Task Force Enigma : Cody Unabia Chapter 5 and 6

CHAPTER 5

Parang timang na sinundan ni Kearse si Cody papasok ng bahay. Hindi pa rin ito kumikibo ng maayos kahit ilang sorry na ang ginawa niya. Lalo tuloy siyang kinain ng pagka-guilty.

Tse! Inaway-away mo tapos magi-guilty ka?

Dinedma niya ang pasaway na isip niya. Kung iintindihin niya kasi iyon ay hindi siya lalong makakagawa ng tama. Nilapitan niya ang walang kibong si Cody na nasa pinto na ng silid niya.

"Cody..." sambit niya.

Lumingon ito at bahagyang ngumiti. Hindi nga lang kasing-kislap ng mata nito ngayon ang mga nakaraang kislap nun.

"Ahm... pwede bang humiram ng cellphone Kearse? Tatawagan ko na lang yung mga kaibigan ko para magpasundo."

"Huh?" he was stunned by the softness of his voice. Parang hindi ito yung Cody na makulit. Medyo nakilala naman na niya ito kahit saglit pa lang silang nagkakakilala.

"Pwede ba? Wala kasi akong pamasahe eh, nakalimutan kong wala nga pala akong wallet o kahit na ano. Patawag na lang para maka-uwi na ako at wala ka na ring aalalahaning kahina-hinalang tao dito sa bahay mo."

Aray!

Sapul na sapul siya dun. Napangiwi tuloy siya ng lihim.

"Eh Cody, di mo namang kailangang umalis eh." naiinis nang sabi niya. Ganun siya kapag napu-frustrate.

"Mas mabuti ng ganun Kearse. Maraming salamat sa abala, pero hindi ko rin gustong hindi kayo makampante na may aali-aligid na kahina-hinalang tao dito." malamig pa ring tugon ni Cody pero may bigat sa kanya ang dating ng bawat salita nito.

"Sobra ka naman!" his temper finally snapped. "Sorry na nga ako ng sorry dito eh, pero wala ka pa ring tigil sa pagpapa-guilty sa akin!"

Tiningnan lang siya ni Cody ng parang balewala ang pagkaasar niya ng tuluyan.

"O sige, bahala ka! Iyan ang phone ko!" sabay abot niya rito ng aparato. "Mabuti pang umalis ka na kasi ayaw mo namang tanggapin ang sorry ko!" asar na asar na talagang tugon niya.

Mukha namang nainis na rin ito at hindi binitawan ang cellphone niyang nasa kamay niya pa rin hanggang ngayon. Hindi kasi nito binitawan ang kamay niya ng iabot niya iyon dito.

"What's eating you? Aalis na nga ako di ba? Ikaw pa ang nagagalit?" sabi ni Cody.

"Eh ikaw naman kasi eh, ayoko sa lahat ay yung pinagmumukha akong tanga Cody. Kung ayaw mo ng sorry ko, sabihin mo, mas mauunawaan ko pa iyon!" galit na talaga niyang sabi.

"Argh, aren't you a work of art? Eh kung ginaganito kaya kita?" gigil na gigil na rin nitong sabi.

Kasabay ng pagkasabi nito niyon ay ang pagkabig nito sa kanya ng tuluyan saka sinakop ang kanyang labi.

Napatulala siya.

Nanglaki ang mga mata.

Naging mapaghanap ang mga labi ni Cody. Tumitikim. Inaakit siya. Nang-aangkin. Nahulog tuloy ang cellphone sa sahig pero dedma lang siya. Nakalimutan na niya ng tuluyan ang pinag-uusapan nila ng dahil sa mapaghanap na halik na iyon.

Nang mapaghiwalay sila ay inakala niyang katapusan na. Hindi pa pala. Mabilis nitong hinubad ang kamiseta at siya ay naiwang nakamasid lang. Halos tigagal sa napakabilis na pangyayari.

Bago pa siya makabalik sa katinuan at makaisip ng paraan para tumakas sa nakangingilong sitwasyon na iyon ay sinibasib na naman nito ang kanyang labi.

Cody was only kissing his lips yet Kearse felt like he was coming down with a fever already. Init na init siya. Hinahabol niya ang bawat galaw ng labi nito. Never in his wildest dreams that he would be kissing somebody in such intense passion.

Dumako ang labi nito sa kanyang leeg, pa puno ng kanyang tainga habang ang kanyang kamay ay naglalakbay sa matipunong likod nito. Hindi pa ulit nagkakalapat ang mga labi nila pero dama niyang hingal na hingal siya sa sitwasyon at antisipasyon.

Hinaklit nito ang suot niyang poloshirt. Muntik na iyong masira pero wala pa rin siyang paki. Ang mahalaga ay ang init na pinagsasaluhan nila ni Cody.

Cody grabbed his buttocks to make him aware of his steely maleness inside his jeans. Na-shock siya sa intensidad na naramdaman niya. Bigla ang pag-ahon ng excitement sa buong katawan niya.

Napasinghap siya when Cody's lips touched his bare chest and sucked hungrily on one nipple. All he could do was place his trembling hands on his head and breath heavily. Nangangapos ang hininga niya at nararamdaman niyang tila nalulusaw ang buto niya sa tuhod. Making him unable to stand. But Cody held him still.

Muling nagtagpo ang kanilang tila mga uhaw na labi. Kearse decided to finally give in. He was now kissing Cody hungrily as well. Noon niya naunawaan kung gaano kasidhi ang pagnanais niyang magkaroon ng katuparan ang lahat ng iyon sa pagitan nila ni Cody.

Cody pulled him near him and again, he gasped as he felt his obvious arousal. Hindi niya alam kung paano niyang nagagawang iparamdam ang ganoong bagay dito but Kearse felt his pride went haywire. A shiver ran up his spine. Nagsimulang maglakbay ang kamay nito sa katawan niya habang ang labi ay patuloy sa pagpapaligaya sa kanya.

Ginagap ni Cody ang kamay niya and placed it on his throbbing shaft covered by his jeans. Nagmamadali niyang hinagilap ang zipper nito when he came to realize one thing. He was wearing Jaimes' button fly jeans. Medyo pahirapan ang suot nito pero keri niya. Kakayanin niya! Ngayon pa ba?

Hindi niya alam kung hihimatayin ba siya o matutumba kaya pinili niyang lumuhod na lang. Pero parang may pwersang pilit siyang ibinabalik sa katinuan and he felt Cody shaking him. Hard. Like he was on a trance or something.

Nagulat pa siya ng makitang nakadamit si Cody. Nakakunot ang noo at matamang nakatitig sa kanya.

What happened? Tanong niya sa isip.

Nararamdaman pa niya ang init ng kamay ni Cody sa balikat niya. Hindi pa rin ito tumitigil sa pagyugyog sa kanya. Nahihilo na tuloy siya.

Panaginip lang ba ang lahat ng iyon?

Wala siyang maapuhap na sasabihin. Kahit ang itinatanong ni Cody ay hindi niya maintindihan. Wala. Disoriented yata siya.

"Are you okay Kearse?" tanong ni Cody. Bakas ang maliit na pag-aalala sa tinig.

"Huh?! Where am I?" sa wakas ay sambit niya.

"Ah... sa tralala?"

"Huh? Bakit nakadamit ka? Di ba nakahubad ka?" nagtatakang tanong niya.

"Eh, malamang nagbihis ako. Kasi pinapaalis mo na ako di ba?"

"H-hindi!" malamya niyang tugon.

Shit! Nagday-dream siya talaga. At sa harap pa ni Cody. Ganun ba talaga ang epekto nito sa kanya?

"Ano, pwede na bang hiramin ang cellphone mo?" tanong nito.

"Ah oo. Pero bakit ganon?" nahihiwagaan pa rin niyang sabi.

"Anong bakit ganoon?" anito ng abutin ang cp niya.

"You were kissing me..." mahina at wala sa loob niyang sambit.

Nanlaki ang mata ni Cody sa narinig.

"Tama ba ang narinig ko? You said I were kissing you?" amused nitong tanong.

Napatampal siya sa noo.

OMG! Kearse!!! Nakakahiya ka!!! Nahihiyang tili niya sa isip.


ITUTULOY...



CHAPTER 6

"HELLO !!! Bakit ko naman susundan ang lalaking iyon ? Eh hindi naman kami talaga close !" pangangatwiran ni Kearse sa sarili habang tinatanaw ang bus na sinakyan ni Cody.

Nang makatawag ito sa kaibigan nitong ‘Perse’ daw ang pangalan ay nanghiram na lang ito sa kanya ng pamasahe. Kailangan na raw nitong makaalis at may importante itong gagawin. Nainis siya sa sarili niya dahil ayaw niya pa itong umalis. Pero hangga’t nandoon naman ito sa bahay nila ay malamang na pagpantasyahan lang niya ng pagpantasyahan ito ng harapan. Worse, make himself drool over him.

Napabugha siya ng hangin. Curious lang siguro siya talaga dito. Kasi naman, hindi araw-araw na may makikita siyang duguang lalaki sa daan, dadalhin niya sa bahay, pagpapalain, at pagpapantasyahan ? Err… este hindi iyon kasama sa agenda. Bonus na lang siguro na ang gwapo nito at ang sarap pa ng katawan.

Pinaandar niya ang sasakyan at wala sa loob na nag-drive. Hinatid niya lang sa terminal si Cody kaya siya naroroon. Nagulat pa siya ng makitang sinusundan na pala niya ang bus na sinasakyan nito.

Okay ! Siguro ay gusto niya lang talagang ma-satisfy ang curiosity niya sa binata.

Binata ? Teh, baka may asawa na yun. Singit ng malditang bahagi ng isip niya.

‘Wala akong nakitang wedding ring !’ parang timang na pakikipag-usap niya sa sarili.

Fine ! Echozerang tugon pa nito.

Wala. Malala na siya. Kinakausap na niya ng literal ang sarili niya. Alam niyang inaagiw ang utak niya minsan pero not to the point of having discussion with himself.

Mabilis ang takbo ng bus kaya naman may ekstrang bilis rin siyang effort sa pagda-drive. Nakadama siya ng kakaibang excitement habang nagmamaneho. Never pa niyang nagawa ito kaya naman kakatwa ang excitement niya.

Nasa Maynila na sila ay nakabuntot pa rin ang sasakyan niya sa bus. Nang huminto ang sasakyan sa Buendia ay nakita niyang bumaba si Cody. Huminto ito sa tapat ng isang establisyemento na waring may hinihintay.

Inihinto niya ang sasakyan sa may hindi kalayuan dito pero hindi pinatay ang makina. Nag-signal lang siya ng hazzard para hindi siya turetehin ng mga nagkalat na traffic enforcers doon.

Habang pinagmamasdan si Cody ay hindi niya maiwasang hangaan ito ng lubusan. Simpleng puting t-shirt lang ang suot nito na pagmamay-ari pa ng kapatid niya at isang kupasing maong.

Malaking lalaki rin ang kapatid niya pero parang nagmukhang fit dito ang suot nitong hiram na damit. Why, Cody is a big man. Lampas siguro sa anim na talampakan ang taas nito kumpara sa kanya na hindi pa umabot ng lima at sampung pulgada.

May point of comparison ? Para saan ? Iyon na naman ang epal na bahagi ng isip niya.

‘Wala ! Shuta ka !’ gigil na sagot niya.

Nasa ganoong eksena siya ng may lumapit na motorsiklo kay Cody. Isang lalaki ang sakay nun. Nanghubarin nito ang helmet ay napanganga siya.

Oh my gulay ! Ang gwapo naman nun. Iyon ba ang kaibigan nito ? Well di na nakapagtataka kasi birds of the same feather, flocks together. Hindi niya maatim na ang papangit ng kaibigan ni Cody.

Me ganun ? Close kayo ? singit na naman ng bahagi ng isip niya na bida yata sa Malparida.

Hep ! Plugging yan ! Magbayad ka ! singit ng author ng kwentong ito sa kanya.

‘Sorry naman Miss Author. Ang epal kasi niya eh.’ Sagot niya sa author. Oo. Sa author. Hindi sayo na nagbabasa nitong kwentong ito. Okay ?

‘Gets niya yan. Kasi matatalino ang readers ni Miss Dalisay.’ Pagtatanggol niya pa sayo. Oo, Ikaw. Ikaw na nakaharap sa monitor at binabasa ang 2nd installment ng Task Force Enigma Series ni Dalisay Diaz.

Bago ka pa tuluyang mabaliw sa pakikipag-usap ng author sa bida at ng bida sa author ay ibabalik ko na ang kwento sa mga tunay na kaganapan.

Hayun na nga at nakikipag-usap ng seryoso si Cody sa lalaking nakamotor. Parang hindi ito ang lalaking kwela na nakakausap niya pa nitong mga nakaraang araw. As a writer, ugali na niyang mag-observe. At ayon sa kanyang henyong obserbasyon ay nakita niyang may bahid ng panganib ang ibinabadya ng gwapong mukha nito.

The other man’s face reflected nothing. Pero hindi maitatangging gwapo rin ito. Napaka-serious nga lang ang mukha.

Nasa mataman siyang pag-oobserba ng may kumatok sa bintana ng salamin niya. Nagulat pa siya ng makitang isa iyong traffic enforcer. Nagtatakang ibinaba niya ang salamin ng sasakyan.

‘Good Afternoon po Sir. May problema po ba ?’ magalang na tanong nito sa kanya.

‘Ha, eh wala naman po. N-naghahanap lang ako ng cd na patutugtugin.’ With that being said agad niyang binuksan ang glove compartment para kunwari maghanap ng cd sa mga cd na naroroon.

‘Eh kasi sir… nasa no parking area po kayo.’

‘Huh ?’ gulilat na sabi niya. Agad ang pagbaling niya sa side ng kalsada na mayroong nakalagay na karatula. NO PARKING.

Nilingon niya uli ang traffic enforcer at alanganing napangiti. ‘Ah S-sir… Manong Bossing… Pasensiya na po . Hindi ko napansin.’ Umaasa siyang palalagpasin na siya nito.

‘A-aalis na lang po ako. Nakita ko naman na po ang CD na hinahanap ko. Ayoko lang kasing maaksidente habang naghahanap ng mapapatugtog. Tama naman di ba Sir, Manong Bossing ?’ pang-uuto pa niya rito saka itinaas ang kung ano mang CD ang nakuha niya.

‘Ang galing naman Sir. Kahit pala mayaman Idol si April Boy.’ Nakangiting sabi nito sa kanya habang nakatingin sa iwinawasiwas niyang CD.

April Boy ? Yuck ! Batikos sa kanya ng maldita niyang isip.

Nagugulumihanan siyang napatingin sa cd na hawak. At ngek ! Kay April Boy nga iyon. Kaninong CD ito ? Litong tanong niya sa isip.

Anyway. Kung si April Boy ang makakapagligtas sa kanya sa pagkakahuli ng dahil sa illegal parking then so be it. Salamat ng marami April Boy.

‘Ah o-Oo nga manong. Magaling kasi siya.’ Nakangiwing ngiti niya pa dito.

‘Oo naman Boss.’ Excited na sabi pa ng traffic enforcer. ‘Peyborit ko ang kanta niyang ‘Di ko kayang tanggapin ! Na mawawala ka na sa akin !’ Biglang birit ni Kuyang traffic enforcer.

Napangiwi na siya ng husto. Nag-aalala siyang baka may makakuha ng atensiyon sa mga tao sa paligid habang nagko-konsiyerto si Manong. At iyon na nga ang sinasabi niya, napansin na sila nila Cody.

Nakakunot ang noo nitong inaninag siya sa loob ng hindi tinted na sasakyan niya. Pilit naman siyang yumuyuko habang wapakels si Manong sa labas ng sasakyan niya at nag-a-ala Idol.

Hindi siya pwedeng makita ni Cody at ng kasama nito. Nakakahiya !

Haller ! Yun lang sundan mo yung bus na sinasakyan niya hanggang Maynila eh nakakahiya na. Nakakapagtakang nakakadama ka ngayon ng hiya. Kilala mo naman na siguro kung sino nagsabi niyan ? Okay. Let’s proceed.

Shutang author na ito. Are you ignoring me ? imbernang sagot ng bahagi ng isip niya kay Miss D.

I’m not ignoring you. You’re just insignificant. Mas mataray na sabi ni Miss Dalisay.

Bumaligtad na yata ang kwento. Siya na si Kearse Allen Concepcion na siyang bida sa kwentong ito ang naging narrator at naging bahagi na ng kwento si Miss D at ang bahagi ng isip niya.

Matagal na akong bahagi nito noh ? Echozera ! patutsada nito sa kanya.

Oo nga eh, hindi ko alam kung bakit sa lahat ng kwento ko buhay ka at nagmamaldita. Sagot ni Miss D.

So malamang naloloka ka na habang nagbabasa nito kaya ibabalik ko na ang kwento sa totoong mga bida. Sorry for the inconvenience.

Nataranta na siya ng husto ng lumapit si Cody sa kotse niya at kinatok ang kabilang bahagi ng bintana.

Napilitan siyang harapin ito at ibaba ang salamin sa bahaging iyon. Nagtatakang binati siya nito.

‘Kearse ?’

‘Ah—Hi Cody ! Fancy meeting you here.’ Aniya saka ngumiti. Patay !


Aliw na aliw si Cody habang kausap niya si Cody sa loob ng kanyang bahay sa parteng iyon ng Taft. Isa iyong apartment na minana niya pa sa mga magulang. Nagulat siya ng makita ang sasakyan nito sa kalye habang may nagko-concert na traffic enforcer sa tabi nito.

Nahuli raw ito sa salang illegal parking pero buti na lang at mabait ang sumita rito kaya hindi na ito tuluyang hinuli. Alam niyang sinundan siya nito base sa pagkakataon ng pagkikita nila sa Maynila.

Nag-convoy na lang sila ni Perse na siya sanang susundo sa kanya pagkababa niya ng bus. Hindi niya maiwasang ma-cute-an sa paraan ng pagku-kwento ni Kearse sa mga pangyayari.

‘Hay nako, buti na lang at nandoon kayo kung hindi, magdamag akong kinantahan ni Manong traffic enforcer doon.’ Naka-emote pa nitong sabi kay Perse na poker faced lang sa harap nito.

Nang makitang walang natanggap na anumang reaksiyon sa kaibigan at kasamahan niya sa TFE ay nahihiyang tumahimik ito.

Natatawang nilapitan niya ang kaibigan saka sinagot si Kearse. ‘Pasensiya ka na dito sa kaibigan kong Major, Kearse. Hindi kasi marunong maki-ride on ito sa mga biruan. Ito ang taong-tuod. Next to Lt. Col. Rick Tolentino.’ Nakatanggap siya ng malakas na suntok sa braso na hindi niya agad naiwasan.

‘Arekup, Pare naman. Kagagaling ko lang sa bugbog sa mga tauhan ni Alexa. Hindi pa ako lubusang nakaka-rekober.’ Reklamo niya.

‘Ako pa ang ginawa mong tuod. Si Rick lang iyon. Hindi ako.’ Walang-emosyon na sabi nito.

Lumayo na siya rito bago pa siya bigyan ng jab. Umupo siya sa tapat ni Kearse. Nasa mukha nito ang pagtataka at galit ? Bakit galit ito ?

‘Hey ! Bakit galit ka ?’ sabi niya rito.

‘Eh paano akong hindi magagalit ? Pinaghirapan kang pagalingin ng mga kapatid ko. Tapos susuntukin ka lang ng walang emosyong lalaking ito ? Hindi ka pa lubusang magaling !’ galit na galit na sabi nito at balewala lang na dinuduro ang kaibigan niya.

‘Ah… Kearse ang walang emosyong lalaking iyan ay walang iba kung hindi si Major Perse Verance. Ang aming assistant team leader sa TFE.’ Paliwanag at pagpapakilala niya rito.

‘At ako si Queen Elizabeth !’ asar na sabi ni Kearse. Obviously, walang paki-alam sa ginawa niyang pagpapakilala sa kaibigan.

‘Pulis ka ba ?’ tanong nitong bigla sa kaibigan niya. Parang nahulasan at nag-sink in na ang lahat ng sinabi niya rito. Nakahinga siya ng maluwag.

‘Oo.’ Matabang na tugon ni Perse.

‘Eh… peace tayo Officer ha ?’ naka-peace sign pa na sabi ni Kearse.

Natawa siyang bigla. Matalim naman ang tingin na ibinaling sa kanya ng huli. Dagli siyang umayos, kunwari.

‘Kasi naman, bakit mo sinasaktan ang kaibigan mo. Saka mo na bugbugin iyan kapag nakapagpagaling na ng husto.’ Ani pa ni Kearse na tila biglang naging maamong tupa.
Tao nga naman. Kapag nalamang pulis ang kaharap eh lumalambot ang buto-buto.

‘Pulis siya. Kaya nga Major eh. At ang totoo niyan, ako rin. Pero sa Marines ako. At dati pa iyon. Doctor na ako ngayon.’ Singit niya sa usapan ng dalawa kahit wala naman talagang matinong pag-uusap sa paligid nito.

‘Doktor ka ?’ baling sa kanya ni Kearse. Ang cute na mukha nito ay puno ng pagkagulat.

‘Yup !’

‘Eh bakit di mo sinabi ?’

‘Eh di ka naman nagtanong eh.’

‘Kahit na.’ Inis na sabi nito.

‘Okay. Sorry.’ Sabi na lang niya para tumigil na ito. ‘Sorry kung di ko nasabi. Hindi ko naman kasi alam na dapat ko palang ipagsabi iyon. Saka magagaling naman na nurse ang mga kapatid mo.’ Pagpapaliwanag pa niya and that seemed to pacify him.

Nakatitig lang ito sa kanya. Para siyang inaalisa. For the first time in Cody’s life, parang gusto niyang mailang sa titig ng isang tao. Nakipagtitigan na siya sa mga taong may pinakamasamang intensiyon na manggulo sa mundo pero hindi sa klasa ng titig na ibinibigay sa kanya ni Kearse.

Feeling niya, isa siyang specimen sa laboratoryo. Eh di ba siya ang nag-eeksamin ng mga tissue samples ? Lang’ya. So ganun pala feeling ng mga samples na iyon kapag tinitingnan niya.

‘Okay.’ Anito kapagkuwan.

‘Okay ?’ tanong niya.

‘I believe you.’ Saad nito saka ngumiti.

Ewan lang ni Cody pero talagang iba ang dating ng cute na cute na ngiti na iyon ni Kearse.

Hindi ito ang typical na lalaking magugustuhan niya. Actually, ayaw niya sa mga tipo nito. Maiingay. Madadaldal. At masyadong out.

Ang mga past boyfriends niya, lahat iyon, katulad niya. Straight kumilos. Masculine. Pero iba si Kearse. Ang cute ng pagka-chubby nito. Sapat lang sa height nito ang sukat ng katawan. Pasable na para sa iba.

But what differs Kearse from others is the way he talk. Parang lahat ng bagay ang gaan-gaan at may solusyon agad.

Siya man ay masayahin din but it was just a facade. Something to cover up his dark past. Bilang isang doctor ng mga patay ay doon siya nararapat. Dahil matagal ng patay ang anumang kakayahan niyang magbigay ng halaga sa ibang tao. Maliban siyempre sa mga kaibigan niya sa TFE na itinuring na rin niyang kapatid.

‘So, you’re a doctor na dating member ng Marines. At itong kaibigan mo na si Perse ay isang Major naman.’ Anito sa tonong mas nagsasabi ng nalaman kaysa nagtatanong.

‘Ano naman itong TFE ?’

Napa-angat ang kilay ni Perse sa tanong na iyon. Nakatingin ito sa kanya. Hinahamon siya kung sasagutin niya ang tanong ng buong katotohanan.

‘Remember what you promised me Cody ?’ Kearse asked hastily, as if he felt that he is hesitant to answer.

‘Ah yeah.’ Aniyang nag-alis ng bara sa lalamunan.

‘That once you’re healed. Sasabihin mo sa akin ang circumstances ng pagkakatagpo ko sayo sa kalsada ng gabing iyon.’

Naalala niya iyon. Marahan siyang tumango.

‘I want to know the truth now.’

Nasa tinig ni Kearse ang paki-usap. Pwede siyang magtahi-tahi ng istorya pero parang hindi niya maatim na maglihim dito.

‘I’m waiting Cody.’

‘Tell him Pare.’ Sabat ni Perse.

Iyon lang ang hinihintay niya para sabihin ang lahat kay Kearse. As he went on the process of telling him the truth about him and the group ay palaki ng palaki ang mata ni Kearse, as if discovering worlds’ wonders bit by bit.

Nang matapos siya magkwento ay nanghingi ito ng tubig. Mas ito pa ang hiningal sa mga ikinuwento niya imbes na siya dahil siya ang nagkwento.

Pagkainom nito ng tubig ay inabot niya ang isang daang piso rito na hiniram niya. Tinanggap naman nito iyon ng walang tanong-tanong.

‘Salamat.’ Aniya rito.
Tumango lang ito at saka tumayo.

Parang robot nitong tinungo ang pinto.

‘Kearse ? Saan ka pupunta ?’ tanong niya rito kahit pa may hinala na siyang iiwas na ito sa kanila.

Not everyone can easily accept and understand that they were a part of a demolition team once.

Parang kahoy na estatwa itong bumaling sa kanila.

‘Ahmm… I need a breather.’ Iyon lang ang nasabi nito saka lumabas.

Maya-maya pa ay nagkatinginan na lang sila ni Perse ng marinig ang tunog na makina ng sasakyan ni Kearse.

Cody smiled bitterly.

‘Goodbye Kearse…’


Itutuloy…