na lang po kami ni kuya nay… Kaya naman namin eh. Atsaka po, mas natuto kaming tumayo sa mga sarili namin.”
NIlingon ng inay si itay at mistulang nag-uusap ang kanilang mga tingin. “O sige, kung iyan ang gusto ninyo, hindi naming kayo pipilitin. Ngunit anak… gusto sana namin na magpatuloy ka sa pag-aaral.”
“Inay, makapaghintay naman ang pag-aaral eh. Kapag malaki na si baby, saka ko na ipagpatuloy ang pag-aaral. Gusto kong ako na lang muna ang mag-alaga sa kanya at kay kuya.”
“O-ok lang kung mag-aaral ka tol. Kaya ko naman dito sa bahay eh… Matuto din ako. Huwag kang mag-alala sa akin.” Ang pagsingit ni Dante.
“O… payag naman pala ang kuya mo.”
“Hindi lang lang naman kasi iyan ang problema eh. Paano ang mga gastusin ko sa eskuwela? Baon, pamasahe, tuition, libro, a tiba pa?” ang nasambit ko. Nais ko pa sanang sabihin na kulang ang ibinibigay nilang pera para sa pagkain namin at gatas ni baby ngunit sinarili ko na lang ito. Ayaw ko kasing ma-pressure ang mga magulang namin na magbigay ng karagdagang halaga dahil alam ko, marami din silang utang at ang kita ng paninda nila ay sapat lamang para sa kanilang mga pangangailangan, dagdagan pa sa hindi pa nabuong bahay namin sa relocation. Kaya, “OK lang inay… kapag malaki na si baby saka na ako magpatuloy ng pag-aaral. Wala pong problema sa akin.”
“O s-sige anak. Ngunit kapag gusto mo nang mag-aral uli, sabihin mo lang at pipilitin namin ng itay mo na tustusan ka sa iyong pag-aaral.”
“Salamat sa pag-intindi ‘nay…” ang sambit ko.
“Sya nga pala, tumawag si Tom.” Dugtong niya.
“T-talaga po? Ano pong sabi?” ang excited kong tanong.
“Pupunta daw siya ng Amerika. Nangumusta lang. Nagtanong kung may cp ka daw at tatawagan ka niya. Ang sabi ko, wala. Ngunit ibinigay ko ang number ng ating kapitbahay dito na si Cris para kung tatawag siya ay malapit lang sa inyo. Hindi ba siya tumawag?”
“H-hindi naman po… Kailan pa siya umalis nay?” ang malungkot kong tanong.
“Noong nakaraang linggo lang.”
“Ah…” ang nasambit ko na lang. Na-miss ko na rin kasi si Tom. Alam ko na kapag nalaman niyang ok na kami ni Dante, siguradong matutuwa iyon.
“Ano nga ba ang apelyido ni Tom anak?” ang biglang tanong ng inay. Ngunit siya na rin ang sumagot sa tanong niya, “Villas ba?”
Nagulat naman ako sa narinig. Ngunit inisip ko na lang na sinabi ito ni tom sa kanya. “Opo! Ang buong pangalan niya ay Tom Villas Jr. po. S-sinabi po ba niya sa iyo ang apilyedo niya ‘nay?”
Ngunit doon na ako talagang nagtaka noong ang sagot niya ay, “Hindi, hindi anak. Hula ko lang…”
“Ay ang galing niyo po namang manghula! Tumpak na tumpak!” ang nasambit ko.
Ngumiti lang siya, hindi umimik. Bagkus, “O sya kung iyan ang desisyon mong huwag munang mag-aral anak, wala kaming magagawa ng itay mo. Ngunit kung gusto mo na, sabiihin mo lang ha?” ang paglihis niya sa usapan.
“S-sige po nay.”
Kahit nagsama kami ni Dante na parang isang tunay na mag-asawa, ang lahat ng ito ay lihim sa aming mga magulang. At ito ang isang problema naming dalawa kung paano ibunyag sa kanila. Kahit nagmamahalan kami, may naramdaman pa rin kaming guilt dahil sa inilihim namin ito sa kanila.
“K-kuya… ano kaya ang gagawin ng inay at itay kapag nalaman nilang ang dalawa nilang anak ay nagmamahaln?”
“Hindi ko alam tol…”
“Hanggang kailan natin ito kayang itago sa kanila?”
“Gusto mo bang sabihin na natin?”
“Gusto sana. Kaso, n-natatakot akong baka magalit sila at paghiwalayin tayo...”
“Bakit gusto mong malaman nila?”
“M-masarap kasi ang pakiramdam kapag m-may basbas nila ang ating pagmamhalan. Siguro kapag nangyari iyan kuya, iyan na ang pinakamasayang sandali ng buhay ko.”
“Hayaan mo, sasabihin ko sa kanila.”
“Huwag muna siguro kuya. Hindi pa ako handa. Paano kung igiit nilang paghiwalayin tayo? Ayoko niyan!”
“Panindigan natin tol…”
“Paano… nahihirapan ka ngang mag-isa eh. Wala kang mga paa. Hindi ka makatayo. Paano ka maninindigan?”
“Hindi pisikal ang ibig kung sabihin, tol. Prinsipyo, pananalig, paniwala…”
“Sabagay. Pero paano kong ilayo ako, hindi mo ako kayang mahanap, hindi ka makalakad?”
“Gagawin ko ang lahat tol… Kapag umibgi ka, ang puso mo ay nakaahhanap ng paraan.”
Tahimik.
“Bakit ikaw, lalayuan mo ba ako kapag sinabi nila sa iyong layuan mo ako?” ang pagbasag niya sa katahimikan.
“H-hindi. Ipaglaban kita kuya. Antagal ko na kayang nag-antay sa pagkakataong ito na magsama tayo ng ganito. Ang tagal ko nang nagdusa upang maipakita ko sa iyo ang pagmamahal ko. Ayoko nang magdusang muli kuya…”
“Ako rin tol… ayoko nang magdusa ka pa. Tama na ang mga naranasan mo. Tama na rin sigurong naging lumpo ako. Dahil kung mawala ka sa akin, baka maisipan ko ring wakasan ang buhay ko…”
Niyakap ko siya. “Pangako kuya, hindi kita iiwan…”
“Kahit itakwil tayo ng ating mga magulang?”
“Kahit pa itakwil nila tayo kuya. Kung hindi nila matanggap ang ating pagmamahalan, kakayanin nating tumayo at magsama kuya bilang isang pamilya.”
“Kung ganoon tol, dapat na nating sabihin sa mga magulang natin ang lahat.”
Hindi ako nakakibo. Sa loob-loob ko kasi ay hindi pa ako handa bagamat naisip ko rin na sa kabilag banda, gusto ko ring makamit ang basbas ng aking mga magulang, o kung hindi man, kahit iyong maiparating lang sa kanilang kaalaman ang aming pagmamahalan. “B-ahala ka na kuya…” ang nasambit ko.
Sa aming naging set-up, kahit papaano, masaya ako. Kahit pagod dahil sa pag-aalaga sa bata, maglalaba sa araw at maglinis ng bahay, magluluto, mag-alaga kay Dante at nagtitinda pa ng barbecue, may dulot din itong tamis sa aming pagsasama. Lalo pang naging sweet sa akin si Dante, hinid kami naghihiwalay minu-minuto at higit sa lahat, ramdam ko ang kanyang pagmamahal. Pakiramdam ko ay isa talaga akong tunay na ina at asawa. Iyon nga lang, patago ang aming pagmamahalan.
Pero ok lang. Napapawi naman ang mga pangamba ko kapag ganyang nakikita siyang masaya. Kapag ganyang naliligo ako sa pawis sa dami ng mga gawaing bahay at pinupunasan niya ako, hinahalik-halikan ang labi, niyayakap-yakap... ang sarap ng pakiramdam.
“Halika nga dito tol!” isang beses na abalang-abala ako sa mga gawaing-bahay at naroon siya sa loob ng kuwarto.
“Bakit”
“Basta, punta ka lang dito!”
“Maya na kuya ah! Madami pa akong gagawin. Dapat matapos ko ito habang hindi pa nagising si baby!” ang sambit kong may kaunting pagmamaktol.
“Ngayon na, dali… Arekoppppp!”
Tumalima naman ako. Baka kasi kung napaano na siya. Narinig ko kasi ang salitang “Arekoppp!”
Noong nakapasok na ako ng kuwarto, nandoon siya sa gilid ng kama, nakaupo, nakatapis lang ng tuwalya. “Akala ko kung napaano ka na! Bakit? Maliligo ka ba?” Tanong ko noong makita ang porma niya.
“Jan jaraaaannnnn!” sabay tanggal ng tuwalya. Bumulaga naman sa aking paningin ang kanyang nakatayong pagkalalaki. Tawa siya ng tawa.
At sa inis na inistorbo pa niya ako sa aking gagawin, hinablot ko ang tuwalya niya at inihambalos iyon sa kanya ng pabiro. “Salbahe!”
“Halika na… na miss kita tol… habang tulog pa si baby.” Ang may sambit niya ang boses ay nagmamakaawa at ibinuka ang kanyang mga bisig, nanatiling tirik na tirik ang kanyang pagkalalaki.
Napatigil na lang ako, pinagmasdan siya. Alam ko, masaya siya na na-eenjoy na naman niya ang pagiging normal ng kanyang seksuwal na pangangailangan. At ramdam ko ang udyok sa aking katawan na tumbasan ang tuwang nadarama niya.
Dahan-dahan kong nilapitan siya, atsaka niyakap, siniil ng halik ang kangynag mga labi. At kahit basang-basa ako sa pawis, ramdam kong mas lalo itong nagpatindi sa kanyang pagnanasa, sa bawat pagdaplis ng kanyang yakap at haplos dahil sa dulas ng aking balat.
Mistula kaming mga hayop na gutom na gutom sa pagkain, walang pakialam sa mundo. At bagamat naliligo sa pawis, ramdam kong lalo pa siyang ginanahang sipsipin at dilaan ang aking katawan.
Iyan ang normal na set-up namin ni Dante simula noong nanumbalik ang sigla ng kanyang libido. Walang eksaktong oras kung namnamin naming ang sarap ng pagtatalik. Mapa-gabi, mapa-araw. Parang wala na akong mahihiling pa sa buhay. Sobrang saya ko na. Pakiramdam ko ay kumpleto na ang lahat… maliban sa basbas ng aming mga magulang.
Isang araw, bumisita na naman ang aking mga magulang. Masaya naman ang kuwentuhan namin. Pakiramdam ko ay masaya na rin ang aming mga magulang marahil ay dahil sa nakitang saya rin namin ni Dante sa kabila ng nangyari kay Dante at sa hirap na may inaalagaang bata at pareho pang hindi kami nakapagpatuloy sa pag-aaral.
Nasa ganoon kaming kasayang kuwentuhan noong bigla ba namang isiningit ni Dante ang, “Nay, tay… sana ay huwag po kayong magagalit sa akin.”
“At bakit naman kami magagalit?”
“K-kasi po… m-may minahal na po ako at handa ko siyang paninindigan.”
Mistulang pumutok ang aking eardrum sa narinig, hindi makapaniwalang isisingit talaga iyon ni Dante. Pakiramdam ko ay simputi ng papel ang aking mga labi sa takot sa maaaring hantungan ng pagbukas niya sa topic na iyon. Hindi ako makakibo ni makaimik.
“At bakit naman kami magagalit kung talagang mahal mo ang taong iyan, Dante?”
“K-kasi po…” ang nasambit ni Dante na tumingin sa akin.
Yumuko na lang ako, iyon bang pakiramdam na wala ka nang magagawa dahil nasa dead end ka na, wala nang ibang escape route at ipaubaya na lang ang lahat sa swerte.
“Kasi ano, Dante? Sino ba ang babaeng ito?”
“H-hindi po siya babae nay, tay…”
Kitang-kita ko ang pagsalubong ng mga mata ng aking mga magulang. Tila nag-uusap ang mga ito. “S-sino naman ang l-lalaking ito?”
“S-si T-tristan po tay, nay…” ang mahinang sambit ni Dante na halatang nanginginig ang boses.
Tahimik.
Kahit nakayuko ako, pinakiramdaman ko ang maaaring reaksyon ng aking mga magulang. Napakagat ako sa aking labi sa sobrang pagkakatensyonado sa kalagayan naming iyon.
Maya-maya, narinig kong nagsalita ang aking inay. “Ikaw Tristan, mahal mo ba ang kuya mo… B-bilang karelasyon?”
Bahagya kong inangat ang aking mukha at pilit na tiningnan si inay. “M-mahal ko po siya nay…” at hindi ko na napigilan ang sarilign hindi mapahagulgol. “Ayoko pong paghiwalayin ninyo kami. Mahal na mahal ko po ang kuya ko, at si baby.”
Hindi sila umimik bagamat patuiloy pa rin ang aking pag-iyak habang nakayuko lang, hindi makatingin-tingin sa kanila.
Npaiyak na rin si Tristan, marahil ay nahabag sa sarili at sa kalagayan namin. At ako, matindi ang takot na baka magalit sila at hindi na kami payagang magsama.
Maya-maya, nagsalita si inay, “K-kung mahal ninyo ang isa’t-isa… kaya ba ninyong panindigan sa buhay iyan? Sa mga taong maaaring makaalam? Sa pangungutya nila? Kung pagtatawanan man nila kayo dahil kakaiba ang inyong relasyon at naturingan pang magkapatid kayo? Kung habang naglalakad kayo sa kalye at may mga taong nagbubulungan at nakakainsulto ang mga tingin nila sa inyo?”
“K-kakayanin po namin ang lahat inay. Mahal ko po kasi si Tris. Lahat po ng hirap ay dinanas at sinuong niya para sa akin. At ako, kahit buhay ko po, handa kong ibigay para kay Tris…” ang sagot ni Dante.
“Sa baby mo… kung lumaki man siya? Anong sasabihin ninyo sa kanya?
“S-sasabihin po naming ang lahat. Maintindihan namn niya po siguro kasi po, ako po ang ama niya at hinid naming siya pababayaan. Palakihin namin siya ng puno ng pagmamahal upang mahalin din po niya kami sampo ng aming mga kakulangan…”
Hindi na sumagot ang aking inay. Bagkus, “O sya… may dala kaming pasalubong ng itay ninyo, kumain muna tayo” sambit niya na para bang gusto na niyang ibaon sa limo tang topic na iyon.
Ngunit iginiit ko ang tanong. “Inay… tanggap ba ninyo kami?”
Ngunit hindi pa rin sila sumagot. Parang wala lang nangyari. Sumunod kami sa kanila sa kusina. Inilabas ng inay ang mga dala niyang pasalubong at ikinuwento sa amin ang mga nangyari sa kanila sa kabilang bahay.
Sabay kaming kumain sa dala nilang mga pagkain.
Nagpaalam na silang umalis noong sinabi ko sa inay, “P-pasensya na po inay, ngayon lang namin sinabi sa inyo ang tungkol sa amin ni kuya Dante. Sana po ay tanggap po ninyo kami…”
“Tristan, noon pa man, napansin ko na ang kakaiba mong pagtingin sa kuya mo; ang kakaiba mong pag-aalaga sa kuya mo. Ina mo ako at alam ko ang kilos mo, ang mga galaw mo, ang naramdaman mo. May hinala na ako noon pa. At noong huling bisita namin sa inyo kung nasaksihan namin ang ginawa ninyo sa loob ng inyong kuwarto, doon na namin na kumpirma ng itay mo ang lahat. Kung hindi namin tanggap iyon, bibisita pa kaya kami sa inyo? Kung iyan ang gusto ninyo, anong magagawa namin ng itay mo? Ngunit anak… mahirap ang ganyang klaseng relasyon. Sana ay maging matatag kayo…” ang paliwanag niya.
At tuluyan na silang umalis. Niyakap ko si Dante sa sobrang tuwa. Sabi ko sa sarili, “Wala na talagang hadlang ang aming pag-iibigan.
Ngunit… nagkamali ako. Sadya nga sigurong mapaglaro ang tadhana. Mahiwaga ang buhay, sinusukat kung gaano katatag, kalalim, at kadakila ang isang pag-ibig…
Isang araw habang abala ako sa pagpapaypay sa aming iniihaw na barbecue, napansin kong mahapdi at may kirot ang aking mga mata. Bagamat naramdaman kong lumalabo ang aking paningin, hindi ko ito pinansin. Pinabayaan ko lang siya. Kinakamot ko, pinapahid o paminsan-minsang kinukuskos sa aking daliri. Hinayaan ko na lang kasi nga, ayaw kong gumastos sa duktor at sa pambili ng gamot. Wala kaming budget para dito.
Alam kong may kakaiba sa naramdaman ko sa aking mga mata. Ngunit hindi ko ito ipinaalam kay Dante. Patuloy lang ako sa aking mga gawain, bagamat ramdam ko na ang panlalabo ng aking paningin at patindi nang patindi ang kirot na aking nadarama.
Hanggang sa isang umaga, sa paggising ko, “K-kuya… bakit madilim?”
“Bakit? Hindi naman madilim ah? Hayan o, kitang-kita ko nga ang sikat ng araw eh…”
“Kuya wala talaga akong makita! Madilim po talaga!”
“Hindi nga madilim tol, ano ka ba!”
“Bakit wala kaong nikikita?”
“Ay malay ko ba… Hindi ka naman nakapikit.”
At naramdaman ko na lang ang paggapang ng kaba sa aking katauhan. “N-nasaan ka kuya?”
“Nandito sa gilid mo.”
Kinapa ko siya at dahan-dahang iginapang ko ang aking mga kamay sa kanyang mukha.
Hindi siya gumalaw.
At… “Kuyyyyyaaaaaaaaaaa!!!!! Wala akong makitaaaaaaaaaaaaaaa!!!!” ang sigaw ko.
(Itutuloy)
bulag na pag-ibig, wala na sila pakialam kung ano man silang dalawa ngayon. Nkakaawa silang dalawa. Masyadong malupit yung mga ngyari.
ReplyDeleteAt sino ba talaga si tom sa buhay nila? Mukhang may isa pang lihim.
--ANDY
ang saya na sna nila tristan at dante hayan at may problema na nman na dumating, nabulag c tristan.. haisst nakakaiyak nman
ReplyDelete.haayYy.!saklap nMn ng mga pangyayari sa kanila.
ReplyDeleteAww....kawawa naman si Tristan :( sana gumaling sya :'(
ReplyDeletehayyy, sobra aman dagok ang pinagdadaanan ng dalawa. . . cguro kapatid ni TOM C TRISTAN. HE HE HE PAKIRAMDAM KO LNG.SANA MAPOST KAAGAD UNG LAST CHAPTER. . . MERRY CHRISTMAS PO SA LAHAT.
ReplyDeleteito na ba ang meaning ng bulag na pag.ibig kuya?
ReplyDeletekuya mike bakit ganyan...huhuhuh...kainis ha...pero nag expect ako na may mamatay sa knila kso another kapansanan pala. kawawa na si baby at si tristan at si dante....sana makakita xa ulit na walang mamatay sa cast! lagi na lang ksi may namamatay...hahaha..december ngayon kuya mike sana buhay sialng lahat dapat happy ending. walang kirot. belated happy birthday kuya mike!
ReplyDeleteanu b yan kompletos rekados na eh tsaka p ata mabubulag si tristan....
ReplyDeletewag naman sana kawawa naman sila pagnagkataon..
kuya mike grabe naman po ang diversity ng twist ng part na ito lakas ng arrive,...yon tipong grasya n nawala pa.
i agree to the others naway wala naman sana magbuwis ng buhay sa story na ito...
kapatid ni dante si tom for sure :)
ReplyDeleteremember? Ng maaksidente si danter at naubusan ng dugo, si tom yun nag donate ng dugo! Naks ehehehe!
Kaya pla bulag na pag ibig :)
asteeeeggggg